خبرگزاری فرانسه در گزارشی میدانی از بنغازی( لیبی) درباره اوضاع کارگران خارجی گرفتار در بحران لیبی نوشت...


بیست سال پیش محمد مسوق جوان بیست ساله بنگلادشی ازکویت گریخت و سرتاسر خاک عراق را تا ترکیه زیر پا گذاشت تا از جنگ خلیج فارس بگریزد.

امروز ، این کابوس تکرار می شود. این بنگلادشی که در بندر بنغازی در لیبی آواره شده است امیدوار است بتواند این جهنم واقعی را ترک کند.

محمد که حدود چهل سال دارد در مقام مقایسه اعلام می کند بی هیچ شک و تردیدی امروز در لیبی ناامنی بیشتری در مقایسه با کویت بیست سال پیش، احساس می کند. وی که در اتوبوسی در برابر یکی از آلاچیق های بندر بنغازی نشسته است توضیح می دهد: در اینجا اوضاع خطرناک تر است.

در آن دوره ، جامعه بین المللی هنگامی که دچار مشکل شدند به ما بلافاصله کمک کرد اما اینجا وضع متفاوت و اوضاع دشوار تر است .

در بیرون به شدت باران می بارد. وی می گوید: ما در فهرستی که در اینجا وجود دارد نام نویسی کرده ایم اما فعلا ، هیچ کمک و هیچ دولتی نداریم.

بنگلادش نیز نمی تواند، ما کشور فقیری هستیم.

ما امیدواریم کسی به ما برای خارج شدن از این جهنم کمک کند.

او مانند شمار زیادی از خارجی ها که از اریتره، سومالی و اتیوپی آمده اند منتظر است تا بتواند این کشور را که از پانزده فوریه با قیام مردمی بی سابقه ای علیه حکومت معمر قذافی حاکم است ترک کند. این نجار برای به دست آوردن خرج زندگی، نخستین بار کشور زادگاه خود بنگلادش را در نوزده سالگی ترک کرد.

او نیمی از عمر خود را در خارج در جستجوی مشاغل کوچک بین قطر ، کویت ، بحرین و اکنون در لیبی گذرانده است. محمد مسوق ازدواج کرده و دو فرزند دارد که در کشورش بنگلادش باقی مانده اند.

وی اکنون در وضع درماندگی قرار گرفته است و برای دومین بار می خواهد کشوری که در آن کار می کند به سبب خشونت ها ترک کند. وی با اشاره به جنگ خلیج فارس (هزار ونهصد ونود - هزار ونهصد ونود ویک) ، می گوید: نخستین بار، بیست سال پیش با اوضاع کویت مواجه شدم.

من برای یک شرکت سعودی کار می کردم.

او سرتاسر عراق را زیر پا گذاشت. این آواره بنگلادشی با لبخند می افزاید: دولت بنگلادش توانست از ترکیه ما را به کشورمان بازگرداند .

در لیبی، او برای یک شرکت ساخت و ساز لیبیایی واقع در بیست وپنج کیلومتری بنغازی کار می کرد که قیام مردم آغاز شد.

از آن زمان دومین شهرکشور در اختیار مخالفان قرار دارد. چهارشنبه گذشته، شرکتش به او گفته است که شهر را ترک کند و به خانه اش بازگردد تا اوضاع بهبود یابد و بتواند کار خود را از سربگیرد . وی که شماری از هموطنانش دورش را گرفته اند می افزاید: quotation mark از آنجا که بانک ها بسته است، به ما گفته شده است که نمی توانند حقوقمان را بپردازند.

ما با پول خود به اینجا آماده ایم.

ما در یک آلونک خوابیده ایم و برای ادامه زندگی به کمک نیازمندیم.

درحالی که باران آرام گرفته است و چند آواره درحال تردد هستند می گوید: اوضاع در لیبی بسیار بد است. ما می ترسیم.

این کارگران غذاهایی را از دست داوطلبان محلی می گیرند. دهها هزار کارگر خارجی لیبی را با هواپیما ، جاده یا کشتی ترک کرده اند و از کشوری که در آن درگیری ها به کشته و زخمی شدن شمار زیادی منجر شده است گریخته اند. بان کی مون دبیر کل سازمان ملل متحد از کشته شدن حدود هزار تن در درگیری ها در لیبی سخن می گوید. بنابر اعلام کمیساریای عالی آوارگان ملل متحد، حدود صد هزار تن عمدتا از کارگران مصری و تونسی از لیبی گریخته اند وبه عنوان مثال یونان چهار هزار وششصد تن را که عمدتا از کارگران چینی هستند در خاک خود پذیرفته است. کارکنان لیبیایی که به مخالفان پیوسته اند در عین حال به کمیساریای عالی حقوق بشر از نیاز به کمک بشردوستانه در لیبی سخن گفته اند و به ویژه به کمبود شدید مواد غذایی در شرق و کمبود دارو اشاره کرده اند.