مدير برنامه خاورميانه بنياد كارنگي طي گزارشي نوشت با وجود آنكه مصر با دشمني با ايران مي‌پردازد اما آمريكا نمي‌تواند در راهبردهاي خود عليه ايران به اين كشور اتكا كند.
به گزارش فارس، "مارينا اتاوي " مدير برنامه خاورميانه بنياد كارنگي است و بر روي موضوع تغييرات سياسي در خاورميانه و امنيت خليج‌فارس كار مي‌كند.
اين محقق آمريكايي در گزارشي به بررسي نقش ايران در خاورميانه پرداخته است. در ادامه بخش ديگري از گزارش "ايران، آمريكا و خليج فارس " ارائه مي‌شود.
حماس و ظاهرا حتي حزب‌الله اخيرا به چالش‌هاي مستقيمي براي مصر تبديل شده‌اند و دولت مصر معتقد است كه ايران مسئول اين چالش‌ها است.
حماس كنترل نوار غزه را در دست دارد و معماي بسياري مشكلي را براي مصري‌ها ايجاد كرده است. مصر براي حفظ روابط خود با اسرائيل مي‌تواند از قاچاق وسيعي كه از طريق تونل‌هاي حفر شده زير مرزهاي نوار غزه با مصر قرار دارد جلوگيري كند. از اين تونل‌ها چيزهاي مختلفي از مواد غذايي گرفته تا تسليحات به داخل نوار غزه منتقل مي‌شود اما در صورتي كه مصر از انتقال كالاها به داخل نوار غزه ممانعت كند بايد خود را در مقابل انواع اتهامات ببيند كه مصري‌ها در حال همكاري با اسرائيل براي صدمه زدن به فلسطينيان است.
به طور جايگزين مصري‌ها مي‌توانند چشم‌هاي خود را بر روي قاچاق بسته و حتي اجازه دهند كه تجارت به صورت رسمي از طريق مرزهاي اين كشور با نوار غزه صورت پذيرد. اين چنين سياستي با استقبال كشورهاي عربي مواجه خواهد بود اما اين اقدام مي‌تواند به حماس نيز كمك كند و حماس نيز مورد حمايت مصر قرار ندارد و اين موضوع مي‌تواند به ايجاد تنش با اسرائيل منجر شود.
قاهره با انتخاب سختي مواجه است، مصر در حال طفره رفتن از شرط بندي است و همچنان مرزهاي خود را با نوار غزه بسته نگه‌داشته است.
اين اقدام مصر مورد ملامت جهان عرب واقع شده اما در واقع در حال اجازه دادن به قاچاق كالاها به نوار غزه بوده و با اين اقدام به فلسطيني‌ها كمك مي‌كند و به طور غير مستقيم در حال كمك به حماس است اما مصر هرگز اين موضوع را تاييد نكرده است.
يكي ديگر از مواردي كه باعث رنجش قاهره از تهران شده، حمايت ايران از حزب‌الله لبنان است. مصر به حزب‌الله به عنوان يكي ديگر از عوامل ايجاد تشنج در منطقه مي‌نگرد.
رويكرد مصر به حزب‌الله هميشه منفي بوده است و اندكي بعد از عمليات سرب‌گداخته اسرائيل در نوار غزه در سال 2009 به بدترين شرايط خود رسيد.
در آن زمان دولت مصر آشكارا حزب‌الله را متهم كرد كه در حال اداره شبكه قاچاق اسلحه در مصر است كه اين شبكه تسليحات مورد نياز نوار غزه را تامين مي‌كند.
"شيخ حسن نصر‌الله " رهبر حزب‌الله لبنان به جاي اينكه به تكذيب اين ادعا بپردازد با افتخار اعلام كرد كه اين سازمان [حزب‌الله] براي مقاومت در برابر اسرائيل سلاح فراهم مي‌كرده است.
البته حزب‌الله لبنان بقيه ادعاهاي مصري‌ها را تكذيب كرد. مصر اعلام كرده بود كه حزب‌الله در حال برنامه‌ريزي عليه دولت مصر است.
تعداد زيادي از موضوعات غير امنيتي ديگر به افزايش تنش بين دو كشور [ايران و مصر] منجر شده است.
ايران كشوري با نظام جمهوري اسلامي است اما مصر به سركوب جنبش‌هاي اسلامي مي‌پردازد و حتي با خشونت بسيار زيادي با آنها برخورد مي‌كند.
دولت ايران نام خياباني در تهران را به نام "خالد الاسلامبولي " گذاشته است. اسلامبولي شخصي است كه "انور سادات " رئيس جمهور سابق مصر را ترور كرد. سادات نيز كسي بود كه به شاه ايران بعد از خروج از تهران پناه داد.
در نهايت به دلايلي كه اشاره شد مصر به خصومت با ايران مي‌پردازد. كشورهاي حوزه خليج فارس كه دلايل بهتري از مصر براي نگراني از برنامه هسته‌اي ايران دارند به خودشان اجازه نمي‌دهند به آن دامن بزنند يا دست‌كم خيلي احساس نگراني نمي‌كنند.
اما مصر در شرايط متفاوتي قرار دارد . البته حتي مصر بارها اين موضوع را شفاف ساخته كه خواستار راه‌حل نظامي براي موضوع برنامه هسته‌اي ايران نيست.
از ديدگاه آمريكا، قاهره و واشنگتن داراي مواضع بسيار نزديك و همراستا در قبال برنامه هسته‌اي ايران هستند اما اين دو كشور اتحاد خوبي براي پيشبرد راهبردي منطقه‌اي عليه ايران تشكيل نداده‌اند.
اسرائيل كه شرايط حيرت‌آوري دارد و مصر نيز كشوري نيست كه آمريكا بتواند در راهبردهاي خود عليه ايران به اين كشور اتكا كند.
از نظر شرايط داخلي نيز، مصر در شرايط مقطعي نامعلومي قرار دارد. حسني مبارك پير است. رئيس جمهور شرايط را به گونه‌اي مهيا كرده است كه فرزندش "جمال " يكي از معدود كساني است كه تحت قوانين محتاطانه و جديد اين كشور مي‌تواند كانديداي رياست جمهوري باشد. البته در صورت جانشيني جمال مبارك اعتراضات زيادي حتي از سوي نيروهاي امنيتي ايجاد خواهد شد.
به علاوه مصر يك رهبر [بلافصل] در جهان عرب به شمار نمي‌آمده است؛ البته اين كشور به دليل وسعتش وزن قابل توجهي در روابط كشورهاي عربي دارد و در آينده نيز خواهد داشت. ديگر كشورها نيز به مصر به عنوان يك رهبر نگاه نمي‌كنند. در مسائلي كه كشورهاي عربي حوزه خليج‌فارس را به طور مستقيم تاثير مي‌گذارند مصر كشوري نبوده كه براي ايجاد سياست‌ها بر اي جهان عرب تلاش كند.
