واحد مرکزی خبر / خبرگزاری فرانسه روز چهارشنبه در گزارشی از پاریس به قلم دیو کلارک و کاترین راما به نقل از کارشناسان و تحلیلگران گزارش داد : انقلابیون لیبی وظیفه خطیری پیش رو دارند زیرا درصددند روی ویرانه های رژیم معمر قذافی ، کشور متحدی بنا کنند اما از سقوط این کشور به ورطه جنگ داخلی قبیله ای بیم دارند.

لیبی در شصت سال گذشته کشور مستقلی بوده و در دوران چهل ساله حاکمیت معمر قذافی ، بر رقابت ها و کشمکش های منطقه ای و قبیله ای سرپوش گذاشته شده که ممکن است به جنگی برای قدرت و دستیابی به درآمدهای نفتی کشیده شود. نیکولا سارکوزی رئیس جمهوری فرانسه که از حامیان مخالفان قذافی به شمار می رود درصدد است با نخست وزیر شورای ملی انتقالی لیبی دیدار کند. در حالیکه که ناآرامی در سراسر لیبی ادامه دارد ، بسیاری از ناظران خارجی درباره احتمال منازعه خشونت آمیز قدرت بین گروههای انقلابی هشدار می دهند. به گفته کارشناسان ، ساختار جمعیت شهر نشین لیبی از زمان کودتای قذافی در سال هزار و نهصد و شصت و نه میلادی تغییر کرده است و شورای ملی انتقالی این کشور و حامیان غربی آن فرصتی برای ساختن کشور جدید وعده داده شده خود بر ویرانه های حکومت قذافی دارند. سعد جبار Djebbar کارشناس مسائل منطقه ای در موسسه چتهام هاوس انگلیس گفت : فکر می کنم درباره خطر تفرقه و چند دستگی اغراق شده است.

وی دوره ای از تغییر و گذار را پیش از برگزاری انتخابات فراگیر ظرف کمتر از یک سال در لیبی پیش بینی کرد و افزود : مردمی داریم که با یکدیگر متحد نیستند اما این چند دستگی به اندازه ای نیست که آنها برای دستیابی به قدرت به جان هم بیفتند.

جامعه لیبی به حدود صد و چهل قبیله و طایفه تقسیم می شود که در قالب ده ائتلاف قبیله ای با یکدیگر متحدند و برخی ناظران نگرانند این کشور دچار چند دستگی شود زیرا احتمال می دهند گروههای رقیب برای به دست گرفتن کنترل تجارت و درآمدهای نفتی با یکدیگر جنگ کنند. اما جبار افزود اگر انقلابیون و حامیان غربی آنها به سرعت کمک های غذایی و دارویی را فراهم کنند و به مردم اطمینان دهند که زندگی آنها بهتر از زمان حاکمیت قذافی خواهد شد ، لیبی متحد خواهد ماند. وی تاکید کرد لیبی جمعیت کمی دارد.

ازدواج ، قبیله و منطقه آنها را به یکدیگر پیوند داده است.

آنها یکدیگر را به خوبی می شناسند و در چهل سال گذشته متحد بوده اند. این کارشناس تصریح کرد قبایل ، قطب اجتماعی هستند و همواره ماهیت اجتماعی و نه سیاسی داشته اند. اولیور پلیز Olivier Pliez محقق فرانسوی موسسه س ان آر اس که درباره مهاجرت در لیبی و توزیع درآمدهای نفتی این کشور مطالعه کرده است گفت در توصیف اختلافات قبیله ای اغراق شده است. وی افزود : هر روزه می شنویم که لیبی کشوری قبیله است اما اینگونه نیست.
این کارشناس تاکید کرد مردم لیبی ، بادیه نشین های واپس گرایی نیستند که در چادر زندگی می کنند.

نود درصد جمعیت هفت تا هشت میلیونی لیبی در شهرهایی زندگی می کنند که تولید ناخالص داخلی آن بیشتر از تونس یا مصر است. پلیز هشدار داد منافع اقتصادی پس از سقوط رژیم قذافی ، تهدید بزرگتری برای دو دستگی خواهد بود و همه مشکلات ، منازعه برای نفت و گاز نیست. وی در ادامه تصریح کرد منبع درآمد دیگری که ممکن است مورد مناقشه شود ، کنترل مناسبات تجاری در سراسر صحرای آفریقاست.

زیرا جمعیت زیادی از راه نظارت بر حرکت کشتی های باری در دریای مدیترانه و عبور و مرور کامیون ها در سراسر این صحرا ، امرار معاش می کنند. جبار نیز گفت بهترین کاری که حامیان خارجی انقلابیون لیبی مانند فرانسه می توانند بکنند حمایت از پیشنهاد ایجاد کشور جدیدی از طریق تامین مواد غذایی و دارویی برای اطمینان دادن به مردمش است. وی تاکید کرد قذافی در دوران حاکمیتش ، یک کار درست کرد و به مواد غذایی یارانه اختصاص داد. جبار گفت اگر مردم در تلویزیون ببینند که ارتش فرانسه یا ناتو ، گندم ، نفت خانگی و دارو در اختیار غیر نظامیان قرار می دهد ، از این مسئله خشنود می شوند. ژان ایو مواسرو Jean-Yves Moisseron از موسسه توسعه تحقیقات فرانسه موافق مبالغه در نفوذ قبایل نیست هشدار داد رقبای سابق ، احتمالا جامعه لیبی را در هم می شکنند. وی تنش بین قبایل شرقی و قبایل غربی حامی قذافی را در لیبی پیش بینی کرد و درباره دوران سخت پیش روی این انقلاب هشدار داد.