توگو کشوری کوچک در منطقه غرب آفریقاست که به موجب مصوبات کنفرانس برلین (در 1885 برگزار و در آن قاره آفریقا میان استعمارگران اروپایی تقسیم شد) سهم آلمان شد و به محض شکست برلین در جنگ جهانی اول این سرزمین کوچک بسان یک کیک میان استعمارگران انگلیس و فرانسه تقسیم شد. بخش فرانسوی آن در 1960 مستقل و بخش انگلیسی آن به کشور غنا ضمیمه شد.

این سرزمین 6 میلیونی دارای یک اقلیت مسلمان (15 درصد کل جمعیت کشور) بوده و اقتصاد کشاورزی و دامی دارد که البته از معادن گرانبها و استراتژیک محروم نیست ولی همواره پولش وابسته به فرانک فرانسه بوده است (تمام کشورهای فرانکونی آفریقا پس از 50 سال وابسته به فرانک فرانسه هستند). این کشور با وجود داشتن 20 گروه قومی و مذهبی خوشبختانه دچار تنش و بحران محلی نشده است ولی پس از استقلال به مدت 38 سال زیر حاکمیت دیکتاتوری ژنرال گنا سینگبه ایادیما (13 ژانویه 1967 تا 5 فوریه 2005) بوده است.

این کشور یکی از الگوهای جمهوری‌های موروثی است زیرا به محض درگذشت ایادیما، فوره (پسرش) با کمک ارتش و حزب تجمع خلق توگو (حزب حاکم به مدت 38 سال) به مسند قدرت رسید ولی فشارهای بین‌المللی و منطقه‌ای بویژه تحریم‌های اتحادیه آفریقا و گروه اقتصادی کشورهای غرب آفریقا (اکواس دارای 16 کشور عضو) فوره گنا سینگبه عقب‌نشینی و در یک انتخابات نمایشی و جنجالی و با حمایت پاریس در آوریل 2005 پیروز شد. حزب حاکم و حامی فوره در انتخابات پارلمانی 14 اکتبر 2007 اکثریت را با دستیابی به 50 کرسی از 81 کرسی پارلمان کسب کرد.

برای تحکیم و تثبیت نظام سیاسی با الگوی جمهوری موروثی (نمونه‌های دیگر آن علی بانگو پسر عمر بانگو، رئیس‌جمهوری گابن و جوزف کابیلا پسر لوران کابیلا، رئیس‌جمهوری کنگو دموکراتیک) فوره گناسینگبه (43 ساله) بار دیگر در انتخابات 6 مارس 2010 (15 اسفند 88) شرکت کرد. در این انتخابات 7 نامزد شرکت‌کننده عبارتند از:

1- فوره گنا سینگبه: نامزد حزب تجمع خلق توگو (حزب حاکم).

2- جان پیر فابره (58 ساله) نامزد و رقیب قدرتمند گنا سینگبه از حزب اتحاد نیروهای تغییر (بزرگ‌ترین حزب اپوزیسیون توگو است) این حزب به رهبری جیلکریست لاکبو ییبو نخست‌وزیر (2007-2006) و نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری 1998 و 2003 و رقیب گنا سینگبه (پدر) بود.

3- خانم بریجیت کافوی ادجاماگبو جونسون (51 ساله) نامزد حزب کنگره دموکرات برای خلق‌های آفریقایی.

4- نیکولا لاوسون (57 ساله) از گروه تجددگرا و رهایی، این بازرگان تاکنون 3 بار نامزد ریاست جمهوری 2003، 2005 و 2010 بوده است.

5- یاووفی اگبویبو (67 ساله) از سازمان کمیته جنبش برای تجددگرایی. این گروه دومین گروه قدرتمند اپوزیسیون است. او در سال‌های 2006-2005 نخست‌وزیر بود.

6- میسان اگبیسومی کورجو (56 ساله) نامزد سازمان‌ آبادی توگو در سال‌های 2000-1999 رئیس پارلمان و در سال‌های 2002-2000 نخست‌وزیر بوده است. وی با گنا سینگبه (پدر) همکاری طولانی داشته است.

7- یاسابی کاگبارا (68 ساله) نامزد حزب دموکراتیک آفریقایی. وی استاد دانشگاه و طرفدار تغییر در نظام سیاسی و اقتصاد کشورش است.

در انتخابات ششم مارس 6/3 میلیون نفر می‌توانستند رای بدهند و ناظران (320 ناظر) برای نظارت بر انتخابات از کشورها و سازمان‌های منطقه‌ای و بین‌‌المللی آمده بودند. پیروزی فوره گنا سینگبه برای آگاهان به مسائل منطقه غرب آفریقا دور از انتظار نبوده است زیرا؛ 1- در سطح محلی ارتش (پدرش نظامی بوده و دوستی با فرماندهان ارتش داشته) و حزب حاکم (38 سال در توگو حکومت دارد) حامیان گنا سینگبه بوده‌اند.

2- در سطح بین‌المللی پاریس با انواع ابزارها از وی بطور مستقیم و غیرمستقیم حمایت کرده، اعتراضات اپوزیسیون بویژه هواداران جان پیر فابره به نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری هنوز در گستره محدودی بوده و جهت افزایش قدرت معارضه نیاز به بسیج نیروهای داخلی است. به نظر برخی پژوهشگران هنوز نمی‌توان پیش‌بینی کرد که آیا این اعتراضات سیاسی و مسالمت‌آمیز در آینده به یک تنش و بحران امنیتی و سیاسی مبدل شود. از لحاظ جامعه‌شناسی، مردم توگو در تاریخ معاصر و تاکنون همزیستی مسالمت‌آمیز داشته و بعید است اعتراضات انتخاباتی به یک تنش خونین و منازعه سیاسی و امنیتی تبدیل شود. بطور سنتی لومه (پایتخت کشور) مرکز اجلاس‌های بین‌المللی درباره موضوع توسعه آفریقا و جذب کمک‌های غربی‌ها بوده است. همچنین کاخ الیزه روابط سنتی با خاندان گناسینگبه دارد و چند بار سازمان اطلاعاتی آن جان گنا سینگبه (پدر) را از توطئه و سوء قصد نجات داده است.