خبرگزاری فارس: یک نویسنده عرب با اشاره به اینکه مصری‌ها بر اساس معاهده کمپ دیوید حق ساخت فرودگاه یا بندر و حتی حضور نظامی در خاک سینا را ندارد، خواستار توجه به واقعیت‌ها برای بازگرداندن منافع مصر شد.
به گزارش فارس، خبرگزاری الشرق الجدید در گزارشی استراتژیک به تشریح معاهده ننگین کمپ دیوید میان رژیم صهیونیستی و مصر پرداخت و محدودیت‌های مصر مربوط به صحرای سینا در این توافقنامه را مورد بررسی قرار داده است، این در حالی است که سینا خاک مصر بوده و بر اساس یک معادله متوازن، اسرائیل حق هیچ دخالتی در آن را ندارد، اما معاهده ننگین کمپ دیوید که از سوی انور سادات رئیس‌جمهور اسبق مصر به امضا رسید، در خفتی بی‌سابقه اساسی‌ترین حقوق ملت مصر را در برابر رژیم صهیونیستی نادیده گرفت. همین عامل است که الان خشم مردمی بی‌سابقه‌ای را علیه این توافقنامه ایجاد کرده و توافق ملی بی‌سابقه‌ای را برای لغو یا اصلاح آن میان گروه‌های مصری ایجاد کرده است.
این گزارش با تاکید بر ضرورت اطلاع از جزئیات این معاهده در مورد سینا تصریح کرد که با اطلاع از این جزئیات در آزاد کردن مصر از قید و بند آن کوتاهی نخواهیم کرد، این گزارش بندهای معاهده در زمینه سینا را در دو بخش تدابیر امنیتی موجود در توافقنامه و نیروهای خارجی حاضر در سینا بررسی کرده است
تدابیر امنیتی ننگین معاهده کمپ دیوید در سینا
تدابیر امنیتی تحمیل شده به مصر در معاهده کمپ دیوید در پیوست اول این معاهده که پیوست امنیتی بود، گنجانده شده است، در این پیوست محدودیت‌های زیادی در زمینه توزیع نیروهای نظامی مصر در منطقه سینا که بخشی از خاک این کشور است، اعمال شده است
بر اساس این توافقنامه برای اولین بار برای تعیین مرزهای دو طرف خط مرزی تعیین شد، خط اول که مرز سیاسی میان دو طرف را مشخص می‌کند، شهرهای رفح و طابا را به هم متصل می‌کند، اما خط مرزی دوم که مرز امنیتی و یا نظامی نامیده می‌شود، در عمق 58 کیلومتری کانال سوئز ترسیم شده و خط أ نامیده شد.
بر اساس این معاهده سینا از ناحیه امنیتی به سه بخش تقسیم می‌شود که از غرب به شرق بخش‌های أ، ب، و ج نامیده می‌شود. بخش اول مربوط به کانال سوئز تا خط أ است که گفته شد عرض آن بالغ بر 58 کیلومتر است، مصر اجازه دارد در این بخش یک یگان پیاده مکانیکی متشکل از 22 هزار نیروی نظامی پیاده داشته باشد، به شرطی که بیش از 230 تانک و 126 توپخانه و 126 توپ ضد جنگنده با عیار 37 میلی‌متر و 480 خودرو بیشتر نداشته باشد.
بعد از این منطقه نقطه ب قرار دارد که عرض آن 109 کیلومتر است و در شرق نقطه أ واقع شده است، تعداد نظامیان مصری بر اساس این معاهده نباید بیش از 4000 نیروی مرزبان باشد و سلاح‌هایی که آنها می‌توانند در اختیار داشته باشند، نیز سلاح‌های سبک خواهد بود.
عرض منطقه ج 33 کیلومتر است و میان مرزهای بین‌المللی از شرق و منطقه ب از غرب قرار دارد، در این منطقه هیچ نیروی نظامی مصری نمی‌تواند حضور داشته باشد و تنها پلیس‌های این کشور می‌توانند در آن تردد کنند
مصر حق ساختن فرودگاه یا بندر در خاک خود را ندارد
مصر بر اساس این معاهده حق ساختن هیچ فرودگاه و یا بندر نظامی در تمام این صحرا را ندارد، در مقابل تمام این امتیازات اسرائیل فقط تا عمق 4 کیلومتری از غرب مرزهای خود با مصر محدودیت هایی دارد و تعداد نیروهای نظامی حاضر در آن 4 هزار نفر تعیین شده است.
این در حالی است که حجم نیروهای نظامی مصری که در شرق کانال سوئز در روز 28 اکتبر سال 1973 و بعد از آتش‌بس حضور داشتند، حدود 80 هزار نظامی مصری و بیش از هزار تانک بوده است، اما "انور سادات" رئیس‌جمهور اسبق مصر تمام این امکانات را در توافق پایان درگیری‌ها که در 18 ژوئن سال 1974 به امضا رساند به منطقه غرب کانال برده و تنها 7 هزار نظامی و سی تانک در این منطقه نگه داشت.
