ایرنا - امواج سهمگين قيام مردم مصر گويا خيال فرو نشستن ندارد و پس از آنكه كاخ قدرت 30 ساله حسني مبارك را در هم پيچيد، اين بار گويا عرصه ديگري براي قدرت نمايي خود قرار داده؛ هماوردي با رژيم صهيونيستي.

در تاريخ هر ملتي روزهايي هست كه به دليل وقوع رخدادي شيرين يا حتي تلخ، در حافظه تاريخي آن ملت ثبت مي شود؛ روزهايي كه بعضا مسير حركت آن ملت را تغيير داده و سرنوشت جديدي براي آن رقم زده است.
در حافظه تاريخي مردم مصر نيز روزهايي هست كه هيچ گاه فراموش نمي شود. 25 ژانويه 2011 (5 بهمن 1389) روزي كه نقطه شروع انقلاب عليه ديكتاتوري حسني مبارك بود، 11 فوريه همان سال (22 بهمن) روزي كه ديكتاتور مصر مجبور به كناره گيري از قدرت شد، از جمله روزهايي هستند كه هيچ گاه از خاطره ملت مصر فراموش نخواهد شد.
اما يكي از به ياد ماندني ترين روزها براي مردم مصر و حتي منطقه، جمعه گذشته بود؛ 9 سپتامبر (18 شهريور)؛ روزي كه تركش انقلاب مصر، به اسراييل برخورد كرد؛ روزي كه احساسات ضد اسراييلي مردم قاهره به اوج خود رسيد و توانستند سفارت رژيم صهيونيستي را تسخير كنند و سفير و كاركنان آن را از مصر فراري دهند.
امواج ضد اسراييلي در مصر پس از آن شدت گرفت كه 28 مرداد سال جاري (19 اوت)، نظاميان صهيونيستي در جريان تعقيب و گريز تعدادي از فلسطيني هايي كه از نظر اين رژيم مظنون به دست داشتن در عمليات ضد صهيونيستي در جنوب سرزمين هاي اشغالي بودند، وارد صحراي سينا در خاك مصر شدند كه طي آن پنج پليس مرزبان اين كشور كشته شدند.
مردم مصر اين اقدام را علاوه بر اينكه نوعي دست اندازي صهيونيست ها به كشورشان دانستند، آن را كاري تحقيرآميز عليه خود دانستند و عزم خود را جزم كردند تا پاسخي دندان شكن به آنها بدهند. پاسخي كه روز جمعه دادند؛ زماني كه پرچم رژيم صهيونيستي را از فراز ساختمان سفارت آن رژيم در قاهره به پايين كشيده و آتش زدند و مشتي اسناد و اوراق اين سفارتخانه را نيز از بالاي ساختمان به كف خيابان ها ريختند.
گرچه برخي رخدادهاي روز جمعه را افراط گري و اقدامي در خارج از مسير انقلاب مصر مي دانند، اما از نگاه تحليلي بايد گفت، اين حوادث نتيجه طبيعي و بلافصل انقلاب مردم مصر بود.
گرچه يك روي سكه خيزش هاي مردمي اخير در كشورهاي عربي از جمله مصر اعتراض به استبداد داخلي بود، اما روي ديگر سكه آن اعتراض به سال ها انزوا و انفعال در رويكرد خارجي اين كشورها بويژه در عرصه تعامل با رژيم صهيونيستي و آمريكا بود.
حسني مبارك علاوه بر اينكه فضاي بسته سياسي را در داخل مصر ايجاد كرده و عرصه را براي فعاليت افراد و احزاب مستقل تنگ كرده بود، در عرصه خارجي نيز به زعم بسياري از صاحبنظران، بيش از هر چيز در انديشه اتكا به قدرت هاي بزرگ بدون هر گونه كنش قابل توجهي در اين عرصه بود. همين سياست بود كه باعث شد در اوج محاصره باريكه غزه و در حالي كه يك و نيم ميليون فلسطيني ساكن اين منطقه، با دستان خالي و شكم هايي گرسنه، زير بمباران رژيم صهيونيستي بودند، نه تنها اقدامي در جهت رفع محاصره نكرد بلكه در كنار اين رژيم، تمام امكانات خود را بسيج كرد كه هيچ منفذ و گذرگاهي از اين منطقه به بيرون باز نشود. اين بود كه مبارك در طول ساليان اخير در عمل مصر را تبديل به ديوار محافظتي براي رژيم صهيونيستي كرده بود.
انقلاب اخير در مصر اما ورق را برگرداند. مردم اين كشور افزون بر مطالبات آزادي خواهانه خود در داخل، اين خواسته را دارند كه دولت اصل كرامت را بايد سرلوحه خود در روابط خارجي اش قرار دهد. از همين رو واكنش اخير مردم مصر در تسخير سفارت رژيم صهيونيستي در عمل 'نه' گفتن به سال ها سياست سركوبگرايانه و تحقيرآميز صهيونيست ها و انفعال دولتمردان سابق قاهره بود.
گرچه دشوار است در مورد آينده روابط مصر و رژيم صهيونيستي به طور جزئي سخن بگوييم اما دستكم اين را مي توان گفت كه روابط اين دو هر چه باشد ديگر همچون گذشته نخواهد بود.
پربيراه نيست اگر رژيم صهيونيستي را بزرگترين بازنده خيزش هاي مردمي ماه هاي اخير در جهان عرب بدانيم. شواهد همگي نشان مي دهد روز به روز قدرت رژيم صهيونيستي در منطقه رو به افول گذاشته است. تسخير و تعطيلي سفارت رژيم صهيونيستي در مصر در حالي به وقوع پيوست كه هفته گذشته نيز تركيه، سفير اين رژيم در آنكارا را در اعتراض به خودداري رهبران اين رژيم در عذرخواهي از آنكارا به دليل حمله سال گذشته نظاميان صهيونيست به كشتي كمك رسان به غزه كه به كشته شدن 9 نفر از شهروندان ترك انجاميد، از اين كشور اخراج كرد و تمامي توافقنامه هاي نظامي بين دو طرف را به حالت تعليق درآورد.
آري دوران يكه تازي و قلدري رژيم صهيونيستي رو به پايان است و خانه روي آب صهيونيست ها در حال غرق شدن.