صندوق کودکان ملل متحد ، یونیسف و سازمان بهداشت جهانی اعلام کردند ظرف سه ماه اخیر حدود دویست کودک در شانزده کشور افریقایی بر اثر ابتلا به سرخک جان باخته اند.
به گزارش خبرگزاری فرانسه از داکار ، دو سازمان در بیانیه مشترکی اعلام کردند شانزده کشور در غرب و مرکز افریقا درگیر شیوع سرخک هستند که بیست و دو هزار و سیصد و شصت و چهار نفر را بیمار و یکصد و هشتاد و پنج نفر را از پای درآورده است. بدترین شیوع سرخک در کشورهای چاد ، جمهوری دموکراتیک کنگو ، نیجریه ، لیبریا ، بورکینا فاسو و کامرون روی داده است. بر اساس این گزارش ، همچنین کشورهای موریتانی ، ساحل عاج ، گینه ، مالی ، نیجر ، سیرالئون ، بنین ، جمهوری افریقای مرکزی ،سنگال و توگو نیز ، دیگر کشورهای درگیر شیوع سرخک هستند. دکتر لوئیس گومز سامبو ، مدیر منطقه ای سازمان بهداشت جهانی در افریقا می گوید بر اساس آمارهای موجود می توان پیش بینی کرد که هر سه تا چهار سال ،همه گیری سرخک در کشورهای افریقایی روی می دهد. سرخک بیماری ویروسی بسیار حاد و مسری است که با پیش نشانه های تب ، تورم ملتحمه چشم ، ترشح بینی ، سرفه و برجستگیهای سرخ رنگ با مرکزی سفید و یا سفید متمایل به آبی روی مخاط دهان ( نقطه کوپلیک ) تظاهر می کند .
در سومین تا هفتمین روز بعد از شروع تب لکه های قرمز مشخص بیماری ، اول روی صورت سپس در تمام نقاط بدن ، ظاهر شده و چهار تا هفت روز ادامه خواهد داشت و بعضی اوقات با تبدیل شدن به پوسته های قهوه ایی رنگ خاتمه می یابد .
نشانه های بالینی بیماری در نوزادان و بزرگسالان شدیدتر از کودکان است.
تکثیر ویروس و حضور عفونتهای باکتریائی ثانویه ممکن است ، عوارضی از جمله التهاب گوش میانی ، پنومونی ، لارنژیت ، تراکئیت و برونشیت توأم ، اسهال و التهاب مغزی ایجاد کند .
در دهه نود گذشته در ایالات متحده مرگ ناشی از سرخک در حد دو تا سه مورد برای هر هزار نفر مبتلا اتفاق افتاده که اغلب در کودکان کمتر از پنج سال بوده است .
سرخک در کودکان کم سن و سال و آنهایی که دچار فقر غذایی هستند شدیدتر بوده و ممکن است با نشانه های خونریزیهای جلدی ، از دست دادن پروتئین به دلیل ضایعات روده ای ، التهاب گوش میانی ، زخم دهان ، از دست دادن آب بدن ، اسهال ، کوری ، عفونتهای شدید پوست همراه باشد . کودکان مبتلا به کمبود ظاهری و یا مخفی ویتامینها بیشتر در خطر ابتلا به عوارض سرخک می باشند .
متوسط میزان کشندگی این بیماری در کشورهای در حال توسعه در سطح جهانی بین سه تا پنج درصد بوده است و در بعضی مناطق به بیست تا سی درصد می رسد .
این بیماری در کودکانی که در مرز فقر غذایی هستند ممکن است منجر به ایجاد سندرم کواشیورکور و کمبود بیشتر ویتامین A شده که منجر به کوری آنها می گردد .
ممکن است چند سال بعد از ابتلا به سرخک به شکلی بسیار نادر التهاب نکروز دهنده عمومی تحت حاد مغز( Subacute Sclerosing Panencephalittis) ایجاد شود .
تشخیص بیماری معمولاً بر زمینه نشانه های بالینی و شواهد اپیدمیولوژیکی استوار است ولی اگر با تأیید آزمایشگاهی همراه باشد بهتر است .
آزمایشهای سرمی برای جستجوی ایمنوگلوبینهای اختصاصی ویروس سرخک یا افزایش قابل توجه پادتن در دو آزمایش متوالی سرم بیمار در مرحله حاد و نقاهت می تواند تشخیص بالینی را تأیید کند.
وقوع : قبل از واکسیناسیون گسترده بر علیه این بیماری سرخک به شدت شیوع داشت و نود درصد از مردم قبل از بیست سالگی به آن مبتلا می شدند.
سرخک در جوامع بزرگ شهری بومی بوده و تقریباً هر دو تا سه سال یک بار به صورت همه گیر شایع می شد .
سرخک در آب و هوای معتدل بیشتر در اواخر زمستان و اوایل بهار و در آب و هوای گرمسیری بیشتر در فصول خشک سال شایع می گردد .
مخزن : انسان مخزن این ویروس است .
روش انتقال : انتقال بیماری از طریق انتشار قطره های آب دهان و یا تماس مستقیم با ترشحات بینی و یا گلوی افراد آلوده و با نسبت کمتری به وسیله اشیایی که به تازگی به ترشحات بینی و گلو آلوده شده اند صورت می گیرد .
سرخک یکی از مسری ترین بیماریهای واگیردار است .
دوره کمون : حدود ده روز است .
ممکن است از فاصله تماس با ویروس تا شروع تب هفت تا هجده روز و تا ظهور راشهای جلدی حدود چهارده روز طول بکشد .
دوره واگیری : کمی قبل از شروع تب تا چهل و پنج روز بعد از ظهور راشهای جلدی قابلیت انتقال وجود دارد ، واگیری در دومین روز بعد از ظهور راشهای جلدی به حداقل می رسد .