این بیانیه در حالی به امضا رسید که انور سادات در اظهاراتی در 19 مارس 1974 و پیش از امضای این معاهده تاکید کرده بود که اظهارات رسمی اسرائیل در مورد خلع سلاح سینا باید متوقف شود، اگر اسرائیل به دنبال خلع سلاح سینا است، ما نیز از آنها می‌خواهیم که خودشان خلع سلاح شوند، چگونه ما سینا را خلع سلاح کنیم، در این صورت آنها هر گاه که خواستند می‌توانند به آنجا بازگردند.
نیروهای بیگانه مستقر در سینا
نیروهای خارجی مستقر در صحرای سینا نیروهای چند ملیتی موسوم به mfo"" یا نیروهای کلاه پرتقالی هستند که برای تمییز میان آنها و نیروهای سازمان ملل که کلاه‌های آبی بر سر می‌گذارند به این نام خوانده شدهاند، آمریکا و اسرائیل در پروتکلی که میان مصر و اسرائیل در 3 آگوست سال 1981 به امضا رسید، موفق شدند تا نظارت سازمان ملل در سینا را به حضور نیروهای چند ملیتی تغییر دهند، این نیروها از 11 کشور تامین شده، اما فرماندهی آن بر عهده آمریکاست.
بر اساس متن توافقنامه، مصر این اجازه را ندارد که خواستار عقب‌نشینی این نیروها شود، مگر اینکه در شورای امنیت سازمان ملل در این باره اجماع به دست آید. این نیروها مراقبت و نظارت بر مصر را بر عهده دارند، اما طرف اسرائیلی وجود نیروهای نظامی در فلسطین اشغالی را رد کرد و به همین علت تعدادی از افراد غیرنظامی برای نظارت بر اجرای این معاهده در خاک اسرائیل مستقر شدند، به همین علت این نیروها نیروهای چند ملیتی و ناظران نام گرفتند. البته با وجود ارتباط نزدیک آمریکا و اسرائیل بعید نیست که نیروهایی که با نام آمریکایی در سینا حضور دارند، اسرائیلی‌هایی هستند که با گذرنامه‌های ساختگی آمریکایی وارد این منطقه شدهاند.
مأموریت نیروهای چند ملیتی در لبنان
وظیفه نیروهای چند ملیتی در لبنان در پنج محور خلاصه می‌شود:
1- راه اندازی موانع ایست و بازرسی و گشتی‌ها و مراکز نظارت بر مرزهای بین المللی و بر روی خط ب و منطقه ج.
2- تحقیقات دوره‌ای در زمینه اجرای بندهای پیوست امنیتی به صورت دو بار در ماه در صورتی که طرفین با آن مخالف نباشند.
3- اجرای تحقیقات فوق‌العاده ظرف 48 ساعت بنا به درخواست یکی از طرفین
4- تضمین آزادی کشتیرانی در تنگه تیران
5- مأموریت پنجم که در سپتامبر 2005 به مجموع مأموریت این نیروها اضافه شده است، شامل نظارت بر میزان تعهد نیروهای مرزبانی مصر به توافقنامه فیمابین است که در اول سپتامبر سال 2005 به امضا رسیده است. (این توافقنامه به صورت اعلام نشده به امضا رسیده و جزئیات آن در دست نیست، علت امضای آن نیز به علت سیطره حماس بر غزه بوده است.)
مقر فرماندهی این نیروها در رم قرار دارد و مقر منطقه‌ای آن نیز در قاهره و تل‌آویو است.
فرمانده کنونی این نیروها دیوید ساترفیلد است که مدت خدمت وی که از سال 2009 آغاز شده، چهار سال است، وی پیش از آن مشاور ارشد کاندولیزا رایس در امور عراق و نایب رئیس هیئت آمریکایی در این کشور بوده است، او همچنین مدتی هم سفیر آمریکا در لبنان بوده است.
این نیروها در دو پایگاه نظامی مستقر هستند، پایگاه اول در منطقه الجوره واقع در شمال صحرای سینا در منطقه ج است و پایگاه دوم نیز میان شهر شرم الشیخ و خلیج نعمة است. علاوه بر اینها 30 مرکز نظارتی دیگر نیز در منطقه وجود دارد، یک مرکز دیگر نیز متعلق به عربستان سعودی است که برای نظارت بر کشتیرانی در این تنگه ایجاد شده است.
مشارکت عربستان سعودی در ترتیبات امنیتی منطقه سینا در حالی است که مقامات این کشور ادعا می‌کنند معاهده کمپ دیوید میان اسرائیل و مصر را به رسمیت نشناخته‌‌اند.
