ایرنا-در حالي كه مردم مصر پس از سال ها در حال تجربه يك انتخابات آزاد و رقابتي هستند، بيم آن مي رود كه ناآرامي هاي روزهاي اخير در اين كشور، اين تجربه شيرين را به كام آنها تلخ كند.
مصر روزهاي سرنوشت سازي را به خود مي بيند. پس از سال ها حاكميت يك رژيم استبدادي كه تاب تحمل شنيدن صداي مخالف را نداشت و انتخابات تنها نمايشي براي مردمي نشان دادن آن بود، اينك مصري ها شاهد انتخاباتي آزاد و رقابتي هستند. انتخاباتي كه هر صدايي در آن شنيده مي شود؛ از ليبرال هاي دوآتشه گرفته تا سلفي ها.
تاكنون دو مرحله از سه مرحله انتخابات مجلس مردم (مجلس الشعب) مصر برگزار شده كه با استقبال بالاي مردم اين كشور نيز روبرو شده است. تا اينجا اين اسلام گرايان مصري و در راس آنها اخوان المسلمين پيشتاز انتخابات بوده اند؛ نتيجه اي كه بسياري را مبهوت كرد.
در بحبوحه برگزاري انتخابات و در شرايطي كه بسياري اميدوار بودند كه اين انتخابات مي تواند گام بزرگي در مسير بنانهادن يك نظام دموكراتيك باشد، ناگهان مصر درگير يك بحران امنيتي پيچيده اي شد كه به جرات مي توان گفت موضوع انتخابات را به حاشيه برد.
ماجرا از آنجا شروع شد كه روز جمعه 25 آذر- 16 دسامبر، عده اي از جوانان و فعالان انقلابي كه از چند روز پيش از آن در اعتراض به عملكرد شوراي نظامي و بويژه انتخاب 'كمال الجنزوري' به سمت نخست وزيري در مقابل ساختمان نخست وزيري تحصن كرده بود با نيروهاي پليس و امنيتي مصر درگير شدند كه ماحصل آن كشته شدن 17 نفر و زخمي شدن 900 نفر و آسيب رسيدن به تعدادي از ساختمان هاي دولتي و فرهنگي اين كشور بود.
معترضان به شوراي نظامي در حالي به خيابان ها آمده بودند كه حدود يك ماه پيش نيز اعتراض هايي مشابه به شوراي نظامي باعث تغييراتي از جمله تغيير دولت، تشكيل شوراي مشورتي و تعيين موعد زماني انتخابات رياست جمهوري شد.
به نظر مي رسد بايد نسبت به همزماني ناآرامي هاي اخير در مصر و برگزاري انتخابات موفق پارلماني در اين كشور با تامل و ترديد نگريست.
به نظر مي رسد پس از برگزاري موفق انتخابات شفاف و آزاد پارلماني اخير و بويژه پيروزي اسلام گرايان در آن، برخي طرف ها در داخل و خارج مصر كه اين تحولات را به ضرر خود مي دانند درصدد مقابله با آن برآمده اند.
گسترش ناامني و بي ثباتي مهمترين ابزاري است كه به نظر مي رسد اين طرف ها براي رسيدن به هدف خود، به آن مبادرت مي كنند.
پرواضح است كه مقصود ما از ايجاد ناامني، به معناي برپايي تظاهرات هاي مسالمت آميز نيست بلكه منظور، آشوب به نام اعتراض و از سوي ديگر برخوردهاي خشونت آميز به اسم تامين امنيت از سوي حكومت است.
مهمترين رهاورد اين اقدامات، در درجه نخست تعميق بحران سياسي در مصر و تيره و تار شدن فرايند دموكراتيك در اين كشور و در درجه دوم به حاشيه بردن نهاد پارلمان در صحنه سياسي اين كشور بويژه پس از پيروزي چشم گير اسلام گرايان در آن است.
برخي در داخل و خارج مصر نگرانند اسلام گرايان پس از پيروزي در انتخابات پارلماني بتوانند قانون اساسي جديد را به گونه اي تدوين كنند كه پارلمان نقش تعيين كننده تري نسبت به نهادهاي ديگر داشته باشد، به طوري كه حتي بتواند دولت را نيز خود تشكيل دهد.
شايد همين نگراني هم باعث شده تا در كنار ناآرامي هاي اخير كه همانطور كه گفته شد به نظر مي رسد اقدامي برنامه ريزي شده در جهت تحت الشعاع قرار دادن انتخابات اخير و پيروزي اسلام گرايان بوده، اخيرا برخي گروه ها در اقدامي قابل تامل، پيشنهاد برگزاري انتخابات زودهنگام رياست جمهوري را داده اند. اين گروه ها با ابراز مخالفت با زمان اعلام شده براي برگزاري انتخابات رياست جمهوري در حدود شش ماه آينده (ژوئن سال 2012)، پيشنهاد كرده اند كه اين انتخابات تا يك ماه آينده برگزار شود.
گرچه ظاهرا اين پيشنهاد در جهت تسريع در امر انتقال قدرت مطرح شده اما به نظر مي رسد هدف پشت سر آن، تحت الشعاع قرار دادن نقش پارلمان و فضا سازي براي جلوگيري از پارلماني شدن نظام آينده مصر است.
اخوان المسلمين نيز كه آنطور كه نتايج انتخابات نشان داده، از بيشترين پشتوانه مردمي برخوردار است و طبيعتا ديدگاه هاي آن، بيشتر از هر طيف ديگري بازتاب دهنده نظر مردم مصر است، شديدا با اين طرح مخالفت كرده و اعلام كرده كه پيش از برگزاري كامل دو انتخابات مجلس مردم و شورا و در پي آن تدوين قانون اساسي جديد از سوي پارلمان، نبايد انتخابات رياست جمهوري برگزار شود؛ چرا كه در اينصورت رييس جمهوري اختيارات وسيعي خواهد داشت و ممكن است 'مبارك جديد'ي مجددا در صحنه سياسي مصر ظهور كند.
اخوان المسلمين همچنين روز گذشته ضمن اعلام شركت نكردن در تجمعي كه برخي از گروه ها در اعتراض به شوراي نظامي حاكم ترتيب داده بودند، تاكيد كرد كه آرامش و تسريع در فرايند دموكراتيك، تنها راه سالم و مطمئن براي انتقال قدرت از شوراي نظامي به دولتي غيرنظامي و منتخب و محقق شدن آرامش در كشور است.
مصر روزهاي سرنوشت سازي را به خود مي بيند. به نظر مي رسد مصري ها براي داشتن آينده اي روشن هيچ راهي جز پيگيري روند دموكراتيك انتقال قدرت و پذيرش قواعد دموكراتيك ندارند. طبيعتا هر اقدام كه به اين هدف مهم آسيب برساند، مصر را به ورطه بي ثباتي و هرج و مرج مي كشاند.
