نیویورک تایمز /فرارو/مرگ سرهنگ معمر قذافی تایید کننده نگرش جدید آمریکا در برابر جنگ است. این نگرش عبارت است از: از حداقل و یا هیچ نیروی زمینی، نیروی هوایی سنگین و از جمله از هواپیماهای بدون سرنشین، و اتکا بر متحدان، دست کم در مورد لیبی، استفاده شود.این نگرش همین چند ماه پیش تنها تعداد کمی طرفدار داشت. طرفداران در میان بازهای کنگره و خواهان حضور چکمه پوشان بر روی زمین نبودند. همین طور، آنها از کبوترهایی نبودند که تقاضای خروج نیروها را داشتند و یا از بسیاری از کارشناسانی نبودند که نسبت به ایجاد باتلاق هشدار می دادند.
بررسی استراتژیک / ولی در شش ماه گذشته یک رشته موفقیت ها حاصل شده است. در ماه می، کوماندوهایی آمریکایی اسامه بن لادن را در پاکستان کشتند. در آگوست، طرابلس سقوط کرد و سرهنگ معمر قذافی فرار کرد. در سپتامبر، یک هواپیمای بدون سرنشین آمریکایی انور الاولکی را که کارگزار ارشد و مبلغ القاعده بود در یمن کشت. و روز پنجشنبه، مردم سعی داشتند تصاویر جسد خونین سرهنگ قذافی را هضم کنند، قویمرد سرکوبگری که ده ها سال را صرف به رخ کشیدن موقعیت منفور خود کرد.اما با همه موفقیت های اخیر، دو اخطار بزرگ باقی می ماند.اول آن که روشن نیست که الگوی جدید جنگی از این به بعد به جز ادامه هدف گیری شخصیت های ارشد القاعده، به کجا می رود. سوریه، با توجه به این که کشوری بزرگ تر از لیبی است و دارای ارتشی قوی تر می باشد و از انزوای کمتری در سطح بین المللی برخوردار است و در منطقه حساس تر راهبردی قرار دارد، بعید به نظر می رسد هدفی برای مداخله نظامی باشد.ادامه….
دوم آن که بعید به نظر می رسد آقای اوباما از پیروزی شورشیان در لیبی امتیاز سیاسی شایان توجهی کسب نماید. بعد از مرگ بن لادن، در نظر سنجی ها، تعداد طرفداران وی به شدت بالا رفت زیرا آن رویداد برای مردم آمریکا بسیار بیشتر از مرگ قدافی حائز اهمیت بود ولی چیزی نگذشت که تعداد طرفداران با توجه به افزایش نگرانی مردم نسبت به ضعف اقتصادی رو به کاهش گذاشت. در جدیدترین نظرسنجی مشترک نیویورک تایمز و تلویزیون سی بی اس که در نیمه سپتامبر به عمل آمد، ۴۳ درصد از پاسخ دهندگان موافق و ۵۰ درصد مخالف وی بودند که این رقم پایین ترین نرخ را از آغاز ریاست جمهوری وی نشان می دهد.
حتی امکان دارد اوباما از نظر سیاسی در ماه های آینده با تنش های دشواری در رابطه با ارتش مواجه شود. «لیون پانه تا»، وزیر دفاع، گفته است که پنتاگون نمی تواند بودجه خود را حتی یک پنی بیشتر از ۴۵۰ میلیارد دلاری مقرر در قالب قرارداد کاهش کسری کم کند. ولی بیشتر کارشناسان انتظار دارند کاهش بیشتر بودجه (ارتش) بخشی از هر گونه طرحی توسط کمیته ویژه کنگره باشد که سعی دارد ۲/۱ تریلیون دلار دیگر از بودجه کشور بکاهد. اگر کمیته موفق به این کار نشود، کاهش بیشتر بودجه ارتش به طور خودکار صورت خواهد گرفت.
با این حال، دستیاران کاخ سفید گفته اند که انتظار دارند رویدادهای اخیر از این اتهام معمول مصون خواهد ماند که گفته می شود دموکرات ها نسبت به دفاع، نرمش دارند. به هنگام سقوط طرابلس در آگوست، یک مقام ارشد دولت گفت “این به تحکیم این ایده کمک می کند که وی (اوباما) کسی است که امنیت ما را حفظ می کند.” این مقام افزود “ریگان قذافی را مورد هدف قرار داد؛ جورج بوش بن لادن را هدف قرار داد؛ اوباما هر دو را.”
صرف نظر از سیاست، نگرش اخیر نسبت به جنگ منعکس کننده درس هایی است که هم مقامات دولت و هم رهبران نظامی از جنگ های طولانی در عراق و افغانستان آموخته اند.
دولت اوباما که هزینه های سنگین و نتایخ نامطمئن جنگ در این دو کشور آن را از خواب بیدار کرده است، به هواپیمای بدون سرنشین و حملات برق آسا از نوع حمله ای که منجر به کشته شدن بن لادن شد، به عنوان آینده نبرد علیه شبکه های تروریستی روی آورده است.
میکا زنکو، عضو «شورای روابط خارجی» بعد از کشته شدن اولکی در سپتامبر گذشته گفت “درس های آموخته شده از جنگ های بزرگ مسلم هستند. هزینه جانی و مالی عظیم است و نتیجه غیر قابل پیش بینی می باشد. حمایت مردمی در داخل کشور در حال سقوط است. و مردمی که برای آزاد سازی آنها رفته اید، از حضور شما نفرت پیدا می کنند.”
بهبود در توانایی های فنی هواپیماهای بدون سرنشین نقش مهمی در این تغییر ایفا می کند. در مورد کسری بودجه فدرال نیز که با اعزام تعداد زیادی نیرو به خارج از کشور تشدید می یابد و هزینه سالانه هر سرباز تقریبا یک میلیون دلار خواهد بود، نیز چنین است. یکی از آنها (هواپیمای بدون سرنشین) با تصاویر ویدیویی زنده در منطقه قبیله ای یمن که برای نیروهای آمریکایی بسیار خطرناک است، آقای اولکی را ردیابی کرد.
ایالات متحده در مورد لیبی بر خلاف موارد حمله به بن لادن و حمله به اولکی، تلاشی روشن به عمل آورد تا به کشورهای دیگر اجازه دهد نقش رهبری را ایفا کنند. در واقع اوباما و وزیر دفاع وقت وی، رابرت گیتس، در ابتدا نسبت به مداخله تمایل نداشتند و با واسطه گری دیگران از جمله فرانسه به این کار مشغول شدند.
ولی بزرگ ترین پرسش در حال حاضر شاید این نباشد که آیا نگرش جدید به الگویی برای جنگ های دیگر تبدیل خواهد شد یا آیا به اوباما از نطر سیاسی کمک خواهد کرد یا خیر. در عوض، خیلی ساده سؤال این است که در لیبی، در کشورهای دیگری که بخشی از بهار عربی بوده اند و حتی در پاکستان و افغانستان که همچنان مکان های مورد حمله هواپیماهای بدون سرنشین آمریکا هستند، چه اتفاقی رخ خواهد داد؟
اگر این کشورها به مکان هایی باثبات و آرامش تبدیل نشوند، در آن صورت پیروزی های نگرش جدید احتمالا بسیار زود گذر به نظر خواهند آمد.
