جمهوری اسلامی ایران همواره کمکهای نقدی و غیرنقدی به کشورهای فقیر آفریقایی میکند. بیشک چنین کمکهای بین المللی در سیاست خارجی هر کشور قدرتمندی مانند ایران، لازم است و وجود دارد. اما به واقع آیا مقامات بلندپایه کشورمان در چگونگی دادن این کمکها و یا تشخیص مفید بودن آن تحقیقات لازم را به عمل میآورند؟!
[در کمک به کشورهای آفریقایی بازنگری کنیم]
به گزارش شیعه آنلاین، آخرین بررسی و پژوهشهای انجام شده نشان میدهد که سران و رهبران کشورهای قاره آفریقا که فقیرترین کشورهای جهان به حساب میآیند، جزو بزرگترین سرمایه گذاران به خصوص در زمینه املاک، در شهر پاریس هستند.
با کمی بررسی و پرسجو، پی میبریم که صاحبان ویلاهایی با نه اتاق و استخر، سونا، چکوزی و زیباترین حیاط ها و یا بزرگترین، شیکترین و زیباترین هتلهای پاریس و دیگر املاک عظیم این شهر، میلیاردهای روسی و یا شیخ نشینان عرب نیستند بلکه همه آنان سران کشورهای سیاهپوست و فقیر آفریقایی هستند. بررسیهای انجام شده در 34 دفتر اسناد رسمی و محضری نیز نشان میدهد رووسای جمهور و برخی مقامات بلندپایه کشورهای کنگو، گابن، بورکینافاسو، آنگولا، گینه و غیره، همگی دارای این چنین املاکی در بهترین موقعیتهای شهر پاریس هستند.
برای نمونه ماه ژوئن گذشته دو تن از فرزندان "عمر بونگو"، رئیس جمهور گابن، یکی از زیباترین هتل های شهر پاریس را به قیمت 19 میلیون یورو خریداری کردند. این دو فرزند 13 و 16 ساله هستند. "عمر بونگو" علاوه بر این هتل، 33 قطعه ملک و زمین که در بهترین و استراتیژی ترین نقاط پاریس هستند را برای خود خریداری کرده است.
دیگر مقامات بلندپایه آفریقایی نیز چنین املاکی و ثروت هایی در اختیار دارند. علت اصلی این مسأله این نیست که آنان سران و رهبران کشورهای نفت خیز و سرشار از منابع طبیعی هستند. به واقع علت چیست؟!
بسیاری از کمک های کشورمان و یا حتی کشورهای دیگر اسلامی مانند عربستان سعودی و یا کویت، به اینگونه کشورهای آفریقایی به گونه ای نیست که برای آن کشورها و یا مردم فقیر این قاره مفید باشد، بلکه به گونه ای کمک مالی به آنان می شود که مقامات بلندپایه این کشورها به جای خرج کردن این کمک ها برای ملت مظلوم خود، مستقیما پول ها را درون جیب خود می گذارند و یا برای افزایش ثروت های خود، آنرا روانه اروپا به ویژه پاریس می کنند و تنها کاری که با این پول انجام می دهند، خریداری املاک در این شهر اروپایی است.
آیا بهتر نیست که این کمک ها به صورت غیرنقدی و یا به صورت کمک های زیرساختی باشد تا حداقل باعث اشتغال زایی در این کشورها شود؟ و آیا بهتر نیست که مقامات مسوول کشورمان پیش از دادن چنین کمک هایی به کشورهای آفریقایی ابتدا مطالعات و بررسی های لازم را انجام دهند؟
برای نمونه طی سه سال اخیر یکی از کشورهای آفریقایی که مورد توجه جمهوری اسلامی ایران قرار گرفته، مجمع الجزایر کومور است. این کشور که در سواحل آفریقای شرقی قرار دارد، اکنون در سطح رسانههای جهانی به قلعه جدید ایران شهرت دارد. علت اصلی این مساله پیروزی "احمد عبدالله سامبی"، معروف به "آیت الله"، در انتخابات ریاست جمهوری این کشور است. آقای "سامبی" که "سید" است و حدود 20 سال پیش در کشورمان تحصیل میکرده، یک فرد شیعه اثنی عشری و از حامیان جدید جمهوری اسلامی ایران، به ویژه انقلاب اسلامی و امام خمینی(ره) است.
"سامبی" به دلیل پوشیدن لباس روحانیت، در کشورش و در تمام قاره اروپا لقب "آیت الله" را به خود اختصاص داده است. نکته قابل توجه اینست که او اولین رئیس جمهور کومور است که طی ربع قرن گذشته بدون کودتا و با انتخابات سالم به قدرت رسید. وی از لحظه به قدرت رسیدن به شدت با مفاسد اقتصادی مبارزه کرده است. "سامبی" همچنین مانند "محمود احمدی نژاد"، از هزینه های اضافی و ریخت و پاش های دولت به شدت پرهیز می کند.
البته ناگفته نماند، به دلیل فشار شدید فرانسه و آمریکا به "سامبی"، وی تاکنون در تمام مصاحبه ها و اظهارات رسمی هیچگونه سخنی در مورد شیعه و یا سنی بودنش نکرده است و در حالیکه همیشه وی را مزدور ایران معرفی می کردند، او فقط خود را دوستدار جمهوری اسلامی و مقامات کشورمان معرفی می کند.
کومور با جمعیت حدود یک میلیون نفر، کشوری صد در صد مسلمان است و به تازگی برخی از شهروندان آن مذهب بر حق شیعه جعفری را برای خود برگزیده اند. ناگفته نماند این کشور زمینه مناسبی دارد تا در آینده نزدیک به کشوری کاملا شیعی در آن نقطه استراتیژی در اقیانوس هند، تبدیل شود.
آیا صرف اینکه کشوری مانند کومور رئیس جمهوری شیعه یا شیعه دوست داشته باشد، جمهوری اسلامی ایران باید به آن چشم بسته کمک کند؟! به نظر میرسد کمک ایران به کشوری های آفریقایی مختلف همچون کومور بهتر است به صورت غیرنقدی باشد و ملاک هایی همچون شیعه بودن را از نکات ویژه و مهم تلقی نکند. در غیر اینصورت اگر کمکی پرداخت نشود، بهتر به نظر میرسد.
شيعه انلاين