این پایگاه فرانسوی زبان با رویکرد اقتصادی نوشت: قبیله گرایی و چند دستگی مخالفان در لیبی، شکل گیری یک حکومت دموکراتیک در این کشور را با مشکلات جدی مواجه می سازد.

این پایگاه نوشت: پیش از این نبود اجماع درباره تشکیل دولت انتقالی، از مشکلات آینده خبر داده بود.

به همین دلیل مصطفی عبدالجلیل، رییس شورای انتقالی، که میان متحدان غربی و نیروهای داخلی عمدتا محافظه کار، گرفتار شده است، کار سختی پیش رو دارد.

شورای انتقالی پیشاپیش مشکلات اداره کشور را یادآور شده است.

منصور سیف الناصر، نماینده این شورا در فرانسه، زمانی که درباره تشکیل دولت انتقالی اتفاق نظر حاصل نشد، گفته بود: این دموکراسی است و در آن به مشورت های زیاد نیاز داریم.
اما این تصویر جلوی صحنه است.

در پشت صحنه، نزدیکان شورای ملی انتقالی از وجود یک شکاف بزرگ میان دو گرایش اصلی در متن این شورا خبر می دهد.

در یک سو نظامیان برآمده از شبه نظامیان مستقل ( کتائب) قرار دارند که به طور عمده توسط اسماعیل سلاّبی و عبدالحکیم بلحاج، هدایت می شوند.

این افراد بنیادگرایان مذهبی و مخالفان تاریخی قذافی محسوب می شوند.

نیروهای آنان در میدان نبرد برای آزادسازی شهرهای لیبی، خیابان به خیابان و کوچه به کوچه جنگیده اند.

اینها که مشروعیت شان را از قدرت نظامی شان اخذ می کنند، خواستار انقطاع کامل نظام جدید از گذشته هستند.

سلاّبی قبلا با نامیدن اعضای شورای انتقالی به عنوان بازمانده های دوره قذافی خواستار استعفای آنان شده بود.

گرایش دیگر موجود در شورای انتقالی سیاستمداران هستند که در میان آنان عناصر سابق نظام قذافی از جمله مصطفی عبدالجلیل و معاونش محمود جبرئیل حضور دارند.

این گرایش مورد حمایت کشورهای غربی است که ترجیح می دهند مانند تونس و مصر شاهد بازیافت نظام های سابق باشند تا راه بر بنیادگرایان برای رسیدن به قدرت بسته شود.

لزافریک در ادامه تحت عنوان دموکراسی با طعم شریعت نوشت: اعضای سابق گروه اسلامی مبارزان لیبی بیش از اخوان المسلمین در مصر و تونس موجب نگرانی غربی ها هستند.

این جنگاوران که در گذشته با القاعده متحد بودند و در نبردهای لیبی در جبهه اول حاضر شدند، حزب خاص خودشان را تحت عنوان جنبش اسلامی لیبی برای تغییر تشکیل داده اند.

آنان به وضوح در رسانه های غربی مخالفت خود را با گرویدن به دموکراسی اعلام می کنند.

البته رییس آنان، عبدالحکیم بلحاج، به عنوان فاتح طرابلس، در روزنامه لوموند فرانسه، خودش را طرفدار حکومت مدنی در لیبی اعلام کرده است.

اما کمتر ناظری باور دارد اسلامگرایان تندرو به آرمان های دموکراتیک بگروند.

نعمان بن عثمان از اعضای سابق گروه اسلامی مبارزان لیبی می گوید: این افراد، با اینکه هیچگاه در ساختار القاعده نبوده اند، با این ایده بزرگ شده اند که دموکراسی کفر است.

بن عثمان امروز تحلیل گر بنیاد لندنی کیلیام است که درباره جنبش های افراط گرا مطالعه می کند.

به گفته بن عثمان، اسلامگرایان لیبی گفتمان دوگانه دارند.

اخیر سلاّبی در شبکه الجزیره، اعضای شورای انتقالی را لاییک های تندرو نامیده بود.

بر این اساس عبدالجلیل کار سختی پیش رو دارد.

وی از یک سو تحت فشار متحدان غربی و از سوی دیگر تحت فشار محافظه کاران داخلی قرار دارد.

این وزیر سابق دادگستری قذافی، با اعلام اینکه شریعت اسلامی منبع اصلی قانون گذاری در لیبی دموکراتیک خواهد بود، کوشید تا هم نظر غربی ها را جلب کند و هم اوج گیری قدرت اسلامگرایان تندرو در لیبی را کانالیزه کند.

با این حال از دید غربی ها این دموکراسی با طعم شریعت اسلامی نمی تواند خطر روی کار آمدن یک نظام اسلامگرا در لیبی را دور کند.

لزافریک نوشت: رقابت جویی قومی که قذافی چهل و دو سال از آن بهره برد، دیگر چالش پیش روی لیبی است که می تواند روند ساخت یک حکومت دموکراتیک مورد نظر غرب را با اختلال مواجه سازد.

رییس شورای ملی انتقالی قبلا در نیمه سپتامبر، با به رسمیت شناختن این موضوع یادآور شده بود که ذهنیت لیبیایی به گونه ای است که گویی هر قبیله، هر منطقه، و هر شهر باید در دولت جدید سهم داشته باشد .

به جز قبیله های قذافه و مقراحه، باقی قبایل لیبی خودشان را در انقلاب این کشور صاحب سهم می دانند.

قبایلی مانند ورفله، زاویه ای ها و طوارق که پیوستن آنها به مخالفان در تابستان سرنوشت جنگ را رقم زد و در سقوط نظام قذافی نقش عمده داشتند، خواستار حضور در قدرت هستند.

آمازیقی ها نیز که ده درصد جمعیت را تشکیل می دهند با اتکا به کارایی نظامی شان در صحنه نبرد بالاخص در جبل نفوسا، نه تنها می خواهند در قدرت باشند، بلکه خواستار آنند که زبان شان نیز به رسمیت شناخته شود.

دیگر قبایل نیز خواسته های مشابهی دارند.

لوییس مارتینز، متخصص لیبی در مرکز مطالعات و تحقیقات بین المللی فرانسه ( سری) احتمال مناقشه قبایل و جناح ها را در لیبی جدید دور از ذهن نمی داند.

وی می گوید: لیبیایی ها راه دیگری به جز مصالحه و همکاری ندارند.

اگر آنان با هم به توافق نرسند، فاجعه ای برای لیبی در راه خواهد بود.

---