در سند جدیدی که بر روی سایت ویکی لیکس قرارداده شده، آمده است: ایمن نور یکی از رهبران ارشد مخالفان دولت مصر در زمان حسنی مبارک در سال 2006 از داخل زندان نامه عریض و طویلی به کاندولیزا رایس وزیر خارجه وقت آمریکا نوشت و درآن عجز و لابه کرده و از آمریکا خواسته است که کنار نایستد و گرفتاری وی را نادیده نگیرد.

نور، رهبر حزب الغد (فردا) و کاندیدای سابق ریاست جمهوری در ژانویه 2006 توسط دولت حسنی مبارک زندانی شد. نور در فوریه همان سال از زندان عمومی تورا در جنوب قاهره نامه ای نوشت و آن را دست به دست به سفارت آمریکا رساند تا در دیداری که رایس از قاهره داشت آن را به وی برسانند. متن ترجمه شده آن نامه طی تلگرافی دیپلماتیک از سوی سفیر وقت آمریکا به رایس تحویل داده شد.

نور در آن نامه به رایس یادآوری کرده بود که وی را در سال 2005 زمانی که در دانشگاه آمریکایی قاهره در مورد دموکراسی سخنرانی می کرده، ملاقات کرده است. وی همچنین افزوده بود که جرج بوش به روزنامه وال استریت ژورنال گفته است مبارک باید از نور معذرت خواهی کند.

نور نامه را با یک عذر از رایس آغاز کرده است: "من از پشت میله های قطور و از جایی که نور خورشید به آن نمی رسد، به شما خوشامد می گویم. چون من در موقعیتی نیستم که بتوانم همراه این خوشامد به شما دسته گلی به عنوان نشانه دوستی تقدیم کنم، تلاش خواهم کرد نقل قول هایی قدیمی و جدید را تقدیم کنم که (این نقل قول ها) آنچه آرزو داشتم گل ها به وجود آورند، را به ارمغان بیاورند."

نور در ادامه نامه سه حکایت را به هم ارتباط می دهد تا نتایج نادیده گرفته شدن مصر از سوی آمریکا را توضیح دهد: اول یک داستان ساختگی از یک دیپلمات روسی که در آن نتیجه گیری می شود آمریکایی ها مردی را که در حال غرق شدن بود، نجات نمی دهند.

دومی برهه از تاریخ مصر است: "فریادهای مصری ها در مارس و آوریل 1919 زمانی که اولین انقلاب مدنی در تاریخ مدرن مصر شیوع یافت و رسانه های مصری برای زندگی دو نفر فریاد می زدند- اول سعد ذقلول (Saad Zaghloul) رهبر تبعید شده انقلاب مصر و دوم رییس جمهور ویلسون که 12 اصل را ساخته و پرداخته کرده بود و مهمترین این اصول حق خودمختاری بود. دومین صحنه فریاد همان رسانه ها برضد ویلسون بود زمانی که وی قیمومت انگلیس بر مصر را به رسمیت شناخت. "

نور در سومین حکایت به نقل قولی از "مصطفی امین" مشهورترین ستون نویس و روزنامه نگار مصری پرداخته بود که در کتابش "آمریکای خندان" نوشته است. نور آورده است: "آمریکایی ها عاشق سرعت هستند و این رمز پنهان در اتحاد میان سیاست و دیکتاتورگری آمریکایی ها است اما آنچه آنها به سرعت به دست می آورند، سریع تر از آن از دست می دهند. آنها علیرغم عشق به سرعت، عادت دارند همیشه قطارها را از دست بدهند (از قطار جا بمانند) و وقتی که اعلام شد قطار راه افتاد، دنبال قطار بدوند و حتی در برخی موارد اتومبیلی مخصوصا برای همین هدف (رسیدن به قطار) بخرند. اما دیگر فایده ای ندارد بخاطر همین آنها یک هواپیما می خرند و درست مثل این است که آنها دوبرابر قیمت قطار را پرداخت کرده باشند!"

"وقتی آمریکایی ها به ما اسلحه و اتومبیل و هواپیما صادر می کنند، شاید چیزهای زیادی به دست بیاورند اما چیزهای زیادی از دست می دهند چون بهترین چیزهایی که تمدنشان تولید کرده، یعنی آزادی و دموکراسی و حقوق بشر را برای ما نمی فرستند. ارزش آمریکا این است که باید از این تولیدات دفاع کند نه فقط در این کشور بلکه در تمام جهان! این ممکن است به برخی از منافع آمریکا ضرر بزند اما منافعی را به وجود خواهد آورد که صدها سال برای دوستی انسانهایی که برای همیشه زندگی می کنند، باقی خواهد گذاشت. چون افراد نمی میرند اما دولت ها همچون آب و هوای زمستان تغییر می کنند. "

اما جالب آنکه رایس در سال 2006 هرگز در هیچ جمع عمومی از دولت مصر نخواست که از نور معذرت خواهی کند و یا وی را آزاد نماید. نور متعاقبا از زندان اظهار داشت: "وقتی رایس از من حرف می زند، من قیمتش را می پردازم و وقتی هم حرف نمی زند، قیمت دیگری می پردازم. اما آنچه هم اکنون برای من اتفاق می افتد، پیامی برای همگان است". نور نهایتا به دلیل مسائل مربوط به سلامتی اش در 18 فوریه سال 2009 آزاد شد

---