تحولات روزهای اخیر مصر و فریاد بلند معترضان به سیاست های نظام حاکم بر این کشور سبب شد تا برخی از پرونده های سابق مصر که می توانست در بروز چنین حوادثی موثر باشد بار دیگر گشوده شود که به گواه کارشناسان یکی از این پرونده ها پیمان کمپ دیوید است.
پایگاه اینترنتی نشریه الوعی العربی در مقاله ای با عنوان مصر در زندان کمپ دیوید به قلم سمیر التنیر نوشت، مصر در سال های اخیر به سرعت نقش خود را در تحولات منطقه ای و جهانی از دست داده است تا جایی که در مسائل مهمی چون تلاش برای جلوگیری از هجوم به فلسطین و ایجاد تغییرات بنیادین در سودان عاجز بوده است و حال این عجز در کنترل تحولات داخلی این کشور نیز خود را نشان داده است.
در بررسی ضعف مصر در بخش‌سیاست خارجی عوامل عدیده ای مطرح می شود زیرا حضور موفق در بخش سیاست خارجی نیازمند ویژگی ها و امکاناتی است که مصر از داشتن آن محروم است. سیاست خارجی هر دولتی برخاسته از توان آن دولت در بخش سیاست داخلی است اما با نگاهی به سیاست داخلی مصر متوجه می شویم که نظام حسنی مبارک تنها یک نظام امنیتی است که به مردمش هیچگاه اجازه فعالیت دموکراتیک نداده است تا نقش مردم در عرصه سیاست این کشور همیشه کم رنگ و حتی بی رنگ باشد چنانچه در عرصه اقتصاد نیز این کشور نظام سرمایه داری انحصاری را دنبال کرده است تا فقر و فساد در کشور گسترش یابد. در بخش فرهنگی نیز محدودیت علیه رسانه های مستقل سبب شد تا این رسانه ها قدرت رویارویی با رسانه های دولتی را نداشته باشند و این خلاء فرهنگی باعث شود موسسات امنیتی و نظامی برای افزایش جایگاهشان در دستگاه حاکمه در سرکوب خیابانی مردم از همدیگر گوی سبقت را بربایند. وقتی این عوامل در کنار هم قرار گرفت کشور مصر با شکاف عمیقی در داخل مواجه شد که نتیجه این شکاف در تحولات این روزهای مصر خود را به خوبی نشان داده است. در مصر دوران مبارک هم زمان با فریاد مردم گرسنه، نظام سیاسی برای تداوم حاکمیتش، امتیازات کلانی را برای افسران نظامی و امنیتی در نظر گرفت که واگذاری ویلاهای گران قیمت در سواحل مدیترانه و دریای سرخ تنها نمونه ای از این امتیازات است. نظام سیاسی مصر چون برخی ازنظام های دیگر از کمک های خارجی بهره می برد با این تفاوت که بخش عمده کمک های خارجی به این کشور پاداش امضای معاهده کمپ دیوید است و همین پاداش راه را برای انزوای نظام سیاسی این کشور در افکار عمومی مصر هموار کرده است. آمریکا که کمک کننده اساسی به مصر به حساب می آید توانست این کمکها را به اهرمی برای گرفتن امتیازات از نظام سیاسی این کشور تبدیل کند که بخش عمده ای از این امتیازات با استناد به معاهده کمپ دیوید و برای اسراییل بوده است. آمریکا به سبب نفوذ در صندوق بین المللی پول و بانک جهانی، در ارائه کمک دیگر موسسات و کشورها به مصر نیز نقش تعیین کننده ای دارد و همین امر راه را برای گرفتن امتیازات بیشتر از نظام مصر هموار می کند اما پیوسته بزرگ ترین امتیازات آمریکا از مصر تعهد قاهره به ادامه صلح با اسراییل بوده است. در طول بیش از سه دهه گذشته معاهده کمپ دیوید اهرمی در دست آمریکا بوده است زیرا همیشه یکی از نگرانی های نظام مصر این بود که تخلف از مفاد این معاهده می تواند امنیت نظام حاکم را به خطر بیندازد در نتیجه برای رهایی از چنین مشکلی از میان منافع مردم کشور و مفاد کمپ دیوید همیشه دومی انتخاب نظام سیاسی مصر بوده است اما این سیاست با بهانه حفظ امنیت ملی توجیه می شده است. حتی صادرات گاز مصر به اسراییل آن هم با قیمتی بسیار اندک را باید به معاهده کمپ دیوید نسبت داد چنانچه تصویب طرح ایجاد دیوار حایل میان مرز مصر و نوار غزه نیز باید به معاهده کمپ دیوید پیوند داده شود. آنچه پیداست نظام مصر در زندان کمپ دیوید گرفتار آمده است و برای رهایی از تبعات این زندان حتی نگاهش به این معاهده در بسیاری از موارد فراتر از عضویت مصر در اتحایه عرب، سازمان ملل و قوانین بین المللی بوده است هر چند برخی از کارشناسان و حتی برخی از مسئولان سیاسی مصر معتقدند، ائتلاف استراتژیک مصر، با آمریکا و اسراییل رازی نهفته است که همچنان باید اسرار آن وشیده نگه داشته شود.
