طرابلس پایتخت لیبی روز گذشته همچنان شاهد سفر دیپلمات های خارجی برای تکمیل جشن های پیروزی انقلابیون بر رژیم دیکتاتوری معمر قذافی (23 اگوست 2011) بود. آنچه دیدارهای روز گذشته را از سایر برنامه های جشن مردم لیبی متمایز می کرد حضور نیکولا سارکوزی رییس جمهور فرانسه و دیوید کامرون نخست وزیر انگلیس بود.

این دو در غیاب باراک اوباما رییس جمهورآمریکا ، رجب طیب اردوغان نخست وزیر ترکیه و حمد بن خلیفه ال ثانی امیر قطر- کشورهای عامل و حامی اجرای قطعنامه بین المللی حمله به لیبی- نخستین رهبران اروپایی بودند که پای به فرودگاه طرابلس بدون قذافی گذاشتند.
مراسم جشن اگر نگوییم با شکست روبرو شد دست کم ناقص برگزار گردید زمانیکه مصطفی عبدالجلیل رییس شورای انتقالی لیبی اعلام کرد نباید مادامی که خاکریزهای اساسی همچنان در دست نیروهای قذافی باقی است اظهار خوشحالی کرد.

این جمله عبدالجلیل طعنه ای به سیاست یک بام دو هوای ناتو از زمان انقلاب مردم لیبی از هفت ماه پیش تا کنون علیه دیکتاتور قذافی بود. سیاستی مزورانه که مبتنی بر برقراری تعادل میان نیروهای انقلابی لیبی و نیروهای قذافی بود. در این سیاست هرگاه انقلابیون لیبی به سوی نیروهای قذافی حملات همه جانیه ای را تدارک می دیدند نیروهای ناتو حملات خود را علیه نیروهای قذافی کاهش می دادند تا او بتواند دست کم مواضع مستقر خود را در اختیار انقلابیون قرار ندهد. و برعکس هرگاه نیروهای قذافی علیه انقلابیون حملاتی را تدارک می دید ناتو حملاتش علیه قذافی و انقلابیون را توامان افزایش می داد تا اولا مانع از تفوق یکی بر دیگری شود و ثانیا این حملات فرصتی بود برای نابودی زیر ساخت های لیبی تا دولت آینده لیبی را بیش از هرزمان دیگری به غرب وابسته کند. این سیاست یک مزیت دیگری برای غربی ها داست و اینکه استمرار آن انقلابیون را وادار می کرد تا به این استنباط برسند که برای غلبه بر قذافی باید به مطالبات ناتو تن دهند.
سارکوزی که به همراه آلن ژوپیه وزیر خارجه اش به لیبی رفته بود در دور دست انتخابات سال آینده ریاست جمهوری در فرانسه را مد نظر داشت و تلاش کرد زمینه ها برای عقد قرار دادهای دو جانبه سرمایه گذاری و تجارت با لیبی را فراهم کند که این قرار دادها بیش از هرزمان دیگری می تواند به اوضاع آشفته اقتصاد فرانسه سر و سامان دهد.
در این سفر سارکوزی تلاش فوق العاده ای از خود بروز داد تا خطای آشکار میشل الیو ماری وزیر خارجه سابقش که اقدام به عقد قرار داد با نظام مخلوع تونس(رژیم بن علی) جهت سرکوب مخالفانش کرده بود، به نوعی جبران کند.
اما دیوید کامرون نخست وزیر انگلیس در حالی پای به طرابلس گذاشته بود که هنوز در دورن دولتش نیز به سبب رسوایی قرار داد با معمر قذافی برای فروش سلاح های مدرن انگلیسی در استانه آغاز انقلاب مردم لیبی مورد انتقاد شدید قرار دارد. او همزمان با تصمیم کابینه انگلیس مبنی بر آزاد سازی 942 میلیون دلار از دارایی های بلوکه شده لیبی در نزد بانکهای انگلیسی برای شورای انتقالی این کشور وارد لیبی شد. از این حیث انگلیسی ها همچنان تحت ملامت افکار عمومی جهان قرار دارند.
به هر روی دولتهایی که تا دیروز دست در دست دیکتاتور لیبی معمر قذافی برای قتل عام و سرکوب مردمش داشتند امروز خود را برای مردم لیبی به عنوان شرکایی معرفی می کنند که در سقوط این دیکتاتور مشارکت داشته اند و با این نگاه سالوسانه با ورود به پایتخت این کشور در تلاش برای تقسیم غنائم جنگ برآمده اند. فرانسه و انگلیس بیش از هرچیزی به به نفت لیبی چشم دوخته اند تا مبادا با از دست دادن این منبع سهل الوصول ضربه دیگری بر پیکر اقتصاد بیمار خود وارد نمایند.