سودان امروز(يكشنبه) همه پرسي هفت روزه اي را آغاز كرد كه در آن، ساكنان جنوب اين كشور درباره وحدت با شمال و يا استقلال منطقه خود تصميم مي گيرند.




خبرگزاري فرانسه يكشنبه نكاتي را به شرح ذيل درباره سودان و شرايط جغرافيايي، سياسي و نظامي آن منتشر كرد.
براساس اين گزارش، سودان به لحاظ جغرافيايي با وسعتي برابر با دو ميليون و 505هزار و 813 كيلومتر مربع، بزرگترين كشور آفريقاست و در شمال اين قاره قرار دارد. سودان با مصر، ليبي، چاد، جمهوري آفريقاي مركزي، جمهوري دمكراتيك كنگو، اوگاندا، كنيا، اتيوپي و اريتره مرز مشترك دارد. رود 'نيل' از سودان مي گذرد و اين كشور يك ساحل 800 كيلومتري در حاشيه درياي سرخ نيز دارد. خارطوم پايتخت سودان در شمال اين كشور و شهر 'جوبا' مركز جنوب اين كشور است.
براساس براوردهاي سال 2009، سودان 42 ميليون نفر جمعيت دارد كه 5/8 ميليون نفر آنان ساكن جنوب هستند.
زبان رسمي سودان عربي است و مسلمانان سني مذهب عمده جمعيت شمال كشور را تشكيل مي دهند، اما جنوبي ها اغلب مسيحي و يا آنيميست هستند.
به لحاظ سوابق تاريخي، سودان از سال 1899 تا زمان كسب استقلال در سال 1956ميلادي تحت حاكميت مشترك انگليس و مصر قرار داشت. سودان پس از استقلال تا سال 1972ميلادي عرصه جنگ داخلي بود و دولت هاي متوالي اين كشور با شورشيان جنوب درگير بودند. اين مواجهات با پيماني كه به جنوب كشور خودمختاري بخشيد، به پايان رسيد.
سودان در سال هاي 1969تا 1985ميلادي شاهد حاكميت يك رژيم نظامي به رهبري مارشال 'جعفر نميري' بود.
'صادق المهدي' نخست وزير وقت سودان يك سيستم پارلماني غيرنظامي را حاكم كرد، اما خود با كودتاي نظامي ژنرال 'عمر البشير' در 30 ژوئن 1989 سرنگون شد.
البشير در دسامبر 2000 ميلادي و پس از پيروزي حزب خود موسوم به 'كنگره ملي' در احراز اكثريت كرسي هاي پارلماني به قدرت رسيد.
جنگ داخلي دوم سودان سال 1983 و زماني آغاز شد كه شورشيان با مطالبه ايجاد يك 'سودان جديد' سكولار و به اصطلاح دمكراتيك، عليه خارطوم قيام كردند. اين جنگ، دو ميليون كشته و چهار ميليون آواره به جا گذاشت.
اين بزرگترين جنگ داخلي در آفريقا در نهم ژانويه 2009 و پس از آن كه 'جان گارانگ' رهبر شورشيان موسوم به 'جنبش/ارتش آزاديبخش مردم سودان' توافق صلحي را با خارطوم امضا كرد، به پايان رسيد. براساس اين توافق، جنوب سودان از شموليت اجراي قانون شريعت اسلامي مستثني و قرار شد كه پس از يك دوره شش ساله خودمختاري، استقلال آن به همه پرسي گذاشته شود.
بشير بار ديگر در آوريل 2010 در انتخاباتي به قدرت رسيد كه 'سالوا كيير' Salva Kiir نيز در آن به عنوان رييس حكومت خودمختار جنوب انتخاب شد.
سودان همچنين در چهارم مارس 2009 شاهد بود كه ديوان كيفري بين المللي(لاهه) حكم پيگردي را عليه بشير به خاطر آنچه كه جرايم عليه بشريت و جنايات جنگي در منطقه 'دارفور' عنوان شد، صادر و يك سال بعد نيز او را به قتل عام مردم خود متهم كرد.
شورشيان دارفور در غرب سودان در فوريه 2003 با خواسته اي در زمينه پايان دادن به آنچه كه آن را انزواي سياسي و اقتصادي منطقه خود خواندند، عليه خارطوم دست به سلاح بردند.
سازمان ملل آمار قربانيان اين درگيري را 300 هزار نفر اعلام كرد.
شورشيان سابق جنوب سودان در سال 2005 بر اساس قانون اساسي جديد كشور، براي اداره سودان به دولت مركزي پيوستند.
پارلمان سودان 450كرسي دارد كه از انتخابات عمومي كشور در آوريل 2010 تاكنون بيش از 70 درصد آن در اختيار حزب حاكم بشير و 22 درصد در اختيار شورشيان سابق جنوب است.
به لحاظ اقتصادي، سودان تا نيمه دوم سال 2008 به خاطر افزايش توليد و قيمت نفت و انبوه سرمايه گذاري هاي مستقيم خارجي، رونق اقتصادي را تجربه كرد. سودان روزانه حدود 500هزار بشكه نفت توليد مي كند كه حدود 400 هزار بشكه آن به خارج از كشور و عمدتا به چين صادر مي شود.
براساس برآورد سال 2009 بانك جهاني، توليد ناخالص داخلي سودان 68/54 ميليارد دلار و درامد سرانه در اين كشور 220/1 دلار است.
كشاورزي به عنوان بخش اصلي اقتصاد سودان 87 درصد از نيروي كار اين كشور را به خود اختصاص داده و منبع يك سوم از توليد ناخالص داخلي است.
نفت، پنبه، صمغ عربي و ذرت اصلي ترين اقلام صادراتي سودان هستند. اين كشور 36 ميليارد دلار بدهي خارجي دارد.
به لحاظ وضعيت نيروهاي مسلح، حدود 110هزار سرباز 'نيروهاي مسلح سودان' در شمال كشور مستقرند، ارتش آزاديبخش مردم سودان در جنوب كشور حضور دارد و شمار نيروهاي شبه نظامي در سودان به 17 هزار و 500 تن مي رسد.
افزون بر اين، بيش از 22هزار سرباز و پليس 'نيروي مشترك اتحاديه آفريقا و سازمان ملل' در دارفور فعاليت دارند و 'ماموريت سازمان ملل در سودان' نيز حدود 10 هزار سرباز و پليس را در جنوب و يا منطقه مرزي حدفاصل جنوب و شمال سودان مستقر كرده است.