پایگاه اینترنتی روزنامه کوریا تایمز در مقاله ای به قلم دال مک فیترز نوشت: تظاهرکنندگان بی باک و ازجان گذشته مصری پس از هجده روز به تنها هدفشان دست یافتند: حسنی مبارک رئیس جمهور دیکتاتور آنها پس از سی سال قبضه قدرت کناره گیری کرد.
امتیازاتی که وی در تلاش برای باقی ماندن در قدرت مطرح می کرد بسیار ناامیدکننده بود؛ مبارک متعهد شده بود برای دور بعدی در انتخابات ریاست جمهوری رقابت نکند، متعهد شده بود پسرش نیز برای جانشینی وی رقابت نکند، قول داده بود در صورتی که تظاهرکنندگان متفرق شوند با هیچ اقدام تلافی جویانه ای رو به رو نشوند، وی نخست وزیر و کابینه اش را تغییر داد ، حقوق کارمندان دولت را پنج درصد اضافه و اختیاراتش را به معاون رئیس جمهور واگذار کرد.
در نهایت مبارک قاهره را ترک کرد و عمر سلیمان، معاونش کناره گیری ناگهانی وی را اعلام کرد. تظاهرکنندگانی که با صدها هزار نفر دیگر در میدان تحریر قاهره تجمع کرده بودند به هدفشان رسیدند اما متاسفانه این تنها هدف آنها بود.
سوال بی جواب در بحبوحه این جشن های بزرگ این است: بعد از این چه می شود؟ پاسخ مطلوب این سوال این است: برگزاری انتخاباتی آزاد و منصفانه که به برقراری دموکراسی متعهد به حقوق پایه ای بشر منتهی شود و این در حقیقت سیاست آمریکاست.
با این حال دستیابی به این هدف احتمالا فرآیندی طولانی، نامطمئن و غیرقابل پیش بینی است. مبارک به محض استعفا مسئولیت اداره موقت امور کشور را به شورای عالی نیروهای مسلح به رهبری وزیر دفاع این کشور واگذار کرد.
مصر به حکومت ارتش عادت کرده است و این مسئله یکی از مشکلات این کشور است.
مصر از زمان برکناری پادشاه این کشور در سال هزار و نهصد و پنجاه و دو تنها با سه حکمران اداره شده است که همگی آنها از جمله مبارک افسران نظامی بوده اند و حکومتی استبدادی را برقرار کرده اند. دولت مصر برای چندین دهه احزاب سیاسی مخالف و گروههای حامی دموکراسی را سرکوب کرده است.
نهادهای معدودی در این کشور وجود دارد که برای برقراری دموکراسی عاملی حیاتی به حساب می آید.
احزاب سیاسی پویا، دسترسی به رسانه های جمعی، اصلاح قوانین انتخاباتی و برقراری قوه قضائیه مستقل.
مبارک به مدت سی سال با قانون اضطراری در مصر حکومت کرد.
فسخ این قانون آزمون ابتدایی برای مصر جدید خواهد بود.
شاید اخوان المسلمین سازمان یافته‌ترین گروه مخالف در این کشور باشد اما این گروه فقط یک نقش آفرین ضعیف در این تظاهرات بود.
محمد البرادعی برنده جایزه نوبل صلح بارها به عنوان رئیس جمهور احتمالی مصر مطرح شد اما وی بخش اعظم فعالیت های سیاسی اش را به عنوان یک دیپلمات آمریکایی خارج از مصر سپری کرده است.
رهبران این اعتراض جمعی فعالان آزاد و جوانی هستند که مشهورترین آنها وائل غنیم مدیر اجرایی سی ساله گوگل در مصر است. در نهایت برکناری یک دیکتاتوری وظیفه دشواری است.
لغو قوانین سرکوبگرانه، آزادی زندانیان سیاسی، پاکسازی نهادهای پلیس فاسد و وحشی، جلوگیری از اقدامات تلافی جویانه علیه این رژیم سابق، بازپس گیری دارایی هایی که گفته می شود بیست میلیارد دلار است و توسط خانواده مبارک در خارج از این کشور اندوخته شده است از جمله اقداماتی است که باید صورت گیرد. وحدت و اشتیاق تظاهرکنندگان مصری نویدهای زیادی را برای آینده این کشور می دهد.
مبارک در نهایت رفت اما برکناری وی برای مصر تنها یک آغاز است.
