روزنامه آمريكايي واشنگتن پست از دولت آمريكا خواسته كه از'پشت پرده' و 'نامحسوس' بر اوضاع ليبي احاطه و تسلط داشته باشد و با عملكرد كنوني خود مراقب باشد به دشمني ديگر در ليبي تبديل نشود.

ایرنا- اين روزنامه روز چهارشنبه نوشت:حضور محسوس آمريكا در سير روند تحولات در ليبي ، از واشنگتن دشمني ديگر در اين كشور خواهد ساخت.
به گزارش گروه اخبار صوتي و تصويري ايرنا، واشنگتن پست افزوده است:اگر حضور آمريكا در ليبي بسيار محسوس و قابل رويت باشد به طوري كه نيروهاي زميني آن در ميدان حاضر بوده و جمع كثيري از مشاورانش در پشت اطاقهايي با شيشه هاي تاريك همواره حاضر باشند ، آمريكا خيلي زود به دشمني ديگر در ليبي تبديل خواهد شد.
به نوشته اين روزنامه ، ما نمي توانيم به جاي انقلابيون براي انها بجنگيم. ما نمي توانيم به زور آنها را با يكديگر متحد سازيم. ما نمي توايم قانون اساسي جديد آنها را بنويسيم.
اگر همه سعي آمريكا اين باشد كه دولت آينده ليبي را تركيب و شكل دهد ، بايد اين خطر را به جان بخرد كه اين دولت فاقد محبوبيت مردمي خواهد بود.
نويسنده واشنگتن پست پس از برشمردن اين هشدارها توصيه مي كند: آمريكا بايد با اجتناب از اين مخاطرات، يك رهبري شجاعانه و غرورآميز و بي محابا را در پشت پرده هدايت كند.
اين روزنامه افزوده است:قابليتها و توانمنديهاي امريكا براي اعمال نفوذ در سير حوادث در ليبي محدود است. امريكا فقط مي تواند به انقلابيون كمك كند همانگونه كه در سراسر اين مبارزه از اغاز تا انتها رفتار كرد: اپوزيسين ليبي ساكت و در خفا نه فقط از حمايتهاي هوايي 'ناتو' بهره مند گشت بلكه از آموزشهاي نظامي فرانسه و انگليس و يا دريافت تسليحات و توصيه هاي لازم ساير كشورهاي اروپايي و كشورهاي حاشيه 'خليج فارس' مانند قطر نيز برخوردار گشت.
واشنگتن پست نوشته است: جنگ ليبي نيازي ندارد با به راه انداختن يك جنگ داخلي به پايان برسد اما هيچ تضميمني هم وجود ندرد كه اين اتفاق نخواهد افتاد.
به نوشته اين روزنامه ، يك مشكل هميشگي كه همواره گريبانگير هر جنگ و انقلابي است همچنان در مورد جنگ ليبي هم مصداق دارد بروز انشعاب در سياست گذاريها و گيج شدن طراحان انقلاب.
حتي اگر هم تصور شود كه اختلافات به پايان رسيده است اما همچنان ادامه خواهد داشت و به ساير نقاط سرايت خواهد كرد و منجر به وقوع درگيريهايي تازه خواهد شد.
همواره تبعات جنگها در جهان خود عامل وقوع جنگهاي آتي شده است: جنگ جهاني اول ، جنگ جهاني دوم را بوجود آورد ، و جنگ جهاني دوم بوجود آوردنده 'جنگ سرد' شد و جنگ سرد هم عامل بوجود آمدن جنگ دو كره بود و اين روند همچنان ادامه دارد.
نويسنده مطلب ياداور مي شدود كه در ابتداي جنگ ليبي هم به اوباما هشدار داده بود كه بهترين سلاح امريكا در اين جنگ سكوت است. هيچ وعده دروغين ، هيچ سخنراني بلندپروازانه و هيج تهديدي نبايد در كار باشد. بايد اين اصل را مد نظر قرار داد كه اين جنگ ، جنگ آنهاست ،نه ما.
برخلاف آغاز تهاجم نظامي آمريكا به عراق در سال 2003 كه بعد از تصرف كاخ 'صدام حسين' اين تفنگداران آمريكايي بودند كه فاتحانه از محل كاخ خارج شدند، در جنگ ليبي اينگونه نبود و اين انقلابيون بودند كه بعداز تصرف مجتمع مسكوني محل اقامت خانواده قذافي ، فاتحانه اين پيروزي را بر بام ساختمان جشن گرفتند.
التبه اين سكوت،هرچند موفقيتي درخشان براي ليبيايي ها محسوب شد اما براي ائتلاف 'ناتو' يك فاجعه بود.
اين سكوت در ماه نخست مداخله نظامي ليبي كاملا' مشهود بود و ضعف ائتلاف را در اين برهه رقم زد. نيروهاي اروپايي مشاركت كننده در اين ماموريت نظامي به آخر خط مهمات و تسليحات رسيدند .
فرانسه و انگليس دو مداخله كننده اصلي اين ستيزه به سختي راجع به ليبي اظهار نظر مي كردند.
از طرفي هم افكار عمومي غرب از اين مداخله نظامي حمايت نمي كرد.
اينها همه مشكلات ما بودند ، نه ليبي ضمن آنكه آينده اي مطلوب را براي ما نويد نمي دهند.
رهبري از پشت پرده ، تنها گزينه پيش رو براي آمريكا نيست اما بهترين است.
آمريكا بايد به اين نكته توجه داشته باشد: اين انقلاب آنهاست، نه ما. اين دوره حكومت انتقالي آنهاست ، نه ما. ما فقط مي توانيم به آنها كمك كرده و مشاوره بدهيم. ما مي توانيم تجربيات ذيقيمت سايركشورها مانند عراق، شيلي و لهستان كه دوره انتقالي بعد از ديكتاتوري به سمت دمكراسي را تجربه كرده اند در اختيار ليبيايي ها قرار دهيم تا خوب بدانند چه بايد بكنند و چه نبايد بكنند.
آمريكا مي تواند سطح انتظارات و توقعات و وعده هاي آنها را پايين نگاه دارد.
در نهايت اينكه، درسهاي ارزشمندي كه آمريكا از انقلابيون ليبي آموخت، از انشعابات قبيله اي آنها گرفته تا سياستهايشان و اقتصادشان ، همه سلاح ارزشمندي براي آن در بازگشت به كشور خواهد بود.