واحد مرکزی خبر / انتخابات پارلمانی مصر که قرار است در ماه سپتامبر امسال برگزار شود، میدان رقابت دو گروه اسلامگرایان و لیبرال ها خواهد بود.

هفته نامه فرانسه زبان الاهرام ابدو در شماره این هفته خود در مطلبی به قلم هاشم مراد ، به موضوع انتخابات پارلمانی مصر پرداخت و اعلام کرد چه بخواهیم چه نخواهیم انتخابات پارلمانی مصر که قرار است در ماه سپتامبر برگزار شود، میدان رقابت دو گروه اسلامگرایان و لیبرال ها خواهد بود.

اما این دو جریان سیاسی که از همه گرایش های سیاسی در آنها حضور دارند از نظر توازن قوا بسیار نا متعادل هستند.

یعنی کفه ترازو به نفع اسلامگرایانی سنگینی می کند که جنبش اخوان المسلمین نقش مهمی را در آن ایفا می کند.

واقعیت آن است به توجه به مدت کمی که به موعد برگزاری انتخابات پارلمانی مصر باقی مانده است یعنی پنج ماه، بدیهی است بیشتر تشکل ها و نیروهای سیاسی که از توان مالی خوبی برخوردارند و خوب هم سازمان دهی شده اند، می توانند از این رویداد سیاسی نفع ببرند. اتفاقا جنبش اخوان المسلمین از این دو امتیاز برخوردار است.

بعد از جنبش اخوان المسلمین نیروهای سنتی متشکل از شخصیت ها ، بزرگ خاندان ها و قبایل که اعضای آنها تاریخی طولانی در مجلس مردم (مجلس شعبی) مصر دارند از این نظر در درجه دوم قرار می گیرند.

از شواهد و قرائن چنین بر می آید که این نیروها کنترل پارلمان آینده مصر را در دست خواهند گرفت.

سئوال مهمی که در همین راستا مطرح می شود این است که نیروهای سیاسی غالب سابق که به طور طبیعی وابسته به قدرت حاکم سابق، یعنی حزب ملی دموکرات هستند و به موجب حکم دیوان عالی اداری منحل اعلام شده اند در این انتخابات با چه برچسبی رقابت خواهند کرد.

شماری از آنها به حزب یا احزاب اکثریت جدید پارلمانی پیوسته اند.

بسیاری از آنها که ایدئولوژی سیاسی خاصی ندارند ترجیح می دهند به تشکل های سیاسی بپیوند که به احتمال زیاد دولت آینده این کشور را تشکیل می دهند.

زیرا اینگونه هم می توانند منافع حوزه انتخابی خود و هم منافع خودشان را تضمین کنند. با این حال ، گروه ناشناخته بزرگ انتخابات پارلمانی آینده مصر، جوانان انقلابی هستند که نقش مهمی در سقوط رژیم مبارک ایفا کردند.

این افراد که هنوز با تشکیل و راه اندازی جناح سیاسی فاصله زیادی دارند دچار همان اختلاف سیاسی هستند که نیروهای سیاسی مصر دچار آن هستند.

زیرا جوانان این کشور نیز از گرایش خاص و واحدی پیروی نمی کنند. در میان آنها طرفدارانی از راستگرایان ، چپگرایان و هواداران اخوان المسلمین وجود دارند .

بنابراین در چنین حالتی آنها یا باید به احزابی که هم اکنون در مصر فعال هستند بپیوندند و یا تشکل های سیاسی خاص خودشان را تشکیل دهند.

تنها نقطه مشترک این جوانان،مطالبات اصلی آنهاست که عبارتنداز: استقرار حکومتی غیر نظامی و دموکراتیک ،دفاع از حقوق بشر، عدالت اجتماعی و مبارزه با فساد مالی و پارتی بازی و محدود سازی نقش سرویس های امنیتی در امور کشور . چالش بزرگ دیگری که در مقابل این جوانان انقلابی وجود دارد توانایی سازماندهی در قالب یک یا چند حزب سیاسی و یا ایجاد جبهه ای است که بتواند آنها را خوب نمایندگی کند تا این چنین بتوانند در عرصه سیاسی کشور اعمال نفوذ یا نقش آفرینی کنند.

جوانان مصری در انقلاب این کشور در نوک پیکان قرار داشتند.

انها بودند که از طریق شبکه های اجتماعی مانند فیس بوک و تویتر هر بار در میدان اصلی قاهره صدها هزار نفر را بسیج می کردند.

