خبر آنلاین - با وجود آنکه درباره تغییر در مصر پس از حسنی مبارک سخنهای بسیاری گفته می شود اما راهپیمایی های میلیونی که هر از چند گاهی برگزار می شود چیزی نیست جز احساس ناکامیکه جوانان مصری آنرا احساس می کنند

سعید الشهابی

این یک أصل عادی وقابل درک است که قدرتهای غربی برای حمایت از نظامهای سلطه گر در جهان عرب دخالت کنند چون این موضوع از دهها سال قبل بطور معمول صورت می گرفت اما موضوع سکوت انها برای تغییر راهبرد انقلابهای مردمی به هیچ وجه قابل قبول و درک کردنی نمی باشد و درحالیکه بسیاری مرحله آینده را " بهار انقلابهای عربی می نامند " اکنون با این واژه جدید روبرو می شویم که همانا مرحله " ضد انقلاب " است وپرسشی که اکنون مطرح می گردد این است : آیا بهار انقلابهای عربی ادامه دارد ؟ یا اینکه جهان عرب وارد مرحله ضد انقلاب شده است؟ چون اگر انقلابهای مردمی سعی دارد رژیم های استبدادگری را که بیش از نیم قرن است بر سینه های مردم نشسته است از میان بر دارد نقش ائتلاف غرب در برابر کشورهای نفت خیز در مرحله ضد انقلاب چه خواهد بود ؟ و آیا می توان میان انقلابیون و رهبران ضد انقلاب همزیستی برقرار کرد ؟ وآیا امریکا و انگلیس وعربستان سعودی از نیروهای انقلابی پشتیبانی می کنند؟

چه کسی مسئول پیدایش این طرز تفکر است؟ کجایند آن اندیشمندانی که قلم ونوشته های خود را باید در راه مقابله با ضد انقلاب بکار گیرند ؟ اگر دانشمندان و علما از همسویی با خواسته های ملتهایی باز مانده اند که برای برای اصلاح رژیم های سیاسی بپا خاستند درحالیکه جوانان همچنان به شعار " ملت خواهان سقوط رژیم است " پایبند باشند « پس چرا این اندیشمندان همچنان سکوت اختیار کرده اند در حالیکه می بینند نیروهای ضد انقلاب در روز روشن انقلابها را مورد شبیخون قرار می دهند؟ چرا شعارهای ضد انقلاب در میان شخصیتهایی که باید رهبری این انقلابها را برعهده بگیرند موثر است؟ و این شعارها چه چیز تازه ای را مطرح می کنند ؟

پس از یک سکوت چند دهه ای واشنگتن درباره ضرورت اصلاحات سیاسی وبرقراری دمکراسی سخن می گوید و در عین حال فراموش نکرده است که بازهم ادعاهایی درباره به اصطلاح خطر ایران و فرقه گرایی و ضرورت حفظ امنیت و ثبات سخن بگوید که همه اینها واژه هایی هستند با وجود آنکه سالهاست بعضی از این رژیمها در حال تکرار آن می باشند که در حقیقت واژه هایی می باشند که برای رویاروئی با بهار انقلابها بکار گرفته می شوند.

با وجود آنکه درباره تغییر در مصر پس از حسنی مبارک سخنهای بسیاری گفته می شود اما راهپیمایی های میلیونی که هر از چند گاهی برگزار می شود چیزی نیست جز احساس ناکامیکه جوانان مصری آنرا احساس می کنند بخصوص که در حال حاضر اینان تنها بازیگران میدان سیاست نیستند و بخصوص که شعارها و نقشه های که در میدان التحریر ( آزادی ) عنوان گردید کم کم در حال پاک شدن هستند تا آنجا که شیخ الازهر در گفتگویی با شبکه خبری " النیل " اظهار داشت ضد انقلاب سعی دارد حالتی از آشوب را در جامعه مصر برقرار کند تا مردم بگویند رژیم قبلی بهتر بود وامنیت را برقرار کرده بود. در اینجا باید اقرار کرد که سخن درباره ضد انقلاب ممکن است در ارتباط مستقیم با واقعیت این انقلاب نباشد چون اینگونه شعارها را همه کسانیکه بحرانهای سیاسی یا اقتصادی و یا ایدئولوژیک دارند عنوان می کنند اما در عین حال حتمی است کسانی وجود دارند که سعی می کنند از تبلور اهدفهای انقلاب 25 ژانویه جوانان مصر جلوگیری کنند که عمده ترین آن برقراری رژیم جمهوری دمکراتیک که ملت رهبری آنرا برعهده دارد و زیر بار هیچیک از قدرتهای منطقه ای و بیگانه ای که در نهان کوشش دارد این انقلاب را خفه کنند نرود.

