ایرنا - راي ممتنع آلمان به قطعنامه 1973 براي حمله هوايي به ليبي و دفاع مقام هاي اين كشور از موضع كشورشان شباهت بسيار زيادي به موضع گرهارد شرودر صدراعظم پيشين اين كشور در قبال حمله آمريكا به عراق در سال 2003 دارد.
عدم همكاري نظامي آلمان با كشورهاي عضو ناتو در حمله نظامي به ليبي، انتقادها و بحث هايي را در داخل و خارج اين كشور به دنبال داشت تا جايي كه مقام هاي آلماني در اظهاراتي، به دفاع از راي خود پرداختند.
به دنبال راي ممتنع آلمان به قطعنامه 1973 مبني صدور فرمان ايجاد منطقه پرواز ممنوع بر فراز آسمان ليبي و بمباران نيروهاي قذافي توسط هواپيماهاي جنگي، مقام هاي آلماني ضمن دفاع از راي خود، از محتواي قطعنامه پشتيباني كردند و خود را در هدف سركوب ديكتاتور ليبي و دفاع از مردم ليبي شريك دانستند.
در همين خصوص به گزارش دويچه وله، گيدو وستروله، وزير امور خارجه آلمان، در خصوص راي صادره از سوي كشورش گفت: اگر آلمان به اين قطعنامه راي مثبت مي داد بايد نيروهاي نظامي خود را نيز براي اعزام به ليبي آماده مي كرد و اين در حالي است كه وي حضور نيروهاي خارجي در ليبي را كارگشاي بحران داخلي در آن كشور نمي داند.
نامشخص بودن ماموريت در ليبي كه به موجب آن، تمامي نيروهاي آلمان از عمليات هاي ناتو عليه ليبي خارج شدند؛ يكي از ديگر دلايل مطرح شده از جانب مقام هاي آلماني بود. به گفته وستروله دولت آلمان در خصوص ايجاد منطقه پرواز ممنوع، موضعي كاملا مشكوك دارد و معتقد است كه اين گزينه خطرهاي زيادي به همراه دارد. تجارب دولت آلمان از جنگ عراق نشان دهنده اين است كه هر آنچه كه عليه يك كشور انجام شود بايد با كمك و حمايت سازمان ملل انجام شود.
دويچه وله در گزارش ديگري به نقل از وستروله، راه حل سياسي را در مقابل ابزاز نظامي كارآمدتر دانست. همچنين وي در جايي ديگر صدور راي ممتنع را اقدامي صحيح خواند و گفت: آلمان نمي تواند در همه جا مداخله داشته باشد و سربازان آلماني در اقدام نظامي عليه ليبي شركت نخواهند كرد و همچنين موضع آلمان نمي تواند منجر به انزواي اين كشور در ناتو و اتحاديه اروپا شود.
پيشتر نيز وستروله در مصاحبه با روزنامه 'تاگس شائو'، با حمايت از پاسخ منفي كشورش براي ايجاد منطقه پرواز ممنوع بر فراز ليبي گفت: دولت آلمان نمي‌تواند به هر كشوري كه در آن بي‌عدالتي وجود دارد، نيرو اعزام كند. تجارب حملات هوايي در گذشته نشان داده كه اين اقدام هميشه با موفقيت همراه نبوده است.
همچنين آنگلا مركل، صدراعظم آلمان نيز در دفاع از راي ممتنع كشورش به قطعنامه 1973 گفت: راي ممتنع، به منظور بي طرفي آلمان نيست و به دليل اينكه ما نمي خواستيم در عمليات نظامي عليه ليبي شركت كنيم، درست نمي دانستيم به قطعنامه راي مثبت دهيم.
همچنين پايگاه خبري صداي آلمان در گزارشي از 'اشپيگل آنلاين' به موقعيت دشوار مركل و وستروله اشاره كرد و تصميم آنان در اين خصوص را تصوير جدايي آلمان از اروپا و غرب دانست.
دويچه وله به نقل از برخي از تحليلگران سياسي نوشت: به دليل اينكه ماموريت نظامي سربازان آلماني در ديگر كشورها محبوبيتي ندارد، آنها حاضر نبودند در اين زمينه ريسك كنند. علاوه بر اين، آلمان به اندازه كافي با مسئله افغانستان و فرستادن سرباز به هندوكش روبرو است و براي اقدام هاي نظامي در ديگر كشورها در مقابل تجهيزات كشورهايي مانند آمريكا، انگليس و فرانسه، دچار محدوديت است.
در سال 2003 و هنگامي كه گرهارد شرودر صدراعظم پيشين آلمان با شركت در محور برلين-مسكو-پاريس در برابر آمريكا براي حمله به عراق مقاومت كرد، آنگلا مركل از وي به شدت انتقاد كرده و سياست وي را هزينه زا خواند. حال وي نيز همان راهي را مي رود كه شرودر رفته بود، البته ظاهرا مركل از شرودر محتاط تر عمل مي كند.
گفتني است چين، روسيه و آلمان از كشورهايي هستند كه به قطعنامه شوراي امنيت در مورد ليبي راي ممتنع دادند و نيروهايشان را براي شركت در عمليات نظامي عليه ليبي به آن كشور اعزام نكردند. قطعنامه شوراي امنيت اجازه ايجاد فضاي پرواز ممنوع بر فراز ليبي را مي‌دهد و «همه عمليات لازم» براي ايجاد چنين فضايي را جايز مي‌شمرد.
