واحد مرکزی خبر / ایندی پندنت نوشت: منطقه پرواز ممنوع بر فراز لیبی با همه محدودیت هایش احتمالا تنها اقدام برای دفاع از غیرنظامیان در برابر قذافی است.
این روزنامه در شماره امروز خود در اینترنت نوشت: اجلاس دیروز سران در پاریس متشکل از ائتلافی از ده کشور شامل اتحادیه عرب با پشتیبانی قطعامه سازمان ملل درباره مجوز استفاده از زور برای اعمال منطقه پرواز ممنوع بر فراز لیبی به منزله پیروزی دیپلماسی بود.
اما خیلی طول کشید تا جامعه بین الملل به این مرحله برسد.
ناتو می توانست در نشست اضطراری شورای اتلانتیک شمالی در بیست و پنج فوریه منطقه پرواز ممنوع را اعلام کند.
سرهنگ قذافی با بهره برداری از تاخیر بیشتر بین رای گیری روز پنج شنبه در شورای امنیت سازمان ملل و نشست دیروز به کشتار مردم ادامه داد.
درخواست اتحادیه عرب برای منطقه پرواز ممنوع و پاسخ سازمان ملل به مراتب بهتر از این است که کشورهای غربی ثروتمند عضو ناتو بخواهند تصمیم بگیرند چه چیز برای شمال افریقا خوب است. این مسئله قابل توجه بود که چین و روسیه با رای ممتنع اجازه دادند سازمان ملل مجوز توسل به اقدامات نظامی را صادر کند.
این بدین معنی است که اموزه مداخله جویی ازادی خواهانه هنوز زنده است.
این ایده ای است که مورد حمایت این روزنامه است، اینکه: استدلال ما همواره این بوده است که تلاش برای مقابله با جنایت بر ضد بشریت مستلزم مشروعیت از سوی سازمان ملل یا اقدام جمعی است.
به همین علت ایندی پندنت از دخالت نظامی انگلیس در کوزوو و افغانستان حمایت کرد گرچه می گوییم که ماموریت ما(در افغانستان) اکنون روشن نیست و نیروهایمان اکنون باید سریعتر از برنامه دولت از ان کشور خارج شوند.
همچنین به این علت با تهاجم به عراق مخالف بودیم که ان اقدام فاقد مجوز صریح سازمان ملل بود و معلوم بود که به عنان گسیختگی نیروهای مخرب هولناک می انجامید. البته منطقه پرواز ممنوع یک مجازات ناقص است.
این طرح که هدف از ان طبق قطعنامه هزار و نهصد و هفتاد و سه شورای امنیت سازمان ملل حفاظت از غیرنظامیان و نواحی غیرنظامی پرجمعیتی است که مورد تهدید حمله قرار دارند، همین الان هم در حال شکست است.
بعید است این طرح تاثیر زیادی در هدف راهبردی تر کمک به نیروهای مخالف قذافی داشته باشد.
تنها تاثیر ان ممکن است محدود کردن توانایی قذافی در انتقام گیری از مردم باشد، که تا حد زیادی مانند تاثیر اعمال منطقه پرواز ممنوع در شمال و جنوب عراق بین سالهای هزار و نهصد و نود و یک تا دو هزار و سه خواهد بود. اما هر چه باشد بهتر از هیچ است و پذیرش کاستی های یک مداخله جویی ازادی خواهانه که با احترام به قانون بین الملل صورت گیرد بهتر از این است که وسوسه برای اقدام منجر به تسریع عملیات نظامی شود که می تواند به خونریزی و مصائب بیشتری بیانجامد. تاکنون در هر نمونه ای از مداخله جویی ازادی خواهانه از جمله در کوزوو، افغانستان و عراق عملیات هوایی به تنهایی کافی نبوده است.
ممکن است غیرعادی به نظر برسد که ما از تهدید به اعزام نیروی زمینی به کوزوو - و در واقع از تحقق ان - حمایت کردیم اما از چنین اقدامی در لیبی حمایت نمی کنیم.
اما تفاوت در این است که کوزوو در اروپا قرار دارد و انتظار می رود روزی بخشی از اتحادیه اروپا شود.
درس تهاجم به عراق این است که نیروهای غربی در سرزمینی خارج از اروپا احتمالا خسارت شان بیشتر از فایده شان است. منطقه پرواز ممنوع ممکن است برای حفاظت از مردم لیبی کافی نباشد اما هرقدر که پذیرش ان سخت باشد، ممکن است بهترین امید این باشد که جامعه بین الملل بدترین ددمنشی های قذافی را تا حدی مهار کند.
