کشورهای غربی به ویژه آمریکا و انگلیس در برخی از کشورهای جهان نقش دایه مهربانتر از مادر را ایفا می کنند و خود را مسئول متمدن شدن دیگران می دانند و برای خود حقی قائلند که دیگران نباید از این حق و حقوق استفاده کنند یعنی وقتی با هواپیما و موشک و گلوله و قتل و کشتار و ظلم و ستم و شکنجه مشغول متمدن کردن مردمی که هزاران کیلومتر از سرزمین آنها دور هستند و فرهنگ آنها با فرهنگ غربی و آمریکایی و انگلیسی بسیار متفاوت و بیگانه است، نباید کشور دیگری در این کار دخالت کند و مردم آن کشور غیر متمدن را از حق داشتن رفاه و ازادی و مکراسی غربی و ... محروم کند.

نمونه های فراوانی در تاریخ استعمار معاصر در آفریقا، کاملاً مسئلهء بالا تایید می کند. لذا مثال هایی از دخالتها، اشغالها و رد و بدل کردن کشورها و سر نوشت مردم آفریقایی بین هم دیگر توسط کشورهای استعماری، ذکر می شود تا بخشی از جنایات کشورهای مدعی حقوق بشر در دوران معاصر که در قالب توافق های بین المللی با مجوزهای استعماری از کنفرانس هایی که تحت سیطره قدرتهای بزرگ بود، مشخص گردد ( همین نقش را، امروزه، سازمان ملل ایفا می کند):

- تقسیم کار بین کشور های استعماری انگلیس و فرانسه در سال 1816 میلادی برای اشغال کشور الجزایر به گونه ای که انگلیس پس از اخذ مجوز از کنفرانس وین!! این کشور (الجزایر) را بمباران می کند و در ادامه این حملات هوایی که سالها ادامه داشت، کشور فرانسه در سال 1830 م به این کشور حمله می کند و آن را اشغال می کند.

- در سال 1878 م بنابر توافق به دست آمده بین فرانسه و انگلیس در کنفرانس برلین، مقرر شد که فرانسه در کشور تونس بی رقیب شود و در مقابل آن انگلیس نیز کشور قبرس را بدون مزاحمت کشور دیگری به تصرف در آورد.

- در سال 1900 م بنابر توافق سری بین فراسه و ایتالیا، مقرر شد کشور فرانسه بدون مزاحمت ایتالیا زمام امورکشور مغرب را کاملاً به دست گیرد و در عوض آن نیز ایتالیا، لیبی را در سال 1905 م کاملاً اشغال کند.

- انگلیس در سال 1799 م، کشور سیرالئون و در سال 1809 م کشور سنگال (هر دو کشور در غرب آفریقا) رت اشغال کرد، سپس بنابر توافق با فرانسه در سال 1817 م این کشور (سنگال) را به فرانسه تحویل داد.

- در سال 1884 م آلمان، کشور توگو تحت الحمایه خود قرار داد سپس کشور کامرون را نیز به تصرف در آورد و در مقابل، انگلیس نیز در سال 1885 م، کشور نیجر را اشغال کرد.

به هر حال این موارد اشغالگری کشورهای اروپایی در آفریقا آنقدر زیاد است که بیان همه آنها به درازا می کشد و آنچه که نقل شد در واقع، مشت نمونه خروار بود.

یکی از این کشورهایی که در طول تاریخ معاصر کشورهای انگلیس و آمریکا نقش دایهء مهربانتر از مادر را در آن ایفا کرده اند، کشور سودان است.

کشور استعمارگر و اشغالگر انگلیس که در آغاز قرن نوزدهم طی جنگهای خونینی با قبایل سودانی و رهبر معروف این کشور یعنی مهدی سودان و جانشینان وی داشت، سرانجام این کشور را به اشغال خود در آورد و در این راه متأسفانه یک کشور عربی بزرگ وریشه دارای مانند مصر با انگلیسیها همکاری کامل نظامی و سیاسی داشت به گونه ای که پس از دولت سقوط مهدی سودان، حکومت دوگانه مصری و انگلیسی اداره کشور سودان را بدست گرفت. اما به تدریج مصریها متوجه شدند که انگلیسی ها حتی سر آنها نیز کلاه گذاشتند و نیروهای مصری را در کارهای اجرایی حقیر و پست و غیر کلیدی گمارده و کارهای حساس و کلیدی را خود بدست گرفتند.

