رولین ژنگ روزنامه نگار چینی درباره رای ممتنع چین به قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد برای حمله به لیبی گفت: در دیپلماسی چین دو اصل وجود دارد که عبارتند از مداخله نکردن در امور داخلی کشورها و متوسل نشدن به زور.

بر همین اساس بود که چین به این قطعنامه رای ممتنع داد.

از سوی دیگر چین این قطعنامه را وتو نیز نکرد زیرا اتحادیه عرب این قطعنامه را تصویب کرده بود و با توجه به این امر چین نمی توانست مانع از تصویب این قطعنامه شود.

اگر گذشته را نگاه کنیم می بینم که چین فقط زمانی از رای وتو خود استفاده کرده است که مساله به خود چین و بویژه به تایوان مربوط می شده است به عنوان مثال چین اعزام نیروهای سازمان ملل متحد به یکی از کشورها را که تایوان را به رسمیت شناخته بود وتو کرد.

اما در افکار عمومی مساله فرق می کند.

افکار عمومی در چین به شدت دچار اختلاف است به طوری که همچون جنگ عراق عده ای مخالف و عده ای موافق حمله به لیبی هستند.

کسانی که موافق حمله هستند معتقدند اکنون زمان مداخله در امور لیبی فرا رسیده است برای اینکه مردم این کشور نجات داده شوند اما کسانی که مخالفند می گویند اگر این گونه است چرا در بحرین مداخله نمی کنند که اوضاع آن نیز مشابه لیبی است.

حتی در بحرین به جای ممانعت از کشتار و به راه افتادن حمام خون، برای تقویت قدرت حاکم بر این کشور و ادامه سرکوب قیام این کشور، به منامه نیروی خارجی اعزام می کنند.

به نظر من این تاکتیک بسیار بدی است زیرا در این انقلابهای عربی اگر سیاست ها تا پایان یک بام و دو هوا باشد، عادلانه نخواهد بود.

اگر چین نمی خواهد در امور داخلی کشوری دیگر مداخله کند به این علت است که خودش از دویست سال پیش قربانی مداخلات خارجی ها در امور داخلی اش است.

این روزنامه نگار افزود: واقعیت این است که جنگ لیبی پیامی بسیار منفی برای آینده این منطقه است.

زیرا در این منطقه فقط قذافی نیست که دیکتاتوری می کند بلکه دیکتاتورهای فراوانی در این منطقه هستند.

مشکل این است که دیکتاتور باید دیکتاتور خوبی باشد.

از سوی دیگر گزینه دیگری به ذهن دیکتاتورها می رسد.

در این باره می توان کره شمالی را مثال زد.

چرا کره شمالی به دنبال سلاح اتمی رفت؟ کره شمالی برای دفاع از خود به دنبال سلاح اتمی رفت و شاید روزی برسد که دیکتاتورهای دیگر نیز برای دفاع از خودشان کره شمالی را الگوی خود قرار دهند.

---