از میان همه ابزارهای ضد انقلاب در مصر می توان به برانگیختن درگیرهای فرقه ای و دینی میان مسلمانان ومسیحیان ونیز میان گروهها وفرقه های اسلامی اشاره کرد . حمله به کلیساهای مسیحی یک پدیده بسیار خطرناکی است که مصر با آن روبروست در حالیکه همزیستی میان مسیلمانان ومسیحیان در کشوری مانند مصر باید نمونه برای دیگران باشد. همچنین گروههایی از سلفی های وهابی تکفیری اقدام به تخریب چهار ضریح ومرقد اولیا در استان " قلیوب " کردند وادعا نمودند که اینها حرام هستند و اعلام داشتند تخریب اضرحه باید ضریحا ومراقد بزرگ در قاهره را نیز در بر بگیرد از جمله مسجد رآس الحسین و سیده نفیسه .پیش بینی می شود چنین اقدامهایی زمینه مانع ثبات وبرقراری أمنیت گردد .

فرقه گرایی سلاحی است که بهنگام پیروزی انقلاب اسلامی ایران برای جلوگیری از انتقال آن به جهان عرب بکار گرفته شد. برای رویارویی با بهار انقلابهای عربی اکنون فرقه گرایی بکار گرفته می شود تا جوانان انقلابی از مسائل عمده واساسی ملل عرب دور نگهداشته شوند .

نویسنده مصری آقای " أشرف سید " در مقاله ای تحت عنوان " فتنه فرقه گرایی عمده ترین روشهای ضد انقلاب " که در 29 مارس 2011 در سایت " الاهرام مصر " منتشر کرد « این پدیده را مورد بررسی قرار داد و بنقل از دکتر سید صادق ( استاد جامعه شناسی در دانشگاه امریکایی ) نوشت : طایفه گرایی در کشورهای سلطه گر و دیکتاتور وجود دارد وبهیچ وجه در کشورهای دمکراتیک دیده نمی شود.

همچنین دکتر محمد غنیم " هماهنگ کننده جمعیت ملی تغییر " گفت : اقدامات سلفی ها ممکن بخشی از نشانه های ضد انقلاب باشد وهمچنین است در تونس که هم اکنون جوانان آن احساس می کنند انقلاب آنان هنوز تکامل نیافته است و ضد انقلاب توانسته است آنرا خاموش کند . این موضوع زمانی برایشان روشن تر شد که نیروی پلیس علیه اعتصاب انان در میدان قصبه اقدام کرد درحالیکه این اعتصاب در چهارچوب اعتراضهای سیاسی مربوط به هیئت بررسی هدفهای انقلاب و اصلاحات سیاسی بود که اخیرا از سوی دولت موقت تشکیل گردید. در 11 ماه مارس منیر سعیدانی در مقاله ای نوشت : ضد انقلاب یک جنبش رنگارنگ و پر پیچ وخمی است که همواره بر اساس تغییر روند انقلاب عمل می کند . ضد انقلاب در تونس اکنون وپس از تحولات اخیر لیبی وارد مرحله نوینی از تحولات شده است. ادعای پشتیبانی لوجستیکی اروپا وامریکا ازانقلاب لیبی در حقیقت یک روی وگونه ای جدید از اقدامات ضد انقلاب است.

