به نوشته پايگاه اطلاع رساني نشريه انگليسي اكونوميست، آمريكا بايد براي مداخله نظامي در ليبي از جنگ عراق درس بگيرد و پيش از هر اقدامي پيامدهاي آن را بسنجد.
به گزارش گروه اخبار صوتي و تصويري ايرنا، اكونوميست نوشت: 'شبح ويتنام براي هميشه در شن هاي صحراي شبه جزيره عرب مدفون شده است. امروز روز غرور آمريكاست و به اميد خدا ما بار ديگر و براي هميشه سندرم ويتنام را بيرون كرده ايم'.
اين اظهارات را 20 سال پيش 'جورج بوش پدر' رييس جمهوري وقت آمريكا پس از آن كه دستور اعزام نيرو هاي نظامي اين كشور را براي بيرون كردن صدام حسين از كويت به عربستان سعودي صادر كرد، بيان داشت. اما تاريخ شوخي كردن را دوست دارد. اين كه 'باراك اوباما' با خود مي انديشد زور بايد بخشي از پاسخ او به 'معمر قذافي' باشد آيا سندروم جديدي است كه در دست او قرار دارد؟
اكونوميست مي نويسد: جنگ هاي خونين موجب هشدار است. پس از جنگ هاي كره و ويتنام، جنگ هاي عراق و افغانستان مردم آمريكا را از جنگ بيزار كرده است.
'جان مولر' استاد علوم سياسي دانشگاه ايالتي اوهايو آمريكا، سال 2005 در مقاله اي كه در نشريه 'فارين افرز' به چاپ رساند، پيش بيني كرد، 'سندروم عراق' در نهايت آمريكا را نسبت به اقدام نظامي يك جانبه بدبين خواهد كرد، به ويژه نسبت به كشورهايي كه تهديد مستقيمي براي واشنگتن محسوب نمي شوند.
'شايد آمريكا به همكاري بين المللي تمايل بيشتري پيدا كند و حتي شايد پاره اي اوقات از خود فروتني نشان دهد'.
اكونوميست مي نويسد: اوباما هميشه مخالف جنگ در عراق است و بيشتر اعضاي حزب متبوع وي نيز مخالف جنگي هستند كه او در افغانستان ضروري برمي شمرد. اگر چه 'هيلاري كليتون،' وزير خارجه دولت اوباما مي گويد همه گزينه ها بر روي ميز و آمريكا كشتي ها جنگي خود را در نزديكي ليبي به آرايش درآورده، اما در حال حاضر تاكيد بيشتر بر روي ديپلماسي است.
در كنگره آمريكا، وزير خارجه اين كشور اين هفته در برابر نمايندگان درباره استفاده هم زمان از قدرت سخت و قدرت نرم در ليبي سخنراني كرد. برخلاف هميشه، آمريكا آب سردي بر گفت وگوهاي داغ ميان كشورهاي اروپايي ريخت. كشورهاي اروپايي به ويژه انگليس تاكيد مي كنند كه بايد با استفاده از ناتو در آسمان هاي ليبي براي هواپيماهاي رژيم قذافي حريم ممنوعه هوايي ايجاد كرد.
شايد براي ايجاد احتياط و آرامش، سندروم عراق چيز بدي به نظر نرسد. جنگ هايي كه بوش پسر به راه انداخت جان شش هزار آمريكايي را گرفت و پول هاي اين كشور را به هدر داد.
اين منبع در ادامه مي نويسد: بدون شك بهتر است كه آمريكا در آينده پيش از اين ماجراجويي ها به هزينه ها و عواقب اقدام خود بينديشد.
زماني كه صدام حسين به كويت حمله كرد، گمان نمي برد كه آمريكا پس از گذشت 20 سال از شكست اين كشور در جنگ ويتنام، براي نجات كويت خطر جنگ را بپذيرد. اما پس از گذشت زماني اندك دريافت كه درباره سندورم ويتنام مرتكب اشتباه شده است. شكي نيست كه درباره سندروم عراق گزافه گويي خواهد شد. در طول 10 سال جنگ افغانستان و بيش از هفت سال جنگ در عراق، آمريكا قدرت استقامت فوق العاده خود را به اثبات رسانده است. براي آمريكايي ها بسيار گران بود زماني كه وارد جنگ در شرق قاره آسيا شدند شكست را بپذيرند. اشتهاي آمريكايي ها براي آغاز جنگ هاي تازه اگرچه به تدريج كاهش يافته، اما به صفر نرسيده است.
در نظر سنجي اي كه اين هفته نشريه اكونوميست از مردم آمريكا انجام داد، تنها 12 درصد با حمله به ليبي مخالف بودند و 38 درصد نيز از اعمال حريم ممنوعه هوايي عليه دولت ليبي حمايت كردند.
اما هنوز مقامات ارشد دولت آمريكا از ريسك كردن بيزار هستند. 'رابرت گيتس' وزير دفاع آمريكا، هفته گذشته اذعان كرد كه 'هر كسي در آينده وزير دفاع بعدي آمريكا شود و به رييس جمهوري مشاوره دهد كه بار ديگر نيروي زميني بزرگي از ارتش آمريكا را به آسيا، خاورميانه يا آفريقا اعزام كند، بايد تست روانشناسي بدهد'.
ايده حمله به ليبي تنها از جانب چند تن از مقامات آمريكايي از جمله سناتور 'جان مك كين' و 'جو ليبرمن' و نيز 'پل وولفويتس'معمار اصلي جنگ عراق مطرح شد، اما آنها نيز فقط بحث مسلح كردن شورشيان ليبي يا اجراي حريم ممنوعه هوايي را مطرح كردند.
اكونوميست مي نويسد: آمريكا پيش از هر اقدام نظامي عليه ليبي بايد به هشدارها توجه كند. شايد حق با هيلاري كلينتون باشد كه حمايت خارجي از خيزش هاي منطقه خاورميانه نتيجه معكوس خواهد داشت. اما مساله عراق به طور حتم هر گونه تصميم گيري آمريكا در سال هاي اخير را تحت تاثير قرار داده است.
'بيل كلينتون' در زمان رياست جمهوري خود از نيروي هوايي آمريكا براي حل بحران جنگ بالكان استفاده كرد، اما پس از او بوش در مساله دارفور حتي در دوران نسل كشي هايي كه دولت سودان انجام مي داد، مداخله نكرد، از اقدام نظامي عليه تاسيسات هسته اي ايران نيز خودداري كرد و از اسراييل نيز خواست تا از اين اقدام خودداري كند.
اكونوميست مي نويسد: جنگ هاي موفقيت آميز آمريكا كه تلفاتي براي اين كشور در پي نداشت، موجب حس غرور و ماجراجويي هاي بيشتر آمريكا شد. جنگ هاي پرهزينه همچون جنگ هاي كره، ويتنام و عراق موجب هشدار مي شوند.
به طور كلي، آمريكايي ها براي مبارزه و دفع آن چيزي كه تهديد مستقيم تلقي مي كنند، مانند كمونيسم در ويتنام يا كره و يا حوادث يازدهم سپتامبر تلفات زيادي را متحمل خواهند شد، اما عليه كشورهاي همانند سومالي كه به طور دائمي درگير جنگ و اختلاف داخلي هستند اقدامي انجامد نمي دهد. اما بايد ديد آمريكا در قبال دموكرات هاي ليبي چه سياستي را دنبال خواهد كرد.
