واحد مرکزی خبر / سران غرب بر عکس آنچه وانمود می کنند به دنبال منافع خود در لیبی هستند که قراردادهای بازسازی و نیز قراردادهای نفتی از جمله مهمترین آنها به شمار می روند.
به نوشته پایگاه اینترنتی روزنامه القدس العربی عبدالباری عطوان در مقاله ای با عنوان «وقتی سارکوزی دروغ می گوید» به سفر نیکلا سارکوزی رئیس جمهور فرانسه و دیوید کامرون نخست وزیر انگلیس به لیبی اشاره کرد و افزود بر خلاف جرج بوش رئیس جمهور سابق آمریکا که پس از ورود نیروهای کشورش به عراق با غرور اعلام کرد «ماموریت انجام شد» سارکوزی و کامرون هیچ سخنی از پیروزی و انجام ماموریت در لیبی به میان نیاوردند.
نویسنده با اشاره به تلاش های انگلیس و فرانسه علیه لیبی از جمله تلاش برای تعیین منطقه پرواز ممنوع در آسمان لیبی و افزود: با توجه به این تلاش ها عجیب نیست که این دو نفر اولین رهبران سیاسی غربی باشند که به لیبی سفر می کنند.
این در حالیست که قذافی هنوز هم کابوسی است که خواب رهبران غرب و نیز سران نظام جدید لیبی را آشفته می کند و هر از گاهی با پیام های صوتی خود که یادآور پیام های صوتی اسامه بن لادن رهبر سابق شبکه القاعده است نگرانی های آنان را تجدید می کند.
بدون شک سقوط آسان طرابلس نقطه تحولی در روند انقلاب لیبی بود اما ناکامی انقلابیون در تصرف سرت و بنی ولید نشان می دهد مردم و انقلابیون لیبی هفته ها،ماه ها و شاید سال های دشورای را پیش روی داشته باشند.
در بخش دیگری از مقاله امده است: سارکوزی کوشید اهداف اقتصادی کشورش را که در پشت تمایل شدید فرانسه برای دخالت نظامی در لیبی خوابیده است پنهان کند و بر ماهیت انساندوستانه دخالت ناتو در لیبی تاکید کرد و افزود این دخالت نظامی هیچ ارتباطی به نفت لیبی و قراردادهای بازسازی و اکتشافات نفتی در این کشور ندارد اما مصطفی عبدالجلیل رئیس شورای ملی انتقالی لیبی صادقانه تر و صریح تر سخن گفت کشورهایی که در رهایی از رژیم سابق به مردم لیبی کمک کردند در قراردادهای تجاری و نفتی در اولویت قرار دارند.
عطوان در ادامه سارکوزی و کامرون را نماد استعمار جدید غرب در پوشش جدید دانست و افزود آنها طوری وانمود کردند که سفر آنها به لیبی یک ماموریت انسان دوستانه و خیریه است اما کشورهای آنها نیز مثل بقیه کشورهای غربی با خطر ورشکستگی اند و تنها راه آنها برای رهایی از این وضع نیز پول اعراب و درآمدهای نفتی آنان است و شاید لیبی اولین حلقه از زنجیره دخالت های نظامی غرب باشد.
رهبران ناتو در خصوص قدرت قذافی و طرفداران وی بزرگنمایی می کنند و از این مسئله به عنوان مترسکی برای ترساندن مردم لیبی و نگاه داشتن آنها تحت سلطه خود و بهره برداری از آنها در خصوص قراردادهای تجاری و نفتی در خارج از چارچوب رقابت و شفافیت قانونی استفاده می کنند.
این امر خطر دخالت دیگر قدرت ها را در پی دارد که خود را در تقسیم منافعی که از این کشور به دست می آید سهیم می دانند.
از نظر غرب قذافی با دادن همه قراردادها به چین، هند، روسیه و ترکیه مرتکب اشتباهی بزرگ شد و اکنون متحدان غرب در لیبی نیز با دادن اولویت عقد قراردادهای نفتی و بازسازی لیبی به غربی ها در آستانه تکرار همان اشتباه قرار دارند و در واقع دیکتاتورهای خارجی را جانشین دیکتاتور داخلی می کنند.
بدون شک در روزهای آینده دولتی در لیبی تشکیل می شود اما دولت جدید آن قدرتی را که مردم لیبی انتظار دارند نخواهد داشت و این همان چیزی است که سارکوزی و کامرون می خواهند.