اما مردم سودان پس از اشغال کشورشان توسط بیگانگان در هر گوشه و کنار این کشور با اعتراضهای آرام و غیر آرام مخالفت خود را با حضور اشغالگران در این کشور، اعلام می کردند. لذا این مردم فقیر و مظلوم تصمیم گرفتند با شعار "سودان برای سودانیها" را مطرح کردند تا در برابر بسیاری از توطئه های ریز و درشت که اشغالگران مصری و انگلیس برای آنها طراحی می کردند، مقاومت نمایند.

توطئه مصریها:

پس از اینکه حکومت دو گانه مصر و انگلیس کشور سودان را اشغال کرد در طول شصت اشغال این کشور توسط این دو کشور غربی و عربی، (از سال 1899 م تا سال 1956 م) توطئه های گوناگونی از سوی این دو کشور در سودان برنامه ریزی شد تا این کشور بزرگ افریقایی را قطعه قطعه کنند اما، اراده خداوند و اتحاد مردم این کشور در مواقع حساس و سرنوشت ساز تمام این نقشه های شوم را نقش بر آب کرد که یکی از آن خیالهای باطل و شیطانی در ذهن حکومت مصر نقش بست و آن هنگامی بود که رهبران مصری با قبایل شمال، وسط و شرق سودان بر علیه، قبایل غرب سودان هم پیمان شدند و قصد داشتند پس از ایجاد یک جنگ داخلی بین قبایل مختلف سودان مناطق غربی سودان را از سایر بخشهای این کشور جدا کنند.

رهبران کشور مصر با مطرح کردن شعار "وحدت وادی نیل" تلاش کردند این نقشه شوم و شیطانی خود را عملی سازند. توطئه ای که بهترین نتیجه آن تکه تکه شدن این کشور و سیطره کشور مصر بر مناطق شمالی و مرکزی و شرق سودان است.

اما با توجه به حکومت دو گانه مصر و انگلیس برای کشور و تک روی مصرها برای اجرای این نقشه، سبب شد تا قبایل غرب با استفاده از حضور انگلیسیها و با استفاده از شعار معروف "سودان برای همه سودانیها" و با بهره برداری از رقابت و دوگانگی بوجود آمده بین مصریها و انگلیسیها، وحدت کشور سودان را حفظ کنند و سرانجام در این مبارزه مصر و انگلیس شکست خوردند و برنده واقعی مردم سودان بودند که با وحدت خود نقشه شوم دشمنان را باطل کردند و با متحد شدن دو گروه بزرگ سودانی یعنی گروه صوفی ختمیه که قبایل بین دو رود نیل(آبی و سفید) و شمال و شرق این کشور را متحد ساخت و گروه انصار که طرفداران فراوانی در بسیاری از قبایل دیگر سودان داشت، تمام توطئه های مصریها نقش بر آب شد و سودان همچنان وحدت خو را حفظ کرد.

توطئه انگلیسیها:

مردم سودان در طول شصت سال اشغال دوگانه مصر وانگلیس، مشکلات و سختیهای فراوانی در تحمل کردند و با توطئه های شومی رو برو شدند که هریک از آنها می توانست کشور بزرگ سودان را به کشورهای کوچک تقسیم کند که قبلا نمونه ای از این نقشه های شوم را که توسط کشورهای عربی و همسایه بر علیه مردم سودان مطرح شده بود، مورد بررسی مختصر و سریع قرار دادیم و اکنون توطئه دیگری که استعمار گر پیر انگلیس پس از پنجاه سال اشغال سودان قصد داشت با نقشه ای مکارانه و فریبکارانه، جنوب این کشور را از شمال ان جدا کند.