ساختار نیروها و نحوه توزیع آنها
نیروهای چند ملیتی از یک فرماندهی و سه گردان پیاده تشکیل شده که بالغ بر 2 هزار نظامی و گشت ساحلی و یک یگان نظارت، یک یگان هوایی و یگان‌های لوجستیک و رادار از دیگر بخش‌های این نیروهاست. یکی از این سه گردان آمریکایی است که در منطقه شرم‌الشیخ قرار دارد و دو گردان دیگر نیز یکی از کلمبیا و دیگری از فیجی است و در منطقه الجورة در شمال قرار دارند. نحوه توزیع نیروهای چند ملیتی بر اساس کشور و نوع فعالیت به صورت زیر است:
- گردان پیاده آمریکا مستقر در شرم الشیخ ، 425 نفر
- یگان پزشکی و دفتر فرماندهی شهری از آمریکا، 235 نفر
- فرماندهی نظامی آمریکا، 27 نفر
- گردان‌های پیاده کلمبیا واقع در شمال الجوره، 358 نفر
- گردان‌های پیاده فیجی در الجوره، 329 نفر
- فرماندهی نظامی بریتانیا، 25 نفر
- فرماندهی نظامی و امور انسانی از کانادا، 28 نفر
- فرماندهی نظامی و هوایی فرانسه، 15 نفر
- پلیس نظامی بلغارستان، 41 نفر
- گشت ساحلی ایتالیا شامل سه گشتی نظارت بر کشتیرانی در تنگه، 75 نفر
- نیروهای لوجستیک آموزش و رادار نیوزلند، 27 نفر
- فرماندهی نظامی نروژ، 6 نفر
- نیروهای حمل نقل و مهندسی اروگوئه، 87 نفر
معاهد کمپ دیوید کاملا یک طرفه و ناعادلانه است
از نوه توزیع نیروهای چند ملیتی در مصر نتایج زیر به دست می‌آید:
- آمریکا مسئولیت فرماندهی دائم شهری این نیروها را بر عهده دارد، همچنین این کشور بیشترین سهم از این نیروها را با 687 نفر از مجموع 1678 نفر به خود اختصاص داده است.
- فرماندهی آمریکا در این نیروها در حالی است که این کشور هرگز موضع بی‌طرفی را در درگیری‌های دو طرف به خود نگرفته است.
- آمریکا تمرکز در منطقه شرم السیخ را به خود اختصاص داده است، چرا که این منطقه به علت وجود خلیج العقبه و آبراهه‌ها از اهمیت استراتژیک برای اسرائیل برخوردار است.
- درست است که تعداد این نیروها کمتر از 2 هزار نفر است، اما همین مقدار نیز می‌تواند موقعیت استراتژیک منطقه را در صورت بروز هر گونه درگیری در آینده به نفع اسرائیل تغییر دهد، بویژه اینکه نیروهای مصری تنها در منطقه ج مستقر هستند.
- اوضاع خاص نیروهای آمریکایی در نیروهای چند ملیتی مصر را در هر بحران احتمالی به صورت مستقیم در برابر آمریکا قرار می دهد، همین امر فشار بیشتری بر هر تصمیم‌گیری مصری به شمار می‌رود.
- تمام کشورهای عربی اسلامی از مشارکت در این نیروها دور نگه داشت شدهاند.
- حضور بیشتر این 11 کشور در نیروهای چندملیتی مستقر در مصر غیر از کلمبیا و فیجی محدود و نمادی است.
- فرماندهی نظامی این نیروها کلا از کشورهای عضو ناتو تشکیل شده است.
بودجه سالیانه این نیروها بالغ بر 65 میلیون دلار می‌شود که پرداخت آن میان مصر و اسرائیل تقسیم می‌شود، ژاپن، آلمان و سوئیس نیز در این زمینه کمک‌هایی ارائه می‌کنند.
با وجود حضور گسترده این نیروها در طرف مصری، در سمت اسرائیل با توجه به رد حضور نظامیان خارجی در خاک سرزمین‌های اشغالی، تنها 50 ناظر مستقر هستند که همگی آنها غیر نظامی‌اند.
تمام مواردی که در بالا به آنها اشاره شد، نشان از یک طرفه بودن موازنه این معاهده در سینا است، اینها واقعیت‌هایی است که مسئولان و کارشناسان به خوبی به آنها واقف هستند، اما در طول 30 سال گذشته همواره آن را از دید و توجه افکار عمومی مصری‌ها دور نگه داشته‌اند.
به این ترتیب مأموریت اول ما این است که این واقعیت‌ها را میان مردم ترویج بدهیم، چرا که آنها صاحبان این خاک و صاحبان منافع خود هستند، مأموریت دوم نیز این است که از تمامی راهکارهای ممکن برای رهایی از این قید و بندها استفاده کنیم.
