کشورهای اروپایی از ارائه تسلیحات نظامی به انقلابیون در هراسند.

به گزارش شبکه تلویزیونی فرانس24، در حالی که انقلابیون لیبی در نبردهای خود با نیروهای نظامی حرفه ای قذافی مدام دچار شکست و تلفات می شوند، صرفا با حمایت نیروهای بین المللی و حملات هوایی این نیروها، قادر به پیشروی نیستند.

امروزه لیبی به دو بخش تقسیم شده است که مناطق غربی ان تحت کنترل قذافی و مناطق شرقی در کنترل نیروهای انقلابی است.

شهرهایی چون مصراته و اجدابیا نیز مدام در معرض نبردهای سنگین قرار می گیرد.

شورشیان دربرابر ارتش حرفه ای سلاحهای بسیار ناچیز نظیر پدافند ضدهوایی قدیمی و دیگر سلاحهای دست ساز مضحکی دارند.

ستادهای مشترک نیروهای بین المللی امروزه این پرسش را مطرح می کنند که ایا باید انقلابیون را مسلح کرد؟ در پاسخ به این پرسش کارشناسان نظامی با احتیاط برخورد می کنند.

پیر سروان کارشناس نظامی فرانسوی گفت: این راه حلی فوری نیست چرا که این نیروها اموزش دیده نیستند و بلد نیستند از لحاظ تاکتیکی از سلاحها استفاده کنند.

برای استفاده از موشک ضد تانک فقط نباید دکمه ای را فشار داد بلکه باید بتوان در چارچوب رزمایشی گسترده از ان استفاده کرد و به نیروهای لجستیک و توپخانه ای و حمایتی نیاز است و دانش نظامی پشت ان نهفته است که انقلابیون از ان برخوردار نیستند. در صحنه نیز این احتیاطها به وضوح به تصویر کشیده می شود. یکی از اموزش دهندگان می کوشد اموزشهای لازم را برای استفاده از موشک انداز بدهد اما فردی که قرار است از این موشک انداز استفاده کند تا پانزده روز قبل از ان کارگر پیتزافروشی بوده است. غرب همچنین واهمه ای دیگر دارد: ژان پیر مولنی نایب رئیس موسسه مطالعات بین المللی راهبردی می گوید: دومین خطر، مخفی کردن سلاحهایی است که به انقلابیون داده خواهد شد.

این خطر وجود دارد که این سلاحها به دست القاعده بیفتد .

پیامدهای این خطر را به دشواری می توان براورد کرد و در این خصوص سازمانهای اطلاعاتی وظیفه ای مهم در پیش رو دارند.

سابقه افغان در ذهن همه زنده است.

در سال 1996 نیروهای طالبان کابل را اشغال کردند.

این نیروها را سالها قبل امریکاییها برای مبارزه با نیروهای شوروی مسلح کرده بودند.

امریکا در ان زمان تصور نمی کرد که طالبان ممکن است به بدترین کابوسش تبدیل شود.