شبکه خبری فرانس بیست و چهار در میزگردی به بررسی و جایگاه کنفرانس حمایت از لیبی در پاریس پرداخت و اعلام کرد این کنفرانس ، کنفرانس فاتحان لیبی نیست بلکه کنفرانس دوستان لیبی است.

امادر بین دوستانه لیبی نیز دو طیف وجود دارد: کشورهایی هایی مثل فرانسه ، انگلیس، قطر و آمریکا که از اقدام نظامی علیه لیبی حمایت کرده بودند و دیگر کشورهایی که از دور نظاره گر اوضاع بودند مانند آلمان ، روسیه ، چین و برزیل که حاضر نشدند در اقدام علیه رژیم معمر قذافی مشارکت جویند. سیلوان اتال در این باره گفت شرایط و تحولات لیبی در حال حاضر نشان می دهد این گونه کشورها نسبت به کشورهایی که در لیبی مخاطره پذیری کردند و حاضر داشتند در لیبی اقدام کنند، بازنده هستند. وی افزود اینکه روسیه تنها حاضر می شود یک سناتور ناشناخته را به کنفرانس حمایت از لیبی در پاریس بفرستد خود گویا این واقعیت است که این کشور از تحولات لیبی زیاد راضی نیست. درباره چین نیز همین حالت صدق می کند .زیرا این کشور هم یکی از معاونان وزارت امور خارجه خود را برای شرکت در این کنفرانس به پاریس فرستاده است.

این کارشناس افزود چین و روسیه هیچ گاه شورای ملی انتقالی لیبی را به رسمیت نشناخته بودند و اینکه آنها اکنون در این سطح نمایندگان خود را به کنفرانس حمایت از لیبی در پاریس می فرستند گواه آن است که نمی خواهند بیش از این در ماجرای لیبی بازنده باشند. مجری این شبکه درادامه این میزگرد نظر پاتریک حییم زاده نویسنده کتاب در قلب لیبی قذافی را درباره جنگ لیبی که برخی از جمله روزنامه ال پاییس آن را جنگ سارکوزی نامیده اند جویا شد.

وی در پاسخ گفت فرانسه از همان ابتدا چه در تصویب قطعنامه شورای امنیت شورای امنیت سازمان ملل و چه در آغاز عملیات نظامی علیه رژیم معمر قذافی در نوک پیکان قرار داشت. وی افزود از نظر دیپلماتیک و دوران بعد از جنگ هم کنفرانس حمایت از لیبی در پاریس نشان دادکه فرانسه می خواهد همین نقش را از این به بعد نیز داشته باشد. این کارشناس در باره علت مشارکت نداشتن فعال آمریکایی ها در جنگ لیبی هم گفت : امریکایی در دو جبهه دیگر یعنی در عراق و افغانستان درگیر بودندو در نتیجه نمی خواستند در جبهه سومی خود را گرفتار سازند. وی افزود درست است که بیشتر عملیات هوایی در لیبی را جنگنده های فرانسوی و انگلیسی انجام دادند اما فراموش نکنم که بدون زیرساخت های نظامی ناتو ،انگلیس و فرانسه به تنهایی نمی توانستند کاری انجام دهند.زیرا آمریکایی ها در سلسله مراتب فرماندهی ناتو ، در کسب اطلاعات ، در کارهای تدارکاتی از طریق ناتو در عملیات لیبی حاضر بودند. سیلوان اتال درهمین باره افزود آمریکایی ها در ماجرای لیبی زیاد دخالت نکردند چون می خواستند این مسئله را به فرانسوی ها و انگلیسی ها بسپارند که در دسترشان قرار داشت. پی یر کونسا استاد علوم سیاسی پاریس دیگر شرکت کننده این میزگرد نیز بر نقش آمریکا در جنگ لیبی تاکید کرد و گفت این نقش را نمی توان نادیده گرفت .زیرا چندین ماه از جنگ لیبی می گذشت اما هیچ پیشرفتی صورت نمی گرفت وحتی برخی از خبرنگاران صحبت از به بست رسیدن بحران لیبی می کردند. اما چی شد که نیروهای انقلابیون به یکباره در این روزهای آخر به طور شگفت انگیزی به سوی طرابلس پیشروی کردند و این شهر را به تصرف خود در آوردند،جای سئوال بود.

