واحد مرکزی خبر/ پایگاه اینترنتی www.kansascity.com امروز چهارشنبه در تفسیری با عنوان ارسال کمک های غذایی به سومالی ممکن است آتش جنگ را در این کشور برافروزد نوشت: جنگ و قحطی هر دو، پرهزینه هستند و گاه هزینه آنها پرداخت باج است.

گاهی ممکن است به بهای تغذیه دو میلیون قحطی زده سومالیایی، کمک های غذایی به جنگجویان الشباب که مردم گرسنه را به گروگان گرفته اند داده شود. این جنگجویان اجازه نمی دهند کمک های اهدایی کشورهای غربی به مردم گرسنه سومالی برسد؛ مردمی که بر اثر خشکسالی در آستانه مرگ قرار گرفته اند. اعضای الشباب می گویند این کمک ها باید در اختیار آنها قرار گیرند تا آنها میان مردم توزیع کنند. حال مشکل اینجاست که این جنگجویان بیشتر مواد غذایی را برای خود برخواهند داشت تا با فروش آنها سلاح های مورد نیاز خود را خریداری کنند. بدینسان، بیم آن می رود که بحران قحطی در سومالی امسال، معضلی دیگر بر مجموع فجایع بشری بیفزاید که در کشورهایی مانند افغانستان، رواندا، کامبوج، سریلانکا، آفریقای غربی و فلسطین به علت مسئله ارسال کمک های خارجی به مناقشاتی طولانی تبدیل شده اند. مردم سومالی طعم تلخ مرگ را چشیده اند و به آن آشنا هستند.

شمار کودکانی که براثر قحطی در این کشور جان باخته اند به 30 هزار کودک رسیده است و در صورتی که کمک های فوری به این کشور ارسال نشود 500 هزار کودک نیز جان خود را از دست خواهند داد. ستیزه جویان سومالی اجازه می دهند از کودکان و نوزادان در حال جان دادن تصاویر و عکس های دلخراشی تهیه شود تا در اختیار مخاطبان شبکه های تلویزیونی غربی قرار گیرند. آنها می دانند که با این کار آمریکایی ها را وادار خواهند کرد از اعضای کنگره این کشور درخواست کنند به این کودکان گرسنه کمک غذایی ارسال کنند. دولت آمریکا قول داده است 500 میلیون دلار کمک غذایی و امدادی در اختیار مردم مناطق قحطی زده سومالی قرار دهد. ستیزه جویان سومالی همچنین خوب می دانند که چطور با دزدی دریایی، از شرکت های کشتیرانی دهها میلیون دلار اخاذی کنند. حال خیلی ساده سلاح های خود را روی سر هموطنانشان نشانه رفته اند و غرب را تهدید می کنند که نباید مواد غذایی در اختیار مردم قرار داده شود. اگر کمک های غذایی به سومالی فرستاده نشود، کشورهای دیگر همانند دوران گذشته مرتکب جنایت خواهند شد.

چرا که کوتاهی در نجات جان مردم به مثابه قتل است. ولی الشباب قصد ندارد به امدادگران غربی اجازه دهد میان قحطی زدگان کمک های غذایی توزیع کنند.

آنها تاکید دارند باید کمک های غذایی از طریق آنها توزیع شود. در گذشته نیز سابقه داشته که از کمک های مالی و غذایی برای تامین نیازهای جنگهای چریکی استفاده شده است. در سال 1994، ستیزه جویان هوتو 800 هزار توتسی و حتی هوتوهای میانه رو را در رواندا قتل عام کردند تا اینکه ارتش توتسی قدرت را به دست گرفت و به قتل عام پایان داد. در این میان، بیش از یک میلیون هوتو به اردوگاه های آوارگان در کنگو پناه بردند.

اما این اردوگاه ها در کنترل شبه نظامیان بودند.

امروز نیز سازمان ملل و دیگر گروههای امدادی گرفتار چنین معضلی شده اند: یا باید به غیرنظامیان مواد غذایی ندهند یا اینکه باید نظاره گر آن باشند این کمک ها به دست ستیزه جویان قاتلی می افتد که جنگی چریکی علیه رواندا آغاز کرده اند. آمریکا نیز در گذشته گرفتار بازی مشابهی بوده است.