در این صورت نشانه های این ضد انقلاب چیست ؟ آیا واقعا بر اساس همان عمل می کند که عده ای ادعا دارند و دارای برنامه ویژه ای است ؟ انقلاب تونس برای همه غیر منتظره بود از جمله برای طرفداران ضد انقلاب وهمچنین در مصر ضد انقلاب بسیار کوشش کرد با مطرح کردن موضوع گفتگو با رهبران مخلوع این دو کشور خواسته های این دو ملت انقلابی را نادیده بگیرد و از میان ببرد . اما تمامی ان کوششها با شکست وناکامی روبرو شد چون دارای پشتوانه استواری نبود بلکه واکنشهای زود گذر بود وتنها بازتابهای ضد انقلاب برای فرو نشاندن روند انقلاب بود. دیدار نخست وزیر انگلیس دیوید کامرون از منطقه وچند روز پس از سرنگونی حسنی مبارک درحقیقت واکنشی سریع برای متوقف کردن و یا فرونشاندن روند انقلابهای منطقه بود. همزمان با آن ویلیام پرنز معاون وزارت خارجه امریکا در امور سیاسی نیز از منطقه دیدار کرد تا از نزدیک با نیروهای انقلابی اشنا شود وروشی خاصی را برای گفتگو با آنان در پگیش بگیرد. کامرون از میدان التحریر ( آزادی ) دیدار کرد و با رهبران انقلاب و ژنرال طنطاوی ویز دفاع ورئیس هیئت حاکم در مصر گفتگو کرد اما از دیدار با اخوان المسلمین خودداری نمود.

در آن روزها انقلابهای دیگری در بحرین ولیبی آغاز شده بود و نیروهای ضد انقلاب بناچار باید دست به اقدامات فوری می زدند درحالیکه هیچگونه توان برای مانور کافی نداشتند. در عین حال این ضد انقلاب توانست کنترل اوضاع را در دست بگیرد و تمامی انقلابهای عربی را مهار نماید. وحال می بینیم که انقلابهایی که هنوز به پیروزی نرسیده است با خطراتی روبرو هستند و در این گیر و دار درآمدهای نفتی نقش اساسی را در عملیات ضد انقلاب بر عهده دارد ومی بینیم که نه تنها این درآمدها برای تأثیر گزاری وهمسویی با سیاستهای امریکا و انگلیس بکار می روند بلکه برای سرمایه گزاری بسود عملیات ضد انقلاب بکار گرفته می شود وشاید در آینده ای نه چندان دور برای عملیات تروریستی به هدف سرکوب انقلابها و سرکوب ملتها و افزایش دخالت غرب بکار گرفته شود.

عربستان در مقدمه نیروهای ضد انقلاب قرار دارد که البته از پشتیبانی امریکا و انگلیس برخوردار است که در عین حال نمی توان نقش اسرائیل را در هم پیمانی با این ضد انقلاب نادیده گرفت بخصوص که عملیات ضد انقلاب هم اکنون بسیار علنی شده است تا آنجا که بگونه ای بسیار رسوا در مسائل داخلی بحرین دخالت می کنند. در بحرین ضد انقلاب با زور و سرنیزه و اسلحه و ارتشهایی از اینجا وآنجا کوشش می کنند انقلاب مردمی را سرکوب کنند . در یمن نیز سعی دارند با مطرح کردن نوعی آشتی و راه حلهای میانه میان ملت و علی عبد الله صالح ، شخصیتی را روی کار آورند که در حقیقت دست نشانده امریکا وانگلیس باشد. در لیبی نیز شورای همکاری خلیج فارس به رهبری عربستان سعی دارد بر اتحادیه عرب فشار وارد آورد تا در آنجا دخالت نظامی کند که دخالت غرب اوضاع را نه تنها بهتر نکرد بلکه پیچیده تر ساخت. اوضاع کنونی در لیبی ممکن است وضعیت را میان نیروهای قذافی و انقلابیون به حالتی از رکود بکشند ودر نتیجه اوضاع یا به تقسیم لیبی بیانجامد ویا درخواست از غرب برای اعزام نیروی پیاده به لیبی وتکرار فاجعه عراق کشیده شود.