در این مقطع زمانی بود که همه نگاههاخود به خود به سوی آمریکا متوجه شد . یعنی اگر کمک های اطلاعاتی آمریکا نبود پیروزی در جنگ لیبی به این زودی ها مسیر نبود.

کونسا افزود در جنگ یوگسلاوی سابق نیز وضع به همین منوال بود .

یعنی در این جنگ نیز یوگسلاوی هنگامی شکست خورد که آمریکایی ها به طور جدی وارد عمل شدند. پاتریک حییم زاده به اعضاوگروههای تشکیل دهنده شورای ملی انتقالی لیبی پرداخت وگفت :این شورا در بیست و هفتم فوریه یعنی ده روز بعد از شورش مردم لیبی تشکیل شد که شورای سیاسی آن در پی ترور ژنرال یونس منحل شد.در نتیجه ما اکنون نمی دانیم این شورا از چه ترکیبی تشکیل شده است. دوم آنکه ، تجزیه وتحلیل قیام مردم لیبی در بیست وهفتم فوریه دیگر مانند حالا نیست.

زیرا اکنون کسانی که دربطن این شورا تصمیم گیری می کنند افرادی هستند که در غرب زندگی کرده اند و یا افرادی از مصراته هستند که طرابلس را تصرف کردند. وی افزود برخی گمانه زنی ها حاکی از آن است که اسلامگریان مستقر در غرب لیبی که توسط مربیان قطری آموزش دیده بودند با کشتی به مصراته آورده شدند تا به طرابلس حلمه کنند.

در نتیجه در این جا دیگر مشروعیت نظامی غرب لیبی در شورای ملی انتقالی لیبی حرف اول را نمی زند. حییم زاده افزود واقعیت امر آن است کسانی که اکنون به نمایندگی از لیبی در پاریس مشغول مذاکره هستندکسانی نیستند که کنترل لیبی را در اختیار دارند.

زیرا به عنوان مثال ، شبکه خبری الجزیره افرادی را مانند فرمانده تیپ طرابلس نشان می دهد که باب العزیزی مقر معمر قذافی را تصرف می کند.همان فردی که مدتی نیز در افغانستان و عراق مبارزه کرده است. حییم زاده درهمین باره افزود در انقلاب و جنگ لیبی نیز مانند هر انقلاب و جنگ داخلی دیگری گروهها و افرادی هستند که مشروعیت نظامی آن را متعلق به خود می دانند و اکنون این سئوال مطرح می شودکه آیا آنها بعد جنگ می خواهنددر تصمیم سازی های سیاسی لیبی مشارکت داده شوند یا خیر؟این کارشناس افزود جواب به این سئوال در لیبی دموکراتیک آینده مشخص خواهد شد. البته پاسخ تا حدودی روشن است و آن این است لیبی فردا یعنی لیبی که از این مرحله خارج خواهد شد، لیبی نظامی و با افرادی خواهد بودکه فرهنگی منحصرا نظامی خواهند داشت و این حالت با دموکراسی که ما از آن برای این کشور در آینده دم می زنیم، هیچ سنخیتی نخواهد داشت. حییم زاده درباره نقش اسلامگرایان در لیبی بعد از قذافی نیز گفت: جایگاه اسلامگرایان در لیبی مثل تونس و مصر نیست.

در لیبی بیشتر قبیله گرایی حاکم است و مردم به افرادی رای می دهند که بیشتر در قبیله خود شناخته شده باشند و نه اینکه صرفا اسلامگرا باشد.

---