فرانسه حقوق بازنشستگی شماری از الجزایریهایی را که در دهه های 1960 و 1970 برای بازسازی و توسعه فرانسه ، تلاش کرده بودند، پرداخت نمی کند.

به گزارش شبکه تلویزیونی فرانس24، بسیاری از این الجزایریها به درخواست فرانسه در دهه های 1960 و 1970 برای فعالیت در کارخانه ها و کارگاههای ساخت و ساز به این کشور مهاجرت کرده بودند و پس از سالها فعالیت برای فرانسه امروز حقوق بازنشستگی ندارند و مشکلات جدی برای امرار معاش پیدا کرده اند.
این سالمندان الجزایری در حقیقت نیروی کاری فرانسه پس از جنگ جهانی دوم بودند چرا که در آن زمان فرانسه به علت کمبود نیروی جوان ناشی از جنگ به این کارگران الجزایری نیاز داشت.
این کارگران حدود پنجاه سال از عمر خود را در شرایط دشوار برای فرانسه با دستمزدهای پایین کار کردند.
به نظر می رسد این گروه از مهاجران فراموش شدگان جامعه فرانسه باشند چرا که هیچ دستمزد بازنشستگی به آنان تعلق نگرفته است. در شهر مارسی شماری از الجزایری تبارها برای امرار معاش این سالمندان بازنشسته به آنان کمک می کنند.
بودیاف الجزایری نودساله می گوید:« ما بسیار سخت کار کردیم. برای احداث متروهای شما در چاله ها فرو می رفتیم، برای ساخت آپارتمانهای شما در ارتفاعات کار می کردیم اما اکنون شما با ما مثل مشتی بی خانمان رفتار می کنید.»
عابد بمرین یکی دیگر از این سالمندان گفت :« من از خانواده ام دور مانده ام و هیچ پولی ندارم. من حتی کمک هزینه بازنشستگی ندارم. مسکن هم ندارم و اگر به الجزایر بازگردم همه چیز را از دست می دهم. احساس خفگی می کنم.»
یکی از کهنه سربازان الجزایری که در کنار نیروهای فرانسوی مبارزه کرده بود، پس از جنگ به شغل بنایی روی آورد. بودیاف ماهانه سیصد یورو کمک هزینه دریافت می کند. دولت با اعطای هفتصد یوروی مکمل به او مخالفت می کند.
برخی از جوانان الجزایری برای کمک به والدینشان تلاشهایی را آغاز کرده اند.
یکی از این جوانان گفت :« پدر من فرانسه را ساخته است اما کارت تامین اجتماعی اش را گرفتند. او دیگر نمی تواند در این کشور درمان شود در حالی که بیمار است. فرانسه او را به حال خود رها کرده است. »
این گروه از الجزایری ها عقیده دارند فراموش شدگان جامعه هستند.
بودیاف ده فرزند در الجزایر دارد اما عقیده دارد نمی تواند با دستان خالی و بدون هیچ پولی به کشورش بازگردد چرا که آبرو و شرف وی زیر سئوال خواهد رفت.
رباح بوراوی یکی دیگر از این سالمندان الجزایری گفت :« فرانسه ما را فراموش کرده است . ما فقط برای اندکی پول اینجا کار می کردیم چرا که دستمزدمان بسیار پایین بود. اکنون که بازنشسته شده ایم دیگر نمی خواهند ما را ببینند و حقوق بازنشستگی به ما نمی دهند. »