بررسی استراتژیک-تایم/ خبرگزاری دانشجویان ایران/
“بهارهای عربی در قلمرو دیکتاتورهای عرب در شرایطی ادامه دارد که هنوز سرنوشت ثروت‌های این کشورها در هاله‌ای از ابهام قرار داشته و جست‌وجو برای یافتن ذخایر ملی آنها همچنان ادامه دارد.”هفته‌نامه تایم در تحلیلی درباره ثروت غارت‌شده مردم انقلابی از سوی دیکتاتورهای عرب از جمله در تونس، مصر و لیبی می‌نویسد:« با گذشت چند ماه از آغاز بهارعربی، شیشه‌های سکوت مردم در مقابل فساد و قراردادهای پشت پرده درهم شکست و حال مردم انقلابی درک می‌کنند که سرزمین‌هایشان طی چندین دهه گذشته چگونه با ناعدالتی در هم پیچیده شده بود.
حال مردم می‌توانند آنچه را که دیکتاتورها به همراه خانواده، بستگان و مقامات نزدیک حیف و میل و یا در بانک‌های خارجی ذخیره کرده‌اند، به چالش بکشند.یکی از مقامات سازمان مبارزه با فساد در لندن می‌گوید: اینگونه عملیات‌های اقتصادی مخفیانه صورت می‌گرفت. فساد پایه اصلی این قیام‌ها بود و مردم به قدرکفایت از این مساله خشمگین بوده‌اند که جان خود را به خطرانداخته و رژیم‌های دیکتاتور را ساقط کنند.در تونس اقتصاد این کشور در دستان بستگان زین‌العابدین بن‌علی، رئیس‌جمهوری مخلوع این کشور بود که در ۱۴ ژانویه از تونس گریخت. خانواده وی خانه‌هایی در پاریس، آلپ و جنوب فرانسه دارد. سوئیس حدود ۶۹ میلیون دلار از سپرده‌های بانکی خاندان حاکم تونس را مسدود کرده است و دولت‌های فرانسه و سوئیس همچنین هواپیماهای خصوصی متعلق به این خانواده را توقیف کرده‌اند.ادامه….
در زمانی که اولین نشانه‌های قیام مردمی در فوریه در بنغازی دیده شد، اولین تقاضای انقلابیون لیبی آن بود تا دارایی‌های معمر قذافی، رهبر این کشور آفریقایی و خانواده وی که میلیاردها دلار تخمین زده می‌شد، در اروپا و آمریکا مسدود شود. اما در این میان تنها یکسری از دارایی‌ها به شرح زیر مسدود شد: ساختمانی در جنوب شرقی لندن، ساختمانی در نزدیکی رودخانه تایمز، ساختمانی در دهکده سلطنتی لندن، سه درصد از سهام انتشارات پیرسون (Pearson) انگلیس، سرمایه‌گذاری در باشگاه یوونتوس ایتالیا و هفت‌هزار هکتار زمین در اسپانیا.
دارایی‌های مفقودشده در مصر نیز به وقوع انقلاب در این کشور آفریقایی سرعت بخشید. ماهها پیش از آنکه حسنی مبارک سرانجام از ریاست‌جمهوری مصر کناره‌گیری کند، بسیاری گمان می‌کردند که فعالان خسته و دلسردشده و به قیام خود پایان می‌دهند اما روزنامه گاردین در چهارم فوریه در گزارشی ثروت خاندان مبارک را بین ۴۰ تا ۷۰ میلیارد دلار تخمین زد که به این میزان خانه‌هایی در بورلی‌هیلز، منهتن و منطقه بلگراویا در لندن را نیز اضافه کرد. این مقاله باعث شد تا بار دیگر احساسات مردم مصر برانگیخته شود و یک روز پس از انتشار این گزارش خبری، دهها هزار مصری دیگر به میدان التحریر اضافه شود که همگی خواستار سرنگونی مبارک بودند.
بسیاری از آنها مردم فقیری بودند که شعار می‌دادند “مبارک ۷۰ میلیارد دلار دزدید” و ظرف یک هفته پس از آن مبارک کناره‌گیری کرد.
در برخی کشورهای اروپایی از جمله سوئیس، گروه‌هایی تشکیل شده که افراد متمول را با ثروت‌های هنگفت شناسایی می‌کنند.
مقامات دولتی در مصر، تونس و شورای ملی انتقالی لیبی تلاش می‌کنند تا قطعات گمشده این جورچین را در کنار یکدیگر قرار دهند و به ثروت اندوخته شده رهبرانشان برسند. اما آنها با تهدید گروه‌ها و مقام‌هایی نیز روبه‌رو هستند که اعلام کرده‌اند در صورت باقی ماندن در قدرت، از آنها انتقام سختی خواهند گرفت.
یک دادستان در ژنو که به پرونده اختلاس رئیس‌جمهوری نیجریه و رئیس‌جمهوری فیلیپین رسیدگی کرده است، می‌گوید: این نوع پرونده‌ها خطرناک است، چراکه هیچ‌کس نمی‌داند این ثروت در کجاست و اسناد آنها در چه مکانی نگهداری می‌شود.
وی افزود: به عنوان مثال رئیس‌جمهوری فیلیپین ثروت خود را چنان پنهان کرده بود که حتی اعضای خانواده وی نیز از محل آن اطلاعی نداشتند.»