در دوران جنگ سالهای 1989-1979 افغانستان با شوروی، آمریکا برای کمک به پنج میلیون آواره افغان در اردوگاه های پاکستان، وارد عمل شد.

ولی هزاران تن از همین آوارگان به مبارزان مجاهدین تبدیل شدند و برای کشتن نیروهای اشغالگر روسیه، به افغانستان برگشتند.

بدون کمک های آمریکا، مجاهدین افغان نمی توانستند روسها را بیرون کنند. آمریکا از سال 1979 تا 1991 به 350 هزار آواره کامبوجی در مرز تایلند، کمک کرد. آن دوران، فرماندهان چریکها، هر شب جوانان را از اردوگاه های آوارگان خارج می کردند تا از آنها در جنگها استفاده کنند.

با این کار در واقع آمریکا و دیگر کشورهای کمک کننده، به چریکهای کامبوج این امکان را فراهم می کردند که خوب بخورند، خوب استراحت کنند و از کمک های دریافتی برای تامین نیازهای جنگجویان خود استفاده کنند. در اساسنامه کمیساریای عالی آوارگان سازمان ملل متحد تصریح شده است که پناهجو به فردی اطلاق می شود که از بیم دستگیری و کشته شدن به علل نژادی، مذهبی، ملیتی، عضویت در گروه اجتماعی خاص یا داشتن افکار سیاسی خاص از کشورش فرار می کند و قادر نیست یا تمایل ندارد به کشورش برگردد.

مطمئنا آن دسته از مردم سومالی که به کشورهای کنیا، اتیوپی و حتی یمن فرار می کنند از آن بیم دارند که اگر مذهب اسلامگرای افراطی الشباب را نپذیرند، هیچ غذایی دریافت نخواهند کرد. بر اساس آماری که کمیساریای آوارگان سازمان ملل متحد ماه ژوئن گذشته منتشر کرد، نزدیک به 44 میلیون نفر از مردم جهان بر اثر جنگ، قحطی یا علل دیگر از کشور خود آواره و به کشوری دیگر پناهنده شده اند. این رقم نسبت به سال گذشته 400 هزار نفر بیشتر شده است. افغانها، عراقی ها، سومالیایی ها و کنگویی ها بیشترین شمار گروههای پناهجو را تشکیل می دهند. موج جدید مهاجرتها از سومالی که بدنبال قحطی گسترده آغاز شده است، این خطر را بدنبال دارد که باعث پناهندگی یک میلیون یا شمار بیشتری از مردم شود. ولی چگونه می شود از نظر الشباب برای کنترل و توزیع کمک های ارسالی آمریکا و طولانی کردن جنگ جلوگیری کرد؟ همواره اهرمی به نام توسل به زور وجود داشته است. با این حال آمریکا که در ماموریت توزیع مواد غذایی در سومالی در سال 1993 میلادی 18 تن از نظامیان خود را از دست داد، هرگز دوباره نیرویی به این کشور اعزام نخواهد کرد. به جای این کار، آمریکا، ژاپن و اروپا باید برای آندسته از کشورهای اتحادیه آفریقا که مایلند به قحطی، دزدی دریایی و شورش های 20 ساله سومالی پایان دهند، انواع هواپیما، تانکرهای آب، نفربرهای زرهی، لباس های متحد الشکل، سلاح های سبک و کمک های مالی تامین کنند. کمک های غذایی باید مستقیما در آشپزخانه های بزرگ طبخ و میان مردم توزیع شود تا احتمال سرقت مواد غذایی خام کاهش یابد. همچنین باید اردوگاه های پناهجویان از مناطق مرزی به نقاط امن دیگر منتقل شوند تا از گزند سرقت و قاچاق احتمالی در امان باشند. و بالاخره اینکه آندسته از اعضای الشباب که در روند کمک رسانی اختلال ایجاد کنند، باید بدانند که دستگیر و محاکمه خواهند شد. شاید بتوان از گرفتار شدن سومالی به آشوب 20 ساله جدیدی جلوگیری کرد.