خبرگزاری رویترز در گزارشی از قاهره به قلم سامیا نخول نوشت: دهها هزار تن از مصریها، با صدایی هماهنگ و رعد آسا این پیام صریح را به حاکم این کشور می فرستند که او باید فورا از قدرت کناره گیری کند.

انقلاب ناگهانی و غیرمنتظره مردم مصر -که معمولا با سلاح سرکوب شده است- تعادل دولت سی ساله حسنی مبارک را برهم زد و با به لرزه در آوردن دنیای نرم و گرم او، رویای حمایت ارتش از دولت مبارک و مصونیت او در برابر نارضایتی مردمی را نقش بر آب کرده است. خیابانهای قاهره و دیگر شهرهای مصر درست شبیه میدان جنگ است.

معترضان بدون وحشت از هزاران نیروی پلیس و شلیک گلوله های لاستیکی، گاز اشک آور و قشون کشی ماشین های آب پاش پلیس، فریادهای مرگ بر مبارک سر می دهند؛ فریادهایی که برای پنجمین روز پیاپی در اقصی نقاط مصر طنین انداز شده است. حتی به نظر می رسد که پلیس مصر گاهی اوقات سردرگم می شود و نمی داند که با قیام مردمی چه باید بکند. در منطقه موسکی Muski شهر قاهره، افسران پلیس مقابل فروشگاه های لوازم خانگی در حال تماشای تصاویر اخباری هستند که شبکه های تلویزیونی عربی از آشوبهای خیابانی مصر پخش می کنند.

ولی به خوبی می توان ترس و وحشت را در چهره این افسران مشاهده کرد. دود سیاه غلیظی شهر قاهره را پوشانده است.

