یک آواره سابق رواندایی با نوشتن کتابی، درباره خشونت ها در جمهوری دموکراتیک کنگو در سال های گذشته شهادت می دهد.



به گزارش شبکه فرانس 24، در ژوییه 1994 یک و نیم میلیون رواندایی از درگیری ها در رواندا و پیشروی شورشیان توتسی تحت فرمان پل کاگامه فرار کردند و به سوی کشور زئیر (جمهوری دموکراتیک کنگو در حال حاضر) رفتند.

در میان این جمعیت پرشمار، ماری بئاتریس اوموتسی و دوستان و اعضای خانواه اش حضور داشتند.

وی تعریف می کند: یادم می آید سربازان کنگویی آن سوی مرز برای غارت کردن ما آماده بودند.

به گزارش فرانس 24، این زن رواندایی در اردوگاه آوارگان در بوکاوو در شرق جمهوری دموکراتیک کنگو جای می گیرد و دو سال در آنجا می ماند.

اما در اکتبر 1996 "جبهه ملی رواندا" که در این کشور قدرت را در اختیار گرفت، حملات گسترده ای را برای مقابله با رخنه اعضای قبیله هوتو از خاک کنگو به داخل رواندا سامان داد.

ماری بئاتریس و هزاران آواره دیگر مجبور شدند مجددا به فرار ناامیدانه ای دست بزنند که یک سال به طول انجامید.

ماری بئاتریس می گوید: وقتی آدم فرار می کند، دیگر فکر نمی کند.

ما می خواستیم تا حد ممکن از شورشیان دور شویم.

به گزارش فرانس 24، این آوارگان گاه تا بیست ساعت در روز پیاده روی می کردند تا به محل امنی در کیسانگانی در شمال کنگو برسند.

اما ارتش زئیر در آن زمان در برابر حرکت آوارگان سد ایجاد کرد و آنها را در اردوگاه تینگی تینگی ثابت کرد.

ماری بئاتریس می گوید: در آنجا هیچ چیز برای خوردن نبود.

از کمک های بین المللی هم خبری نبود.

بچه های چند ماهه و یکی دو ساله و پیران می مردند.

اردوگاه مرگ بود.

من فکر می کنم جامعه بین المللی به ما به دیده موجود انسانی نگاه نمی کرد و ما را شایسته بلایی که به سرمان آمده بود می دانست.

به گزارش فرانس 24، به این ترتیب فرار آوارگان رواندایی از طریق جنگل کنگو به سوی غرب ادامه یافت.

ترس، گرسنگی و بیماری این آوارگان را همراهی می کرد.

کسانی که نمی توانستند با دیگران در مسیر همراه شوند، به ناچار رها می شدند.

در این مدت بین سیصد تا پانصد هزار نفر جان باختند یا مفقودالاثر شدند.

ماری بئاتریس می گوید: وقتی من شروع به فرار کردم بچه های زیادی با من بودند.

برخی از آنها مردند و برخی مفقود الاثر شدند.

امروز با نوشتن رنج های آن زمان می خواهم یاد آنها را گرامی بدارم.

به گزارش فرانس 24، ماری بئاتریس بعد از آنکه توسط یک خانواده کنگویی پذیرفته شد به کینشازا و از آنجا به اروپارفت.

کتاب وی تحت عنوان " فرار یا مرگ در زئیر" ، یکی از منابع گزارش اخیر سازمان ملل درباره خشونت ها در جمهوری دموکراتیک کنگو (زئیر سابق) از سال 1993 تا 2003 است.