خبرگزاری مهر - گروه بین الملل : تنشهای پس از انتخابات ریاست جمهوری در ساحل عاج و ناتوانی مجامع بین المللی در حل اختلافات، در حال سوق دادن این کشور به سوی جنگی تمام عیار است.
شش هفته از برگزاری دور دوم انتخابات ریاست جمهوری ساحل عاج می گذرد و هنوز تنشهای سیاسی ناشی از این انتخابات در مستعمره پیشین فرانسه ادامه دارد.
هر چند برگزاری انتخابات بهترین راه برای انتقال قدرت در هر کشوری به شمار می رود، اما این مسئله در مورد ساحل عاج صدق نمی کند، چرا که با وجود دخالتهای غرب و پافشاری طرفین درگیر بر سر مواضشان، وضعیت این کشور پس از برگزاری انتخابات هر لحظه بحرانی تر می شود.
در حال حاضر "لوران گباگبو" که در طول 10 سال گذشته رئیس جمهور بوده است، خود را پیروز انتخابات دانسته و اعلام نام "الحسن واتارا" و به رسمیت شناخته شدن وی به عنوان رئیس جمهوری جدید را توطئه ای می داند که از سوی کشورهای آمریکا و فرانسه طراحی شده است. از سوی دیگر واتارا که از مخالفان جدی دولت گباگبو بوده و طبق اعلام کمیسیون انتخابات رسما رئیس جمهور است، همچنان بر مواضع خود پافشاری کرده و خواستار کناره گیری گباگبو از قدرت است.
این در حالی است که واتارا در حال حاضر در هتلی واقع در ابیجان پایتخت ساحل عاج عملا زندانی است و توان خروج از آن و یا دست زدن به اقدامی عملی را ندارد. این هتل از بیم حمله ارتش طرفدار گباگبو توسط نیروهای حافظ صلح سازمان ملل متحد محافظت می شود.
تنشهای داخلی در ساحل عاج بلافاصله پس از بروز اختلاف در نتایج انتخابات بروز کرده و روز به روز بر دامنه آن افزوده شده است. این تنشها در این مدت به درگیریهای محدودی میان طرفداران دو نامزد در مناطق مختلف کشور و حتی خارج از آن انجامیده است. طبق آمارهای رسمی تا کنون حدود 200 نفر در درگیریهای داخلی کشته شده اند و حمله به سفارت ساحل عاج در گینه نیز یکی از اقدامات هواداران واتارا در خارج بوده است.
هر چند با توجه به شرایط فعلی احتمال بروز جنگی داخلی در این کشور هر لحظه بیشتر می شود، اما نهادهای بین المللی نظیر سازمان ملل متحد تا کنون نه تنها هیچ اقدام بازدارنده ای انجام نداده و فقط به دادن هشدار در این زمینه بسنده کرده اند، بلکه خود نیز عاملی برای ادامه یافتن تنشها بوده اند. به عنوان نمونه به رسمیت شناخته شدن واتارا از سوی سازمان ملل، اتحادیه اروپا و آمریکا و در مقابل تحریم گباگبو و تهدید وی به اقدام نظامی مواردی است که به بحران در ساحل عاج دامن زده است.
از دیگر سو در حالیکه نهادهای غربی نتوانسته اند در حل این مشکل کاری از پیش ببرند، کشورهای آفریقایی همسایه ساحل عاج نیز با تهدید نظامی، این کشور را بیشتر به سوی جنگی ناخواسته سوق داده اند. اتحادیه آفریقا ابتدا که ابتدا کوشید از طریق میانجیگری به بحران ساحل عاج پایان دهد، در نهایت دولت این کشور را تحریم کرد.
اما اعضای جامعه اقتصادی غرب آفریقا (ecowas) پا را از این فراتر گذاشته و دم از حمله نظامی برای سرنگون کردن گباگبو زدند. این مسئله تا آنجا پیش رفت که واتارا نیز سرانجام با گزینه نظامی موافقت کرده و از این کشورها خواست برای پایان دادن به وضع موجود دست به سلاح برده و هر چه سریعتر قصد خود را عملی نمایند.
باید توجه کرد که اگر اختلافات در ساحل عاج از طریق مسالمت آمیز حل نشود، اقدام نظامی نیز نخواهد توانست به آن پایان دهد. تجربه جنگهای عراق و افغانستان نمونه های خوبی است که صحت این مدعا را نشان می دهد. در این بین تنها کسانی که قربانی خواهند شد مردم ساحل عاج هستند که به امید داشتن آینده ای بهتر به پای صندوقهای رای رفته اند. آنها در طول این چند هفته شاهد صدها مورد مرگ و آدم ربایی بوده اند و مسلما با وقوع هر گونه جنگی تعداد بیشتری از این موارد را مشاهده خواهند کرد.
در صورت بروز هر گونه جنگی در ساحل عاج غرب باید پاسخگوی نقش خود در آن بوده و مسئولیت کشتارهای دیگر در این کشور استعمار زده را به عهده گیرد. کشورهای مدعی غرب که بانی به اصطلاح سازمانهای بین المللی بوده اند باید در مورد علت ناکارآمدی این نهادها نیز به جهانیان پاسخ دهند.
