امنیت غذایی در الجزایر یکی از مهمترین مسائل مطرح در این کشور از چند سال پیش به شمار می رود زیرا این کشور که بخش اعظم آن را مناطق بیابانی تشکیل می دهد، بیش از سه دهه است که به نفتی و صنایع سنگین متکی شده و بخش کشاورزی را به حال خود رها کرده است.
این مسئله موجب عمیق تر شدن وابستگی این کشور به واردات مواد غذایی شده است. به گزارش شبکه تلویزیونی الجزیره، کشاورزی در تاریخ الجزایر همواره یکی از فعالیتهای اصلی ساکنان این کشور بوده است و زمینهای کشاورزی این کشور در دوره استعمار، مورد توجه خاص استعمارگران فرانسوی قرار داشت.
ولی امروزه این کشور قادر به تامین نیاز ساکنان خود به محصولات اساسی کشاورزی نیست.
مساحت الجزایر حدود دو و نیم میلیون کیلومتر مربع است و حدود سه درصد زمینهای این کشور قابل کشاورزی است ولی در حال حاضر فقط حدود یک و هفت دهم درصد از مساحت این کشور زیر کشت قرار می گیرد.
دوازده درصد مساحت الجزایر را جنگلها تشکیل می دهد. حدود چهل و پنج درصد کل زمینهای زیر کشت در الجزایر به کشت غلات به ویژه گندم و جو اختصاص یافته است.
الجزایر بعد از استقلال خود در اوایل دهه 1960 حدود نود درصد گندم مورد نیاز خود را تولید می کرد ولی اکنون این رقم به حدود بیست و پنج درصد کاهش یافته است.
همچنین درصد شاغلان در بخش کشاورزی از چهل درصد در اوایل دهه 1960 به بیست و پنج درصد کاهش پیدا کرده است.
این عقبگرد موجب شده است الجزایر هر سال حدود پنج میلیون تن از گندم مورد نیاز خود را از خارج وارد کند و از نظر واردات گندم در رده پنجم جهان قرار گیرد. الجزایر در نیمه نخست امسال حدود سه میلیارد دلار صرف واردات مواد غذایی کرده است و به طور کلی، پانزده درصد کل واردات این کشور را مواد غذایی تشکیل می دهد. کارشناسان معتقدند وابستگی فزاینده الجزایر به نفت و صنایع مرتبط با آن که هم اکنون حدود نود و پنج درصد صادرات این کشور را تشکیل می دهد یکی ازعوامل تبدیل شدن الجزایر به وارد کننده بزرگ مواد غذایی بوده است.
همچنین مدیریت سوسیالیستی در دولتهای قبلی و تصویب قوانین ضد و نقیض در این کشور در خصوص مالکیت زمینهای کشاورزی و فقدان دیدگاه فراگیر دولتی که جایگاه زمین و کشاورز را حفظ کند به اضافه پیشروی بیابان که سی و دو میلیون هکتار از زمینهای کشاورزی و جنگلهای الجزایر را در شمال این کشور تهدید می کند، از دیگر عوامل تحلیل رفتن بخش کشاورزی الجزایر محسوب می شود.
