سردبير پايگاه خبري پلستاين كرانيكل با اشاره به ساخت ديوار فولادي در مرز رفح از سوي مصر نوشت: اين ديوار يا هر ديوار ديگري نمي‌تواند مانع رابطه عميق و ريشه‌دار برادري بين مردم فلسطين و مصر شود.
به گزارش فارس، "رمزي بارود " (Ramzy Baroud) روزنامه‌نگار فلسطيني-آمريكايي در مقاله‌اي كه در پايگاه خبري اينترنتي "فارين پالسي جورنال " (Foreign Policy Journal) منتشر شد، با بررسي رابطه تاريخي مردم مصر و فلسطين، تصميم مصر براي ساخت ديوار فولادي در مرز با غزه را تصميمي آمريكايي ناميد و دولت اين كشور را بخاطر اتخاذ چنين رفتاري با مردم فلسطين، مورد سرزنش قرار داد.
وي در اين مقاله نوشت: راننده تاكسي‌هاي غزه هميشه در اين منطقه شايعه پراكني مي‌كنند. يكي از اين شايعه‌ها كه در زمان خود بسيار جنجال‌برانگيز بود، به قيام اول مردم فلسطين در سال 1987 باز مي‌گردد كه خبر از آن مي‌داد ارتشي متشكل از اعراب صحراي سينا را زيرپا گذاشته تا مردم فلسطين را از كشتار روزانه نيروهاي اسرائيلي و محاصره طولاني مدتي كه باعث عذاب بسيار شهروندان فلسطيني بود، نجات دهد.
سردبير پايگاه خبري اينترنتي "پالستاين كرونيكل " (Palestine Chronicle) ادامه داد: اين ارتش عربي گاه‌به‌گاه تغيير مي‌يافت ولي هسته اصلي آن به مصر باز مي‌گشت. شايعه مداخله ارتش مصر سال‌ها ادامه يافت و عميقاً در روح و روان مردم فلسطين، بويژه ساكنين غزه ريشه دواند.
* فلسطينيان در بدترين حالت هم ساخت ديوار فولادي از سوي مصر در مرز رفح را تصور نمي‌كردند
بارود با بيان اينكه پدر وي هم مانند بسياري ديگر هم در ارتش مصر و هم در ارتش آزادي‌بخش فلسطين جنگيده است، افزود: در پي شكست سال 1967، وي به همراه مجروحين و كشته‌هاي مصري از طريق صحراي سينا و همينطور از روي يك پل ارتشي معلق بر روي كانال سوئز زير بمباران هوايي شديد ارتش اسرائيل به پشت جبهه منتقل شد. هنگامي كه من كودك بودم، يكبار او را در سفر به مناطق فقيرنشين قاهره براي يافتن يكي از دوستان مصري زمان جنگ وي، همراهي كردم. هنگامي كه فهميديم او مدت‌ها پيش از دنيا رفته است، پدرم به گريه افتاد. من هم كه در ميان آن ساختمان‌هاي فرسوده وحشت‌زده و سردرگم شده بودم، به گريه افتادم. واقعيت اين است كه رابطه بين فلسطينيان و مصريان تاريخي و ماندگار است و ريشه در خون و عرق و اشك آنها دارد. بله، رابطه اين مردمان با وجود واكنش نامناسب دولت مصر به حمله اسرائيل به مردم هميشه در عذاب غزه همچنان ماندگار است.
تهيه‌كننده پيشين شبكه خبري "الجزيره " ادامه داد: هنگامي كه مردم فلسطين طبق قوانين دموكراسي حزب حماس را در انتخابات سال 2006 براي رهبري مجلس خود انتخاب كردند، از واكنش‌هاي منفي احتمالي نسبت به اين انتخاب خود، آگاه بودند. آنها به "مجازات گروهي " عادت كرده‌اند كه هر وقت اعمال آنها مطابق با انتظارات رژيم اسرائيل پيش نمي‌رود، بر آنها اعمال مي‌شود. آنها همچنين بخوبي تاثير و نفوذ لابي طرفدار اسرائيل بر سياست خارجي آمريكا را درك مي‌كنند و از تعهد قاهره به "تعديل " سياسي و وابستگي بي‌شرمانه آن به آمريكا آگاهي دارند. با اين حال، مردم فلسطين حتي در ناممكن‌ترين تصورات خود اقداماتي را پيش‌بيني نمي‌كردند كه دولت مصر براي فرونشاندن تصميم دموكراتيك آنها، خاموش كردن آتش مقاومت آنها و قطع خطوط زندگي مردم فلسطين كه غزه را زنده نگه مي‌دارد، اتخاذ كند.
استاد ارتباطات جمعي دانشگاه فناوري "كرتين " استراليا (Curtin University of Technology) با انتقاد از سياست‌هاي رژيم صهيونيستي نوشت: اسرائيل از هر حربه ممكن براي درهم شكستن مقاومت غزه استفاده كرده است ولي هر بار با شكست خفت‌باري مواجه شده است حتي هنگامي كه غزه از پيش گرسنه را در 27 دسامبر 2008 به كشتارگاهي بزرگ و غيرقابل فرار تبديل كرد، باز هم غزه تسليم نشد و نخواهد شد. سه هفته بمباران بدون توقف بيش از 1400 فلسطيني را به كام مرگ كشاند و 5500 تن را مجروح كرد ولي اين تنها قسمتي ناچيز از مقاومت عظيم غزه است.
