به گزارش خبرگزاري فارس، روزنامه چاينا ديلي در شماره اخير خود مطلبي به قلم پرفسور "هوآنگ شجيو " محقق ارشد بنياد تحقيقات بين‌المللي چين تحت عنوان "آفريقا و نقش استعماري غرب " منتشر كرد.
نويسنده در مقاله خود ضمن بررسي وضعيت برخي از كشورهاي آفريقايي، اقدامات غرب در قبال آفريقا را مورد انتقاد قرار داده است.
بخش‌‌هايي از اين مقاله در زير آمده است.

براساس اعلام سازمان ملل 33 كشور از 48 كشور توسعه نيافته در جهان در آفريقا قرار دارند. براين اساس 7 كشور آفريقايي (سومالي، چاد، سودان، جمهوري دموكراتيك كنگو، زيمبابوه، جمهوري آفريقاي مركزي و ساحل عاج) در زمره 10 كشور فقير دنيا قرار گرفته‌اند.

بعد از چند سده استعمار آفريقا توسط قدرت‌هاي غربي، كشورهاي آفريقايي با وجود داشتن يك اقتصاد ضعيف، از آغاز دهه 1960 در پروسه استقلال قرار گرفتند. از آن زمان تاكنون تلاش دولت‌هاي آفريقايي معطوف به بازسازي ساختار اقتصادي كشورهايشان شده است.

در اين راه، اگرچه آنها با موانع بسياري براي توسعه اقتصادي روبرو بوده‌اند، اما به برخي از دستاوردها نايل شده كه فرآيند امر منجر به ايجاد اعتماد به نفس در بسياري از رهبران آفريقايي شد.

اما از ابتداي دهه 1990 ميلادي، تغييرات ناگهاني در ثبات وضعيت بين‌المللي ايجاد شد. موج دموكراتيزه كردن توسط جهان غرب، بسياري از كشورهاي آفريقايي را در بر گرفت. فشار نيروهاي داخلي و خارجي موجبات ايجاد آشفتگي سياسي در برخي از كشورهاي آفريقايي شد.

سومالي در زمره اولين كشورها بود. پس از سرنگوني دولت قانوني سومالي توسط شورشيان در سال 1،991 وضعيت سياسي در آن كشور از بد به بدتر تغيير يافت و منجر به چند تكه شدن كشور شد.
از سال 1992 سومالي وارد يك دوره هرج و مرج سياسي شد كه تا به امروز به طول انجاميده است. در اين بين اگرچه براي يك دوره زماني از سال 2004 دولت موقت شكل گرفت، اما نتوانست كه اوضاع را كنترل كند.

در زيمباوه اصلاحات ارضي موجبات آشفتگي دنياي غرب را در پي داشت، زيرا منجر به به خطر افتادن منافع سفيدپوستان شده بود.
رابرت موگابه رئيس جمهور زيمباوه كه توسط ملكه انگليس براي دوره كوتاهي به عنوان شواليه لقب گرفته بود از نظر غرب يك شبه به ديكتاتور تبديل و غرب با استفاده از هر وسيله ممكن سعي كرد كه حكومت وي را سرنگون كند هرچند كه ناموفق بود.

ساحل عاج، كشوري كه غرب زماني از آن به عنوان پنجره اقتصاد آفريقا ياد مي‌كرد، اكنون به يك كشور بازنده تبديل شده است.
براي مدت مديدي رويه مشترك قدرت‌هاي غربي بر اساس انجام هر نوع اقدامي براي مجازات كشورهاي "نافرمان " آفريقايي قرار گرفته است. غرب سعي دارد با استفاده از هر روش و طرحي زمينه ايجاد بي اعتمادي در بين مردم كشورهاي مخالف غرب را افزايش داده و كنترل خود بر آن كشورها از طريق كمك به نيروهاي مخالف جهت به دست گرفتن قدرت به نام "دموكراسي خواهي " برقرار كند.

يكي از روش‌هاي مورد استفاده غرب، اعمال تحريم بر اين گونه كشورها با هدف تضعيف اقتصاد آنهاست كه رهاورد امر سبب كمبود مواد، تورم، كاهش ارزش ارز ملي و ايجاد زندگي سخت براي مردم آن كشورها شده است.

علاوه بر اين، كشورهاي غربي در برخي مواقع آشكارا از شورشيان مخالف و تغيير دولتي حمايت مي‌كنند كه آخرين نمونه مربوط به "ليبي " است. قدرت‌هاي غربي، ضمن رد برگزاري مذاكرات صلح‌آميز و گفت‌وگو بر سر بحران ليبي با حضور نمايندگان سازمان‌هاي بين‌المللي و منطقه‌اي از جمله سازمان ملل و اتحاديه آفريقا، بمباران ليبي را بدون توجه به افزايش تلفات انساني در بين غيرنظاميان، ادامه مي‌دهند.

همچنين، قدرت‌هاي غربي همواره از هر بهانه‌اي براي به تأخير انداختن كمك به كشورهاي آفريقايي استفاده مي‌كنند. آنها به جاي انجام تعهدات و وعده‌هاي خود، به كشورهاي آفريقايي هشدار مي‌دهند كه سرمايه‌گذاري "اقتصادهاي نوظهور " را نپذيرند، فرآيندي كه با هدف از بين بردن همكاري سودمند متقابل بين كشورهاي آفريقايي و كشورهاي نوظهور شكل گرفته است.

تحت فشارهايي از اين نوع، برخي كشورهاي آفريقايي به دليل فقدان توانايي مقاومت در مقابل مخاطرات، نمي‌توانند صدمات متوالي را تحمل كنند و در نتيجه دستخوش اعتصابات و تظاهرات داخلي شده كه فرجام آن بروز ناآرامي‌هاي اجتماعي و سياسي بيشتر را در پي دارد.

نيازي به گفتن نيست كه قدرت‌هاي غربي مسبب عدم پيشرفت و توسعه اقتصادي كشورهاي ضعيف آفريقايي بوده كه هنوز در حال بازي قدرت استعماري هستند.

واقعيت تلخ اين است كه غرب خواهان احياي آفريقا نيست، به اين دليل كه از اين مي‌ترسد كه يك قاره آفريقاي توسعه يافته سياسي و اقتصادي باعث توقف بازي استعماري آنها شود. البته امروزه به نظر مي‌رسد قدرت‌هاي غربي در بسياري جهان نسبت به حفظ كنترل خود بر آفريقا دچار نااميدي شده‌اند.

---