خبرگزاري فارس- كشور اريتره از جمله كشورهاي آفريقاي شرقي است كه رژيم صهيونيستي به آن بعنوان روزنه نفوذ در شرق آفريقا نگاه مي‌كند و روابط تل‌آويو-اسمره طي 5 سال اخير بخصوص در حوزه‌هاي امنيتي گسترش قابل ملاحظه‌اي را شاهد بوده است.
به گزارش فارس، در سه بخش قبلي اين مطلب به ديدگاه سران صهيونيست درباره منطقه شرق آفريقا و تاكيد آنها جهت نفوذ اسرائيل در اين منطقه و همچنين به تبيين جايگاه استراتژيك اين منطقه پرداختيم، در بخش سوم به بحران‌ها و منازعات منطقه‌اي و مناقشات دو جانبه ميان كشورهاي منطقه شرق آفريقا مي‌پردازيم كه از جمله مشخصه‌ها و ويژگي‌هاي سياسي و امنيتي اين منطقه به شمار مي‌آيد و همين ويژگي موجب شده تا رژيم صهيونيستي با بهره برداري از آن و تعميق شكاف‌ها و اختلافات موجود از يك‌سو به اهداف مورد نظر خود دست يابد و از سوي ديگر نفوذ خود در اين منطقه را افزايش دهد.
همچنين ادامه اين كشمكش‌ها و اختلافات كه عوامل و انگيزه‌‌هاي تاريخي، سياسي و اجتماعي دارد، فرصت‌هاي بسيار مناسبي براي نفوذ و حضور رژيم صهيونيستي و گسترش و توسعه اين نفوذ در اين منطقه به وجود آورده است.
به همين دليل بيراهه نيست، اگر بگوييم رژيم صهيونيستي در تشديد و تحريك عوامل و كانون‌هاي تنش و درگيري محلي و منطقه‌اي بين كشورهاي اين منطقه تأثير مستقيم و غيرمستقيمي داشته است.
در قسمت سوم اين گزارش توضيح داديم كه رژيم صهيونيستي چگونه با ايجاد سه كانون بحران در شرق سودان، منطقه دارفور و جنوب سودان ضمن دامن زدن به اختلافات قبيله‌اي موجود و ايجاد كانون‌هاي نفوذ براي خود در اين كشور تجزيه بخشي از اين كشور را در جنوب به دنبال داشت.
در اين قسمت به نفوذ رژيم صهيونيستي در اريتره و سوء استفاده اين رژيم از بحران مرزي اريتره و اتيوپي جهت توسعه نفوذ خود در اين كشور خواهيم پرداخت.
آشنايي با اريتره
اريتره كشوري بر كرانه درياي سرخ در شمال شرقي آفريقاست كه به پايتختي "اسمره" در سال 1993 پس از جدايي از اتيوپي مستقل شد. اين كشور از شمال و غرب با سودان، از جنوب با اتيوپي و جيبوتي و از شرق با درياي سرخ هم مرز است و بيش از 900 كيلومتر در كرانه درياي سرخ ساحل دارد.
اين كشور را بايد مستعمره ايتاليا در نواحي ساحلي اتيوپي است. اريتره به صورت پايگاهي براي تسخير اتيوپي (1935 تا 1936) از سوي ايتاليا مورد استفاده قرار مي‌گرفت و هنگامي‌كه در سال 1941 ايتاليايي‌ها از شرق آفريقا اخراج شدند، تحت حاكميت انگليس درآمد.
در سال 1952 اين سرزمين به صورت ايالتي خود مختار با اتيوپي تشكيل فدراسيون داد، ولي الحاق آن به عنوان يكي از استانه‌اي اتيوپي در 1962 شورشي را بر ضد اتيوپي آغاز كرد كه تا 1992 به طول انجاميد.
در سال 1977 چريك‌هاي اريتره اين سرزمين را تقريبا به طور كامل از تحت سلطه اتيوپي خارج كردند، ولي يك سال بعد دولت ماركسيست اتيوپي به رهبري سرهنگ "منگستو" با حمايت اتحاد شوروي سابق اين منطقه را از چريك‌هاي اريتره بازپس گرفت.
اتحاد جبهه آزاديبخش خلق اتيوپي با جبهه آزاديبخش تيگره اتيوپي سرنگوني منگيستو در سال 1991 را موجب شدند و در آن سال بود كه اريتره عملا از اتيوپي جدا شد.
همه‌پرسي در اريتره در آوريل 1993 با اكثريتي جامع استقلال را مورد تائيد قرار داد و طبق برنامه اين سرزمين در 24 مه 1993 به استقلال كامل رسيد.
جبهه آزاديبخش خلق اريتره (EPLF) كنترل اريتره را در مه 1991 در دست گرفت و دولت انتقالي را تا زمان تصويب قانون اساسي اين كشور اداره كرد.
درگيري‌هاي اتيوپي - اريتره
درگيري‌هاي اتيوپي و اريتره پس از استقلال اين كشور نيز ادامه يافت و در مي 1998 منطقه شرق آفريقا شاهد درگيري مرزي ميان ارتش اريتره و اتيوپي بود كه بهانه اوليه اين جنگ ادعاي ارضي برسر يك منطقه مرزي به مساحت 400 كيلومتر مربع بود كه به نظر فاقد ارزش ا قتصادي و جايگاه راهبردي نيز بود، اما موجب سوء استفاده و بهره‌برداري رژيم صهيونيستي از اين اختلاف شد.