نويسنده فارين پالسي جورنال ادامه داد: در واقع، مردم غزه با وجود همه بداقبالي‌ها، همواره روش‌هايي براي بقاي خود تدبير كرده‌اند. آنها با دشواري‌هاي فراوان تونل‌هايي به مصر حفر مي‌كنند و از طريق آنها ملزومات اوليه مانند غذا، دارو، اسباب‌بازي و برخي احشام را وارد غزه مي‌كنند.
وي افزود: چهارم فوريه 2009، كمي پس از اعلام پايان اسرائيل براي عمليات نظامي يك‌طرفه‌اش در غزه، متخصصين امور ارتشي كه اكثراً از كشورهاي غربي بودند، در همايشي دو روزه در دانمارك گردهم آمدند. هدف از اين همايش، پايان قاچاق اسلحه به غزه بود، نه آنطور كه بايد، استفاده غيرقانوني اسرائيل از سلاح‌هاي مرگبار بر ضد مردم غيرمسلح. اين همايش خواستار توقف ارسال اسلحه توسط كشورهاي مختلف به اسرائيل نشد؛ كاري كه در واقع بايد انجام مي‌داد.
بارود در ادامه نوشت: اخبار مربوط به اين موضوع مدتي منتشر نشد و حملات گاه و بي‌گاه اسرائيل به اين تونل‌ها يا تلاش مصر براي حصول اطمينان از بسته بودن اين تونل‌ها در خاك مصر در انتشار اين اخبار وقفه مي‌انداخت. در اين ميان، محاصره غزه همچنان ادامه داشت و مصر به سختي به تعهد خود براي موفقيت اين محاصره پايبند بود.
* تصميم مصر براي ساخت ديوار فولادي در مرز با غزه، از سوي آمريكا طراحي شده است
وي افزود: اخيراً اخبار مربوط به ديوار فولادي بزرگي كه مصر در مرز خود با غزه ساخته، در همه جا پيچيده است. اين تصميم دولت مصر هم از نظر سياسي و هم اقتصادي از سوي غرب تقويت شده است. با توجه به اينكه آمريكا -تحت فشار اسرائيل- بدنبال راه‌هايي مي‌گردد تا غزه را بطور كامل نابود كند، مي‌توان بدرستي نتيجه گرفت كه اين تصميم تنها از جانب مصر صورت نگرفته است. با اين حال، مصر بايد بعنوان يك كشور مقتدر بطور كامل مسئول اين اقدام شناخته شود. طبق گزارش شبكه خبري "پرس تي وي " (Press TV)، "كارن ابو زيد " (Karen Abu Zaid) نماينده كل آژانس كار و امداد سازمان ملل متحد، اين ديوار را خطرناك‌تر از ديوار "بار لو لاين " (Bar Lev Line) توصيف كرد كه بدنبال بدست گرفتن كنترل شبه جزيره سينا از مصر توسط اسرائيل در سال 1967 در طول ساحل شرقي كانال سوئز از سوي اين رژيم ساخته شد. طبق استدلال تحليلگران، ديوار مصر به اين دليل خطرناك‌تر است كه بر عذاب و درماندگي مردم از پيش تحت ظلم و ستم غزه مي‌افزايد.
* ساخت ديوار فولادي توسط مصر باعث نااميدي فلسطينيان از مصري‌هاست
بارود، اين ديوار را بيش از خطرناك، نااميد كننده توصيف كرد و نوشت: مردم فلسطين، از جمله بعضي از اعضاي دولت حماس، هيچگاه دست از ناميدن مصر و مصريان بعنوان "كشور برادر " و "برادران " خود برنداشتند پس چرا كشور برادر و برادران مصري آنها در اين بي‌عدالتي شركت مي‌كنند و اجازه مي‌دهند خشونت رژيم اسرائيل ادامه يابد؟ بخاطر پول؟ اعتبار سياسي؟ تلاش براي تقويت روابط منطقه‌اي و ترس از ناديده گرفته‌شدن از سوي آمريكا در صورتي كه با خواست و اراده آن مخالفت كنند؟
وي با بيان اينكه هيچ‍يك از اين دلايل قانع‌كننده نيست، افزود: روابط بين مصريان و فلسطينيان ريشه‌اي عميق در تاريخ دارد. سازگاري آنها با هم آنقدر شخصي و خانوادگي است كه منافع مادي يا سياسي موقت نمي‌تواند بر سر راه دوستي اين دو ملت باستاني با تاريخي حيرت‌برانگيز قرار گيرد. من اكنون بخوبي مي‌فهمم كه چرا پدرم بخاطر مرگ دوست مصري خود گريست و بر اين باورم كه هيچ ديوار فولاديني آنقدر بزرگ يا ضخيم نيست كه بتواند از ارزش آن لحظه بكاهد. هيچ سياست دولتي يا افراد سودجويي نمي‌توانند رابطه قوي را كه مردم فلسطين و مصر با هم دارند، از بين ببرند. من همچنين بر اين باورم كه هيچ مبلغ پولي، هر چقدر هم زياد باشد، آنقدر نيست كه بتواند اسارت يك ملت كامل، آن هم يك ملت برادر را توجيه كند.
بارود در پايان نوشت: نمي‌دانم داغ‌ترين شايعه‌اي كه راننده تاكسي‌هاي غزه اين روزها پخش مي‌كنند، چيست. يك ميليون مصري به مرز با غزه هجوم مي‌آورند، در حالي كه غذا، دارو و اسباب‌بازي به همراه دارند؟ عجيب اين است كه من هنوز چنين چيزي را باور مي‌كنم. امان از راننده تاكسي‌هاي غزه!