انها بودند که با استفاده از جوی که در خیابان های قاهره حاکم شده بود مردم را علیه رژیمی که با سی سال حکومت دیکتاتوری به نفس نفس افتاده بود می شوراندند.

اما امروز آنها خود را در مقابل چالشی با ماهیتی کاملا متفاوت و البته مشکل می بینند .

چالش آنها از این نظر مشکل است که خود را در مقابل مردمی می بیینند که چهل درصد آنها بیسواد هستند و زیر خط فقر زندگی می کنند.آنها باید برنامه های سیاسی برای خود تدوین کنند که جواب گوی نگرانی های روزمره مردم عادی باشد . اما خوب به هر حال، برای انجام کارها و فعالیت های سیاسی شان ، تجربه و امکانات مالی کافی در اختیار ندارند.

این در حالی است که رقبای آنها در جنبش اخوان المسملین و نیروهای سنتی در راه اندازی ساز وکارهای انتخاباتی و امکانات برای جذب آرای رای دهندگان از طریق مجموعه ای از خدمات اجتماعی ،خرید رای، سخنرانی های مذهبی برای مردمی که به شدت مذهبی و محافظه کار هستند تخصص و تجربه کافی دارند.

جوانان انقلاب مصر و کسانی که ازآرمان آنها حمایت می کنند عموما از قشر دانشگاهی های کشور هستند که تازه روند سازمان دهی خود را آغاز کرده اند.

نتایج همه پرسی اصلاح قانون اساسی کشورکه در نوزدهم ماه مارس برگزار شد به خوبی مشخص کرد که جوانان تحصیلکرده مصر در جذب حمایت مردم در قبال خود تا چه اندازه با مشکل مواجه هستند.

در این همه پرسی هفتاد وهفت ممیز دو دهم درصد به اصلاحیه قانون اساسی رای آری quotation mark دادند و این در حالی بود که جوانان انقلابی مصر از مردم خواسته بودند که در این همه پرسی رای منفی بدهند زیرا همه خواسته های مورد نظر انقلاب مردم مصر را برآورده نمی کرد.

جریان ناشناخته دیگر انتخابات پارلمانی مصر ، گروههای اسلامگرا تندرو مانند سلفی ها و صوفی ها هستند که بعداز انقلاب بیست و پنج ژانویه در عرصه سیاسی مصر قد علم کرده اند. این دو گروه نیز در زمینه اعمال سیاست عمومی نوپا و مبتدی هستند.

آنها از اصول و دیدگاههایی معمولا دفاع می کنند که هیچ سازگاری با دموکراسی و حاکمیت غیرنظامی مدرن در مصر ندارد.

فعالیت های این گروهها از اسلامگرایان به علت گرایش های افراطی که درباره مذهب دارند مورد انتقاد همه تشکل ها و گروههای سیاسی و حتی جنبش اخوان الملسمین است.

اخوان المسلمین از فعالیت های گروهای اسلامگرای تندرو واهمه دارند نه فقط به خاطر آنکه عقایدشان ممکن است جریان های اسلامگرا را تحریک کند بلکه به خاطر آنکه ممکن است آنها با ادامه فعالیت هایشان رای دهندگان حامی اخوان السلیمن را نیز به سوی خود جلب کنند.

در این میان، احزاب مخالف سنتی و به ویژه حزب نئو وفد و الغد (احزاب لیبرال مصر)، حزب جمعیت ملی(چپگرا) ، باقی می ماند.

این احزاب به خاطر آنکه در انتخابات پیشین برای کسب چند کرسی در مجلس با رژیم مبارک کنار آمده بودند زیاد مورد قبول مردم نیستند.

تازه بیشتر طرفداران این احزاب در شهرهای بزرگ مصر هستند حال آنکه پنجاه و هفت درصد مردم مصر در روستاها زندگی می کنند.

برخی از این تشکل های سیاسی مانند حزب نئووفد، الغد و جبهه دمواکراتیک که عقایدی نزدیک به هم دارند ، با آگاهی از ضعف خود و با نزدیک شدن موعد بر گزاری انتخابات پارلمانی مصر، ائتلاف انتخاباتی تشکیل داده اند.

اما این احزاب با توجه به آنکه پایگاه های مردمی شان به طور کلی ضعیف هستند ، برای آنکه بتوانند در شالوده ریزی مصر جدید، ایفای نقش کنند باید در ساختار خود و خط ومشی سیاسی شان کاملا بازنگری کنند.