روزنامه لوموند در سرمقاله خود نوشت : آیا معجزه ای تونسی رخ داده است؟ و آیا در این کشور که به تسامح و دانایی شهرت دارد ، انتقال قدرت دموکراتیک به شکل مسالمت آمیز رخ داده است؟
این سوالات در فردای یک شورش خیابانی چشمگیر مطرح می شود که برای اولین بار در کشوری عربی ، حکومتی دیکتاتوری ، فاسد و نالایق از قدرت خلع می شود. آنچه که در روزهای آینده در تونس اتفاق خواهد افتاد از سرنوشت تونس فراتر خواهد رفت. بیست و سه روز شورش خیابانی در تمام شهرهای تونس برای پایان دادن به حکومت بیست و سه ساله بن علی کافی بود.
دهها تونسی در تظاهراتی که با گلوله های واقعی پلیس سرکوب شد کشته شدند.
این تظاهرات در روز جمعه که با هرج و مرج ، غارت و درگیری های مسلحانه همراه بود به اوج خود رسید و در پایان این روز بن علی از کشورش به عربستان سعودی گریخت. حالت فوق العاده اعلام شد ؛ ارتش برای برقراری نظم در تونس و حومه مستقر شد.
محمد غنوشی نخست وزیر کفالت ریاست جمهوری را برعهده گرفت.
او به مخالفان تبعیدی اجازه داد به تونس بازگردند و تمایل خود را برای تشکیل دولت وحدت ملی قبل از برگزاری انتخابات اعلام داشت. در اوضاع کنونی تونس و تا هنگامی که خشم عمیق مردمی که سالها تحقیر ، مرعوب شده و اموالشان در سکوت به سرقت رفته بود خاموش نشود هیچ چیز تضمین شده نیست.
این انفجاری قابل پیش بینی بود.
رژیم بن علی که عملکرد اقتصادی و اجتماعی اش ناچیز است به طرزی پیچیده کلیه امکانات ابراز عقیده سیاسی و اجتماعی را مسدود کرده بود.
همه چیز در اختیار حکومت بود و به ندرت تشکلات سیاسی ، اتحادیه ها ، قضات ، انجمن ها ، مطبوعات و ناشران اجازه فعالیت داشتند. البته تونسِ بن علی تنها یک حکومت پلیسی خشن نبود بلکه استبدادی مبتلا به جنون دزدی بود.
خانواده که تونسی ها از آن بعنوان نزدیکان رئیس جمهور و بخصوص خانواده همسرش یاد می کنند بخش اعظمی از اقتصاد کشور ، بانک ها ، گردشگری ، ساخت و ساز و غیره را در اختیار دارند. این نوع حکومت ها همواره به گونه ای نا خوشایند خاتمه می یابند و بدتر از آن کسانی هستند که از دیدن رفتار این نوع حکومت ها خودداری می کنند. مخالفان تونسی که قربانی شکنجه و انواع محدودیت ها بودند سالهای سال درباره وضعیت خود هشدار دادند و فریاد زدند اما هیچگاه صدای انها در پاریس شنیده نشد.
فرانسه ی دوران میتران تا ژاک شیراک و سارکوزی نخواستند صدای اعتراض تونسی ها را بشنوند. پاریس با نام سیاست عملی نه چندان واقع گرایانه و نه چندان سیاسی ، همواره به بن علی خوش خدمتی می کرد .
به این بهانه که وی تونس را از اسلام گرایی حفظ می کند ، از به رسمیت شناختن ماهیت واقعی حکومت وی خودداری می کرد. آینده خواهد گفت که این رفتار فرانسه تنها اشتباهی اختلاقی نبوده بلکه اشتباهی سیاسی بوده است.