تمامی این گزینه ها دارای جنبه های مادی و معنوی هستند که کشورهای عربی انها را می پردازند که البته انقلابیون بزرگترین زیان دیدگان آن خواهند بود چون انها تضعیف خواهند شد ( در لیبی ) و یا روند انقلاب مهار خواهد شد و پول نفت انقلاب را سرکوب خواهد کرد ( در یمن ) ویا نیروهای نظامی با دخالت مستقیم ( همچنانکه در بحرین صورت گرفت ) اقدام خواهند کرد اما آنچه که به هیچ وجه باورکردنی نیست سکوتی است که روشنفکران ومفکران واندیشمندان را فرا گرفته واینان بدنبال سیاستهای عربستان وامریکا براه افتاده اند تا انقلابهای مردمی را سرکوب کنند . در اینجا با این پرسش روبرو می شویم : چگونه ممکن است یک روشنفکر با سیاستها از هم پاشیدن ملت ومردم خود همسو شود؟

بیب اسکوبار نویسنده چند کتاب در اظهار نظری درباره دیدار گیتس وزیر دفاع امریکا از عربستان می گوید : هنگامیکه پنتاگون با خاندان آل سعود دیدار می کند من بوی ضد انقلاب در میان خاندان صباح می شنوم که بیشتر از ناپالم است وضد انقلابی که عربستان و امریکا انرا برعهده دارند در حال پیروزی است.

ضد انقلاب تمامی درآمدهای نفتی را برای شکست انقلاب و آزادی و دمکراسی بکار می گیرد و جان مردم را ارزان میشمارد وهیچکس تاکنون درباره این سرکوبهای آشکار اعتراضی نکرده است تا آنجا که واشنگتن پوشش مورد نیاز این عملیات را برای دخالت عربستان در بحرین فراهم کرده است درحالیکه افکار عمومی جهانیان با این دخالتها مخالفت کرده است. دراین میان با مطرح کردن موضوعاتی از قبیل طایفه گرایی از همبستگی ملت وانقلابیون جلوگیری می کند . از سوی دیگر خبرهای رسیده حاکیست عربستان پرداخت صورتحسابهای هنگفت جنگ علیه لیبی را پراداخته و می پردازد.از سوی دیگر قطر وامارات اعلام داشتند در تحریم هوایی علیه لیبی شرکت می کنند و اطلاعات بدست آمده از نشان می دهد که عربستان در حال برگزیدن شخصیتی است که جای علی عبد الله صالح را بگیرد اما انقلابیون خواستار برکناری عبد الله صالح پیش از هرگونه گفتگو شده اند . اطلاعات بدست آمده نشان می دهد که غرب موافقت کرده است عربستان همانگونه که می خواهد در بحرین دخالت نماید مشروط بر اینکه تمامی هزینه های دخالت غرب در لیبی را به پردازد.

بسیار روشن است که یک طرح عربستانی ـ غربی برای از بین بردن انقلابهای عربی وجود دارد تا از دیمکراتیزه شدن کشورهای عربی جلوگیری کند وچنین است که می بینیم ملتهای عرب وضعیتی بسیار دشوار دارند که در بحرین بر اساس افکار وعقاید مردم بقتل می رسند که البته در مصر وتونس چنین نبود وهمه پزشکان ودانشمندان و بزرگان که در انقلاب شرکت دارند از زن ومرد وپیر وجوان بازداشت می شوند.

جهان در حال حاضر در برابر چند راهی قرار گرفته است که یا باید بدون استثنا از انقلابهای عربی هواداری نماید که این بمعنی جلوگیری از بکارگیری زور و سرکوب از سوی سردمداران است. ویا از رژیمهای حاکم هواداری کند که این نیز البته دارای بدیهایی است که برای همه روشن است . این انتخابی است میان پیشرفت وتمدن ومیان پسروی . انتخابی است میان سرکوب و آزادی و مرگ وزندگی چون ملتها هر روز در سایه این رژیمهای سرکوبگر در حال مرگ هستند و در این میان اندیشمندان ومفکران و دانشمندان باید در برابر ضد انقلاب که عربستان رهبری آنرا بر عهده دارد خودی نشان دهند .