لذا انگلیس از شرایط جغرافیایی و ویژگیهای آفریقایی ساکنان جنوب سوء استفاده کرد و از آنها که دارای فرهنگ و آداب و رسوم کاملا متمایز از سایر اقوام سودانی بودند، سوء استفاده کرد و زمینه جدایی سرزمین جنوب سودان از شمال را با بر پایی یک کنفرانس در شهر جوبا (یکی از شهرهای مهم و حساس جنوب) و در سال1947 م آماده کرد تا این اتفاق بعد از زمینه سازی انگلیسی توسط خود ساکنان جنوب سودان صورت گیرد.

اما به دلیل اینکه 17 شخصیت جنوبی که در این کنفرانس در برابر شش نماینده شمالی، شرکت کرده بودند، هیچکدام نه نمایندگی قبایل مختلف جنوب را و نه قدرت و توانایی تصمیم گیری داشتند. همچنین با توجه به اینکه هیچ نماینده ای از گروههای مردمی جنوبی در این کنفرانس حضور نداشت، لذا نقشه شوم جاسوس انگلیسی (روبرتسون) که طراح و برگزار کننده ای کنفرانس جوبای سال 1947 م بود، با شکست روبرو شد و مانند گذشته این کشور پهناور آفریقایی وحدت و همبستگی ملی خود را حفظ کرد.

اکنون نیز بعد از گذشت 72 سال از برگزاری کنفرانس جوبا، باز هم کنفرانس دیگری در همان شهر و با حضور 30 حزب سودانی با عنوان نشست مشورتی برای بررسی اوضاع سودان و نوشتن قطعنامه و توصیه هایی برای دولت وحدت ملی و دولت جنوب سودان، برگزار شد که حزب حاکم سودان (حزب کنگره ملی) و تعدادی از احزاب دیگر در این کنفرانس شرکت نکردند و دلیل عدم شرکت حزب حاکم (حزب کنگره ملی) عدم حضور همه احزاب رسمی سودان (60 حزب) در این کنفرانس می باشد.

البته علاوه بر جنبش آزادیبخش سودان به دبیرکلی (باقان اموم) احزاب دیگری مانند حزب اُمت به رهبری (صادق المهدی) نخست وزیر سابق سودان و حزب کنگره مردمی به رهبری دکتر (حسن ترابی) رئیس سابق مجلس ملی این کشور، در این نشست مشورتی!! حضور دارند.

همچنین آنچه که در رابطه با این کنفرانس قابل تامل است، مطرح کردن قانون همه پرسی جنوب سودان که قرار است این همه پرسی در پایان مدت شش ساله پس از انعقاد قرارداد صلح جنوب، یعنی در سال 2011م برگزار شود، می باشد. آنها می خواهند از قبل برای نسخه ای دلخواه برای این همه پرسی بپیچند تا نتیجه را از قبل تظمین کرده باشند و در صورتی که نتیجه برخلاف آنچه که پیش بینی کرده بودند در آید، زمزمه و سپس فریاد اعتراض بردارند که تخلف شده است (همان طوری که اخیراً نیز در ایران نیز شبیه ای سناریو اتفاق افتاد).

به این معنی که جنبش آزادیبخش سودان می خواهد نتایج این همه پرسی بر اساس رأی 50% به علاوه یک برای جدایی جنوب از شمال، کافی باشد در حالیکه حزب حاکم و برخی از احزاب دیگر معتقدند که برای استقلال جنوب از شمال لازم است 75% مردم جنوب رأی بدهند.

در پایان لازم است به مسئله بسیار مهمی توجه کرد که تاریخ پر شیب و فراز سودان و سایر ملل برآن تاکید دارند و آن این است که اگر اکثریت واقعی مردم مطلبی را انتخاب کنند و به آن رأی دهند، خود آنها با توکل بر خدای توانا ضامن اجرایی آن خواهند بود و در صورتی که مسئله برعکس اتفاق افتد، این اتفاق چندان دوام نخواهد یافت زیرا که ریشه مردمی ندارد.