خبرگزاری رویترز در گزارشی از لندن به قلم پییر برایانسون با عنوان قیام تونس حامل پیام هشدار آمیزی برای حکومت های خودکامه و دولتهای پلیسی بود نوشت: آنها واقعا دموکراسی را فراموش می کنند.
تونس اقتصادی باز بود که همواره صندوق بین المللی پول از آن به علت اصلاحات ساختاری و آزاد سازی اقتصادی تقدیر و تمجید می کرد.
دولت تونس اصرار داشت که زنان باید تحصیل کرده باشند و از حقوق برابری مانند مردان برخوردار باشند.
از سوی دیگر به نظر می رسید که دولت این کشور توانسته بود با سرکوب بیرحمانه و سختگیرانه خود، اصولگرایی اسلامی را مهار کند. این کشور فضای امنی برای سرمایه گذاری پدید آورده بود؛ هرچند که بسیاری از فرصت های شغلی سودآور تونس همواره در اختیار خاندان حاکم این کشور بود.
دولت این کشور سخت در تلاش بود تا این کشور را به قطب مالی شمال آفریقا تبدیل کند.
بدین منظور اصلاحات تمام عیاری را در نظام بانکی خود آغاز کرده بود.پس چرا نباید این کشور مورد توجه غرب باشد؟ در واقع، هرچند که تونس هنوز هم از نظر سرانه تولید ناخالص داخلی فقیر است ولی در سالهای اخیر در رتبه بندی های مجمع اقتصاد جهانی همواره از پرتغال، ایتالیا یا یونان بالاتر بوده است. دیپلماتها و سرمایه داران و بازرگانان در دو دهه گذشته ترجیح دادند از این موضوع چشم پوشی کنند که در تونس دولتی فاسد و خودکامه حکمرانی می کند. در حقیقت در جهان نقاط مختلفی وجود دارد که سرمایه گذاران از اقتصاد بازار در آنجا لذت می برند؛ بدون اینکه حرف و حدیثی سیاسی وجود داشته باشد. از مونرویا گرفته تا مسکو، کسانی که نوع دیگری به قضایا نگاه می کنند معمولا به این ضرب المثل قدیمی اعتقاد دارند که هرکه طاوس خواهد جور هندوستان کشد .
ولی در مورد تونس به نظر می رسد که طاوس آنگونه که تصور می رفت، نیست.
زیرا تنها ظرف چند روز، تظاهرات مردمی به سرنگونی رژیم تونس انجامید؛ رژیمی که همانند دیکتاتوری رومانی خیلی سریع فروپاشید. با توجه به جمعیت تحصیل کرده تونس و رژیم سکولار این کشور، به نظر می رسد که تونس یک مورد کاملا استثناست و دست کم در کوتاه مدت به مهره اول دومینوی سرنگونی زنجیره دیکتاتوریهای کشورهای عربی تبدیل نخواهد شد.
حوادث اخیر در این کشور را دقیقا نمی توان شورشهایی بر سر مواد غذایی، نامید؛ هرچند که حذف یارانه های مواد غذایی و بالا رفتن تورم در نهایت در حوادث این کشور بی تاثیر نبود. آنچه که از این حوادث برداشت می شود آن است که در عصر انتشار آنی اطلاعات و شبکه های اجتماعی، شما نمی توانید در آن واحد هم اقتصادی باز و هم حکومتی خودکامه داشته باشید.
این حوادث علامتی هشدار آمیز هستند که کشورهای عربی بایدبه آنها توجه داشته باشند.
