مجله مطالعات سياسي دانشگاه هاروارد آمريکا در تازه ترين شماره خود نوشت: اگر غرب در سياست هاي خود در آفريقا تجديد نظر نکند، چين به زودي به بازيگر اول اقتصادي در اين قاره تبديل خواهد شد.

به گزارش روز سه شنبه گروه اخبار صوتي و تصويري ايرنا، اين مجله با اشاره به علاقه کشورهاي آفريقايي براي ارتباط با چين مي نويسد: فعاليت هاي مشترک اقتصادي براي هر دو طرف سودمند است، زيرا قاره آفريقا سرشار از منابع طبيعي است که اقتصاد رو به رشد چين به آنها نيازمند است و از سوي ديگر براي آفريقايي ها هم سرمايه هاي چيني بسيار جذاب هستند، چون اين کشور براي ارتباط اقتصادي خود، شرط سياسي نمي گذارد.
دوايت پرکينز، استاد حقوق دانشگاه هاروارد در همين رابطه مي گويد: پيشينه روابط چين و آفريقا به اواخر دهه 1960 و اوايل دهه 1970 باز مي گردد که چين براي جلوگيري از عضويت تايوان در سازمان ملل به راي کشورهاي آفريقايي نياز داشت. پس از پايان آن ماجرا به نفع چين هم، حمايت اين کشور از جنبش هاي آزاديبخش آفريقا بر محبوبيت چيني ها در اين قاره افزود.
مجله مطالعات سياسي هاروارد در ادامه با اشاره به گسترش روابط دو طرف به دليل اصلاحات اقتصادي در دهه هاي 80 و 90 به سخنان درک سيزرز، پژوهشگر بنياد هريتيج اشاره مي کند که گفته است چين در سال 2005 برنامه اي به نام
"Going Out" را به طور رسمي آغاز کرد که ناشي از داشتن پول زياد (حدود 2.5 تريليون دلار) بود. طبق اين برنامه، چين شروع به خريدن منابع معدني در سراسر جهان نمود و طبيعي است که آفريقا يک هدف آشکار بوده است.
محله مطالعات سياسي هاروارد در ادامه مي افزايد: چين امروز نه تنها در منابع معدني آفريقا، بلکه در بخش هاي مخابرات، انرژي، گردشگري، بازرگاني کالاهاي کشاورزي، الکترونيک و حتي خريد سهام شرکت هاي آفريقايي فعال است. براي مثال 40 درصد از سهام شرکت نفت سودان متعلق به چين است. آنگولا هم از چين وام مي گيرد و آن را با نفت بازپرداخت مي کند.
اين مجله همچنين به نقل از فيليپ آگيون، استاد اقتصاد دانشگاه هاروارد مي نويسد: آفريقايي ها آغوش خود را به سوي چين گشوده اند، زيرا اين کشور سرمايه گذاري را به آزادي هاي سياسي مشروط نمي کند. مهم ترين چيز براي چيني ها ثبات است و چون ايجاد دموکراسي مي تواند ثبات را بر هم بزند، چين به آفريقايي ها اجازه مي دهد که هر طور دوست دارند، رشد کنند.
با اين وجود، فيليپ آگيون مدعي است که آفريقايي ها از اينکه چيني ها کارگران خود را براي تکميل پروژه ها به کشورهايشان مي فرستند، اما اجازه رفتن کارگران خارجي به چين را نمي دهند، ناخشنودند. به علاوه اين واقعيت که صنايع آفريقايي نمي توانند با کالاهاي وارداتي از چين رقابت کنند، باعث دلخوري آفريقا خواهد شد.