انگيزه‌ها و علل اين بحران مي‌توان در علل راهبردي، علل سياسي و علل اقتصادي ملاحظه كرد.
علت راهبردي اين حمله را بايد در دل‌نگراني‌هاي اتيوپي از كاهش قدرت منطقه‌اي خود و محصور شدن درخشكي ملاحظه كرد.
اما دلايل سياسي اين حمله را بايد در موارد زير خلاصه كرد:
- احساس اريتره مبني بر اينكه مورد توجه منطقه‌اي و بين المللي آمريكا قرار گرفته است.
- احساس انزواي منطقه‌اي اريتره كه از سوي اتيوپي به آن تحميل شده بود.
- رقابت اتيوپي و اريتره بر سر گسترش نفوذ و قدرت منطقه‌اي.
و سرانجام اينكه دلايل اقتصادي بروز اين بحران را مي‌توان در موارد زير ملاحظه كرد:
- انتشار پول ملي به نام "نفكه" توسط اريتره در سال 1997 و لغو استفاده از "بير" واحد پولي اتيوپي.
- انتقال تجارت اتيوپي به بندر جيبوتي و آسيب ديدن اقتصاد اريتره.
اين درگيري مرزي همانگونه كه گفته شد، در مي 1998 آغاز شد و دو طرف را متحمل تلفات جاني و مادي فراواني كرد و سرانجام در فوريه 2001 دو طرف در الجزيره توافقنامه صلح و آتش بس‌را امضا كردند، اگرچه پس از آن نيز به دليل عدم اجراي كامل اين توافقنامه روابط دو كشور متشنج بود.
اريتره كانون نفوذ رژيم صهيونيستي
اما اريتره از زمان استقلال و شكل‌گيري به كانون نفوذ رژيم صهيونيستي تبديل شد و اين نكته‌اي است كه سران و مطبوعات اين رژيم نيز بر آن تاكيد كرده‌اند.
روزنامه صهيونيستي "يديعوت آحارونوت" به عنوان مثال در مقاله‌اي ضمن بررسي ابعاد نفوذ رژيم صهيونيستي در اين كشور آفريقايي تاكيد كرده است كه حجم مبادلات تجاري و همكاري‌هاي بين تل‌آويو – اسمره موجب شده است، اريتره به روزنه‌اي براي نفوذ رژيم صهيونيستي در آفريقا تبديل شود.
در اين گزارش همچنين تاكيد شده است كه ده‌ها شركت صهيونيستي از امنيتي گرفته تا بهداشتي و دارويي و معادن طلا با نام شركت‌هاي اروپايي در بخش‌هاي مختلف اين كشور فقير فعال هستند.
اين روزنامه صهيونيستي با گسترده و عميق خاندان مناسبات امنيتي اريتره و رژيم صهيونيستي نوشته بود كه شماري از افسران صهيونيست در تمرين و آموزش يگان‌هاي پليس و ارتش و نيروهاي ويژه در اريتره مشاركت دارند.
يديعوت آحارانوت تاكيد كرده بود كه مناسبات دو طرف در سال‌هاي اخير باز هم توسعه و افزايش يافته است و بسياري از پناهندگاني كه در سال 2010 از مرزهاي سينا وارد سرزمين‌هاي اشغالي شدند، از اتباع اين كشور فقير بوده‌اند.
غير از آن منابع خبري صهيونيستي و حتي غير صهيونيستي از وجود دو پايگاه نظامي صهيونيستي در اريتره خبر مي‌دهند كه يكي از آنها مربوط به فعاليت‌هاي جاسوسي و جمع‌آوري اطلاعات و ديگري به تجهيز زيردريايي‌هاي آلماني اختصاص دارد و براي رژيم صهيونيستي نيز فعاليت مي‌كند.
غير از آن و طي 5 سال گذشته بايد به گسترش فعاليت‌هاي رژيم صهيونيستي در بخش كشاورزي اريتره اشاره كرد كه تحت پوشش شركت‌هاي اروپايي در اين كشور فعاليت مي‌كنند و اين نكته‌اي است كه"عدي برونشتاين"، مشاور جمعيت دوستي رژيم صهيونيستي و آفريقا نيز به آن اشاره كرده، اما درباره رقم مبادلات تجاري ميان دو طرف سخني نگفته است.
همچنين كارگران يهودي فعال در اريتره نقل مي‌كنند كه اسرائيلي‌ها شيفته كشورهايي مانند اتيوپي هستند كه در حال رشد بوده و فرصت‌هاي شغلي زيادي در آنها وجود دارد.
اين در حالي است كه در بخش‌هاي پيشين اين مجموعه مقالات اشاره كرديم كه رژيم صهيونيستي چگونه از اريتره براي تعميق اختلافات داخلي و قبيله‌اي موجود در سودان به ويژه در منطقه دارفور و شرق سودان استفاده و بهره‌برداري كرده است.
