روزنامه یدیعوت آحارنوت نوشت: هیچ تفاوت آشکاری میان دیدگاه های احزاب ارتدوکس تندرو و اخوان المسلین وجود ندارد.

این روزنامه صهیونیستی در پایگاه اینترنتی خود و در تحلیلی به قلم یارون لاندن افزود: درحالی که ما تحولات مصر را دنبال می کنیم باید از خودمان هم بپرسیم چه شباهت ها و تفاوت هایی با مردم مصر داریم.
برخی افراد که با این مقایسه مخالفند خواهند گفت: چه ربطی بین ما و مصری ها وجود دارد؟ آنها معتقدند سنت سیاسی ما مبتنی بر دموکراسی است و فرهنگ قدیمی ما پیش رو در منازعات کلامی است و نه کشیدن شمشیر.
نویسنده در ادامه افزود: من با این افراد مخالفم. به اعتقاد من تفاوت های زیادی بین ما و مصریان وجود دارد اما رویدادهای تاریخی زمانی اتفاق می افتند که تغییرات کوچک مانند ذخیره کوهان شتر بر روی هم جمع می شوند. یک شتر خسته ناگهان سقوط می کند. این اتفاق معمولا ناگهانی روی می دهد.
خطری که اکنون ما را تهدید می کند، به رابطه میان تئوکراسی و دموکراسی مربوط می شود. معنی لغوی تئوکراسی می شود قانون خدا اما خداوند به واسطه هایی مانند کشیش ها نیاز دارد؛ افرادی که ادعا می کنند از خواسته های خدا اطلاع دارند. درحقیقت قانون خدا چیزی فراتر از قوانین استبدادی نمایندگانش نیست.
به دنبال قیام برضد حکومت حسنی مبارک ، مردم مصر فرصت یافتند زندگی همراه با آزادی را تجربه کنند اما آنها خود بندگی را انتخاب کردند. این انتخاب آینده آنها را رقم زد زیرا انتخابات دموکراتی که به روی کار آمدن یک حکومت خودکامه منجر شود، آخرین انتخابات دموکراتیک خواهد بود.
استبداد مفسرین قوانین الهی را فقط می توان با نوع دیگری از استبداد مهار کرد یعنی فرماندهان نظامی. نویسنده در این جا این پرسش را مطرح می کند که آیا اکنون ما از چنین موقعیتی خیلی فاصله داریم؟ موقعیتی که در آن حکومت الهی به کمک روندهای دموکراتیک بر دموکراسی رو به زوال ما غلبه خواهد یافت. وی به عنوان شاهدی بر این ادعا به برکناری فرماندهان گردان حریدی با فرمانده های مذهبی اشاره می کند.
وی درادامه افزوده است: در میان 3/8 میلیون نفری که در انتخابات دور نوزدهم کنست شرکت کردند، 528 هزار نفر از نامزدهای حزب شاس و یهودیت تورات متحد حمایت کردند، احزابی که تحت فرمان خاخام هایی هستند که با دموکراسی مخالفند و در آرزوی روزی اند که قوانین مذهبی دین یهود جایگزین قوانین تنظیم شده به دست نمایندگان منتخب مردم شود. پس نتیجه می گیریم که تفاوت آشکاری میان دیدگاه های این احزاب مذهبی تندرو و اخوان المسلین وجود ندارد.
علاوه بر آنکه در میان طرفداران حزب لیکود هم هستند کسانی که ترجیح می دهند حکومت آنها از قوانین مذهبی پیروی کند. آنها مانند احزاب مسیحی که بر برخی کشورها حکومت می کنند محافظه کار نیستند بلکه آنها یهودیان مذهبی هستند که مطمئنند سرانجام روزی مردم حکومت را به طوری صلح آمیز در اختیار آنها قرار خواهند داد. این همان اتفاقی نیست که در مصر روی داد؟