رزنامه لوموند در سرمقاله خود نوشت می‌توان با صبر به آینده لیبی خوشبین بود. در این سرمقاله آمده است : کلود لانزمن ، نویسنده و از دست اندرکاران سینمای فرانسه یکی از افرادی بود که با توجه به دوستی‌اش با برنار هانری لوی (فیلسوف فرانسوی) فراخوان آخرین شانس را برای مداخله در بحران لیبی امضا کرد.
اما او امروز نظر دیگری دارد و بیشتر به دیده تردید به راهبردهای مداخله ای می‌نگرد که زمینه‌ساز آغاز جنگی بی نام و با پایانی کاملا مبهم شده است . روز به روز گرفتاری‌ها و مشکلات پیرامون این مداخله بین المللی در لیبی افزایش می‌یابد.
بن‌بست ، اختلاف و در نهایت ، شکست : این زنجیره‌ای است که خطر شکل گیری آنها احساس می‌شود.
هراندازه عملیات نظامی هوایی با هماهنگی ناتو پیشرفت نداشته است ، به همان اندازه ائتلافی که رهبری آن برعهده فرانسه و انگلیس است با کشمکش و اختلاف بیشتری مواجه خواهد شد و تنها نتیجه آن نیز کاهش کارایی این ائتلاف خواهد بود.
این ناتوانی باعث بدبینی و حتی تغییر دیدگاه عمومی خواهد شد و این نگرانی شکل می‌گیرد که در لیبی نیز همانند افغانستان ، خروج از عملیاتی که تبدیل به منجلاب شده است ، به سادگی میسر نباشد.
این سناریو هنوز به حقیقت نپیوسته است اما از هم‌اکنون فکرها را آزار می‌دهد.
تنها نه هفته از قیام مردم لیبی گذشته است و از مداخله بین‌المللی نیز کمی بیش از یک ماه می‌گذرد.
نباید اعتراضات مردم لیبی را با سه هفته خارق‌العاده ای که در مصر ، حسنی مبارک را به کناره‌گیری از قدرت واداشت مقایسه کرد و بهتر است آن را با چهل سال حکومت بلا منازع سرهنگ قذافی مقایسه کنیم.
حاکمیت یکی از قدیمترین دیکتاتورهای آفریقای شمالی و خاورمیانه در این چهل سال سکوتی سنگین بر لیبی و مردم آن تحمیل کرده بود.
این سکوت به تازگی شکسته شد.
قیام مردم شهرهای مهم لیبی ، به جز طرابلس ، تمامی جهان را غافلگیر کرد.
به ویژه آنکه از مدت ها قبل ، کسی چیز زیادی از واقعیت لیبی نمی‌دانست.
بنابر این برای تولد دوباره جامعه مدنی در این کشور و آشنایی با قواعد سیاست و دموکراسی به زمان نیاز است .
همچنین بیش از آنچه که برنامه‌ریزان نظامی برای فلج کردن رژیم لیبی در نظر گرفته بودند ، به زمان نیاز خواهد بود.
اگر تنها به تحرک و قدرت انقلابیون بسنده شود ، بدون تردید زمان به نفع قذافی سپری خواهد شد .
در پایان این مقاله نیز آمده است در مصر و تونس ، جنبش اعتراضی خیلی سریع شکل گرفت و به پایان رسید .
در طرابلس نیز سرهنگ قذافی نمی‌تواند زیاد دوام بیاورد.
بدون تردید راه لیبی ،راهی پرپیچ و خم خواهد خواهد بود.
شاید چاره ای جز قبول برخی توافقات- همچون گفتگو میان جناح‌های داخلی لیبی که در دوحه توسط گروه ارتباط مطرح شد- نباشد.
اما احتمالا برای آنکه در آینده شاهد نتایج دیگری باشیم که براساس روشن بینی ، صبر و امید شکل گرفته است باید این شرط را بپذیریم.
