خبرآنلاین - «وال‌استریت‌جورنال» از سفیر رژیم صهیونیستی در سازمان ملل مطلبی با عنوان « اگر قذافی هسته‌ای شده بود، چه؟» منتشر کرد.
به گزراش خبرآنلاین، مسؤولان رژیم صهیونیستی که از هر فرصتی برای پیگیری پروژۀ «ایران هراسی» استفاده می‌کنند، سعی دارند با آسمان و ریسمان بافی از آب گل آلود لیبی به نفع خود ماهی صید کنند.
برای نمونه «مایکل اورن» سفیر رژیم صهیونیستی در سازمان ملل در «وال‌استریت‌جورنال» نوشت: تجربۀ لیبی خطر دستیابی حکومت‌های خطرناک مانند ایران به قوی‌ترین سلاح‌های جهان را برجسته می‌سازد.
اورن افزود: آمریکا و هم‌پیمانانش، با مجوز سازمان ملل و اتحادیۀ عرب، در لیبی مداخلۀ نظامی کردند. اما اگر معمر قذافی حاکم لیبی تسلیحات هسته‌ای در اختیار داشت، این اقدام با تأخیر مواجه یا حتی غیر ممکن می‌شد. شکی نیست که قذافی نیز از خود همین سؤال را می‌پرسد.
این کارشناس ارشد سیاست آمریکا در خاورمیانه ادامه داد: قذافی در سال 2004 به‌صورت یکجانبه از برنامۀ هسته‌ایش چشم پوشید، سانتریفیوژهای غنی‌سازی اورانیوم و طرح‌های کلاهک را تحویل داد. دیکتاتوری مانند قذافی، به سادگی تسلیحات خود را واگذار نمی‌کرد. قذافی این کار را انجام داد؛ چرا که معتقد بود او با بمب امنیت کمتری دارد، نسبت به زمانی‌که فاقد آن باشد. او می‌ترسید که آمریکا همان رفتاری را که با صدام انجام داد، با او هم انجام دهد.
اورن که دارای مدرک دکتری در رشتۀ مطالعات شرق نزدیک از دانشگاه پرینستون است مدعی شد: بسیاری از کارشناسان امنیتی در آمریکا و سایر نقاط معتقدند همین ترس، حکومت ایران را در سال 2003 مجبور به تعلیق برنامۀ هسته‌ایش کرد.
«مایکل اورن» نوشت ایران هدف تحریم‌های بین‌المللی است تا برنامۀ هسته‌ای خود را رها کند. او در عین حال اعتراف کرد: این محدودیت‌ها روی اقتصاد ایران تأثیر می‌گذارد، اما مانع از پیگیری برنامۀ هسته‌ای از سوی ایران نشده است. به رغم بعضی مشکلات فنی، بر اساس گزارش مدیر کل آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای، ایران «پیوسته و آرام» در حال غنی‌سازی اورانیوم است.
اورن که پیشتر مفسّر شبکه خبری CBS و روزنامه‌های آمریکایی بود، نوشت: خطّ‌مشی آمریکا، مانند اسراییل، این است که «تمام گزینه‌ها روی میز هستند». می‌دانیم که تنها یک تهدید معتبر در مورد مداخلۀ نظامی می‌تواند رژیم‌های غیردموکراتیک را متقاعد کند که پیگیری تسلیحات هسته‌ای را رها کنند. تحریمِ صرف بعید است مؤثر باشد، مگر این‌که حکومت ایران متقاعد شود گزینۀ نظامی، جدی و واقعی است.
او در انتها سؤالی را مطرح می‌کند که از نظر خودش حیاتی است: آیا امروز فردی در تهران باور دارد که همۀ گزینه‌ها واقعاً روی میز هستند؟ و خودش پاسخ می‌دهد: بر اساس اظهارات ایران، به نظر می‌رسد پاسخ «نه» باشد.
اورن سپس به پیامدهای ناخواستۀ اقدام غرب در لیبی اشاره کرد: درحالی‌که تعامل هماهنگ در لیبی پیامِ عزم و اراده به ایران ارسال می‌کند، ممکن است تمایل ایران به تبدیل شدن به قدرتی هسته‌ای را افزایش می‌دهد، که بنابراین از سرنوشت قذافی ممانعت خواهد کرد. به همین دلیل اکنون به‌صورت ویژه‌ای ضروری است که خطّ‌مشی روی میز بودن «همۀ گزینه‌ها» را به اثبات رساند.
سفیر رژیم صهیونیستی در سازمان ملل در انتها اظهار داشت: اکنون فرصت منصرف ساختن حکومت ایران از دستیابی به تسلیحات هسته‌ای است. اقدامی در صورت عدم تحقق، ممکن است مانع مداخله‌ای شبیه آن‌چه در لیبی اتفاق افتاد باشد و یا گزینه‌ای مرگبار در اختیار حکومت ایران قرار دهد. اگر قذافی سانتریفیوژهایش را در سال 2004 جمع‌آوری نکرده بود، اکنون در مخفیگاه‌اش بود و چیزی نداشت جز یک تکمه، آیا آن را می‌فشرد؟