در سطح شهر همچنین میتوان خودروهای سوخته و ساختمانهای دولتی از جمله دفاتر حزب مبارک را مشاهده کرده که به آتش کشیده شده اند. معترضان در صحنه هایی که تاکنون هرگز در خیابان های مصر دیده نشده است، عکس های مبارک و جمال پسرش را پاره پاره کرده اند. در پاسخ به همه این حوادث، مبارک با برقراری مقررات منع رفت و آمد، نظامیان خود را با تانکها به خیابانها گسیل کرد تا نیروهای پلیس را پشتیبانی کنند.
معترضان با شجاعتی بی سابقه و باالهام از انقلاب تونس، فریادهای مبارک مبارک مصر را ترک کن و هواپیما منتظر توست سر می دهند. انقلاب تونس باعث شد زین العابدین بن علی پس از بیست و پنج سال قدرت، از این کشور فرار کند و به عربستان سعودی برود. به نظر می رسد حوادث مصر نیز شبیه تونس پیش می رود. ایهاب محی الدین که بیست و چهار سال به عنوان یک مستخدم کار می کرده است می گوید در آمریکا ما می بینیم که پنج یا شش رئیس جمهور می آیند و می روند ولی در مصر ما همچنان یک رئیس جمهور داریم، با همان وزرای قبلی و همان مقامات فاسد.
این مقامات میلیون ها دلار به جیب می زنند و مردم عادی مصر هنوز هم باید با ماهانه سیصد پوند مصر معادل پنجاه دلار امرار معاش کنند.
وی افزود اگر مصری ها در صحنه بمانند خواهند توانست تغییراتی در این کشور ایجاد کنند.
این کشور فقط متعلق به مبارک نیست.
مردم دیگر حسنی مبارک را نمی خواهند.
او باید برود.
ما به تحرک تازه و تغییر و تحول نیاز داریم.
سی سال حکومت حسنی مبارک دیگر بس است.
به نظر می رسد چیزهایی در افکار مردم مصر تغییر کرده است؛ کشوری که از دیرباز مردمش به بی ارادگی و زندگی یکنواخت و بی روح شهرت داشته است.
ولی ظاهرا دیوارهای این بی ارادگی رو به زوال گذاشته است.
مردم مصر با الهام از قیام مردمی تونس، امیدوارند مدلی از آن را در مصر اجرا کنند. رویترز در ادامه گزارش خود نوشت مصری ها فهرستی طولانی از مشکلات سیاسی و اقتصادی دارند.
آنها از باقیماندن بیش از حد مبارک در راس قدرت مصر عصبانی هستند، آنها از نبود کار، افزایش سرسام آور قیمت های مواد غذایی عصبانی هستند.
آنها از پایین بودن حقوق و مزایای خود و فقر گسترده عصبانی هستند.
آنها همچنین از اینکه سی سال است قانون وضعیت فوق العاده در این کشور حاکم است، عصبانی هستند؛ قانونی که بر اساس آن پلیس ناراضیان حکومت مصر را دستگیر، شکنجه و زندانی می کند. ولی به نظر می رسد ریشه اصلی این ناآرامی ها، انتخابات پارلمانی سال گذشته مصر باشد که به گفته ناظران مسئولان با تقلب در روند انتخابات، مخالفان را حذف کردند تا اکثریت پارلمان همچنان در دست حزب حاکم مصر باقی بماند. مصر یکی از متحدان اصلی آمریکا که سالانه یک میلیارد و سیصد میلیون دلار کمک نظامی دریافت می کند، در کانون مجموعه حاکمان تحت حمایت غرب در جهان عرب است که به گفته منتقدان، آزادی را سرکوب کرده اند.
این امر باعث شده بود ناراضیان مصری به مساجد پناه ببرند و میدان برای جنبش های اسلامگرایی مانند اخوان المسلمین باز شود. از سوی دیگر تحولات اقتصادی جهانی باعث شکاف شدید بین طبقه فقرا و حاکمان ثروتمند مصر شد.
بیشتر مصری ها که درآمد آنها به ندرت کفاف قوت روزانه آنها را می کند، در کنار میلیونرهایی زندگی می کنند که ویلاهای مجلل دارند. مصری ها از نبود عدالت اجتماعی رنج می برند.
جوانان مصری هیچ آینده ای ندارند.
در مصر فقط دو طبقه فقیر و ثروتمند به چشم می خورد که گروه دوم را حاکمان این کشور تشکیل می دهند.
بسیاری از فارغ التحصیلان دانشگاه های مصر گاهی دو سال پس از اتمام تحصیلات دانشگاهی بیکار هستند. رمضان محمد بیست و سه ساله نیز که به رغم داشتن مدرک کارشناسی رشته حقوق، در کنار یکی از خیابانهای قاهره، عینک فروشی می کند، می گوید روزانه یکصد و پنجاه پوند مصر به پلیس رشوه می دهد تا به او اجازه دهند در کنار خیابان دست فروشی کند. مردم مصر در سال هزار و نهصد و پنجاه و دو میلادی شاهد سرنگونی دولت ملک فاروق پادشاه مصر در کودتای نظامیان بودند.
جمال عبدالناصر رئیس جمهور اسبق مصر نیز به مرگ طبیعی درگذشت.
انور سادات در تیراندازی یک افسر اسلامگرای مصری کشته شد.
بلافاصله مبارک که آن زمان معاون رئیس جمهور بود، قدرت را در مصر به دست گرفت و از سال هزار و نهصد و هشتاد و یک میلادی بر این کشور حکمرانی کرده است. محی الدین می گوید همه حاکمان عرب شبیه هم هستند.
همه پس از به قدرت رسیدن، دیگر به مردم کشور خود اصلا توجه نمی کنند.
حاکمان عرب ثروت کشورهای خود را به بانکهای اروپا، سوئیس و آمریکا منتقل می کنند.
ولی دیگر ایام حکمرانی آنها رو به پایان است. وی افزود هنوز هیچیک از مقامات مصری درباره حوادث این کشور مطلبی نگفته اند.
آنها حتی سعی نکرده اند شفاهی مردم را آرام و یا به تقاضاهای مردم توجه کنند.

جمال مُصعد مردی پنجاه ساله نیز می گوید امسال سال سقوط همه حاکمان عرب است.
ستاره بخت حاکمان عرب رو به خاموشی است.

امسال با سقوط و سرنگونی زین العابدین علی آغاز شد و این روند ادامه خواهد داشت.
مصعد افزود این حکومت، سی سال به ثبات و امنیت خود می بالید.

در این مدت برای مردم کاری نکرد.
چرا باید در مصر عده ای بسیار ثروتمند باشند و اکثر مردم برای یافتن اندکی غذا، داخل زباله ها پرسه بزنند؟