به گزارش شيعه آنلاين، ترجمه بخشي از اين مقاله زيبا و خواندني به بدين شرح است: كرب و بلاء، كربلا. اي چشم هاي نيكوكار اشك آلود از غم حسين. آل محمد را كشتند، آن پيامبري كه آنان را از ظلمات به روشنايي آورد و به آنها شأن و منزلتي در دو جهان داد، نوه رسول، سيد شهداء بهشت را كشتند. ما به روان شناساني نيازمنديم تا برايمان توضيح دهند كه آنان (قاتلان) چگونه نماز مي‌خواندند و تشهد بر زبان جاري مي‌كردند .. صلوات خداوند بر محمد و آل محمد. آنان وي را در حمله‌اي وحشيانه كه همانند آن در تاريخ نبوده و با قلبي پر از حسد او را كشتند.
آنان را محاصره و از آب منع كردند، در حاليكه كودكان از تشنگي و نبود آب در صحرا كشنده و گرم، دست پا و له‌له مي‌زدند. امام حسين نوزاد خود را بر بالاي دست مي‌گيرد و مي‌گويد: "اگر به من رحم نمي‌كنيد حداقل به اين نوزاد رحم كنيد." كودك را با نيزه از پاي در آوردند و سپس مي‌خندند و مي‌گويند: "بگير و با اين سيرابش كن".
چرا امام حسين كه مي‌دانست حتما به شهادت خواهد رسيد به آنجا رفت، به ويژه اينكه بيعت كردنش با فردي مانند يزيد كه بر دين جدش كودتا كرده بود، محال است؟
