جكسون ديل در مقاله اي براي روزنامه واشنگتن پست نوشت: روز يكشنبه در سراسر جهان انتخابات برگزار شد. در برزيل مردم بايد تصميم مي گرفتند كه رئيس جمهوري سوسياليست را حفظ كنند، يا وي را ساقط كنند.

در اوكراين در بحبوحه درگيري ها با روسيه انتخابات پارلماني برگزار شد. اما هيچ كدام از اين انتخابات به اندازه انتخابات در كشور كوچك تونس اهميت نداشت. اين كشور شمال آفريقا، جايي بود كه انقلاب هاي عربي چهار سال پيش آغاز شد و تنها كشوري است كه در نتيجه انقلاب جنگ داخلي يا ديكتاتوري جديد شكل نگرفت.
در ادامه اين مقاله آمده است، به نظر مي رسد كه تونس در خاور ميانه جايي كه گروه تروريستي داعش و رقباي آن در سراسر سوريه و عراق مي جنگند، موردي نامتعارف است. اين كشور در ماه ژانويه يك قانون اساسي پيشرو را تصويب كرد كه روابط ميان پارلماني را كه در روز يكشنبه انتخاب شده و قرار است نخست وزير را انتخاب كند و رئيس جمهوري كه ماه آينده انتخاب مي شود تنظيم مي كند.
به نوشته اين روزنامه، حزب اسلامگراي النهضة كه در اولين انتخابات پس از انقلاب به پيروزي رسيد و رهبري دوره انتقالي بعد از آن را رهبري كرد، در اين انتخابات با تعدادي از نامزدهاي سكولار رقابت مي كرد كه شامل تعدادي از احزابي بودند كه چهره اي سرشناس در دوران ديكتاتوري زين العابدين بن علي آن را هدايت مي كرد. اما رهبران النهضه خواستار تشكيل پارلماني جديد از ائتلافي متحد شدند كه همه احزاب را در بر بگيرد.
لطفي زيتون، يكي از چهره هاي سرشناس حزب النهضة، هفته گذشته گفت: ‌ما از مصر درس گرفتيم جايي كه انتخاب يك اسلامگراي انعطاف ناپذير، منجر به كودتايي نظامي شد.
وي در ادامه افزود: ما به اين نتيجه رسيديم كه در اين مرحله از فرايند دموكراتيك نيازمند متحد كردن كشور هستيم و نمي خواهيم كشور صحنه قطب بندي سياسي شود.
در ادامه اين مقاله آمده است: راشد الغنوشي، ‌معمار استراتژي و نظري حزب النهضه، تقريبا در جهان عرب استثنا است. آيا اين اظهارات غنوشي كه متعهد شده بود تا پايان امسال، تونس اولين كشور دموكراتيك خواهد بود، واقعا متناقض است؟ در برخي از روش هاي بنيادگرايانه، اين تعهد، متناقض با مباني نيست. تونس همچون ديگر كشورهاي خاور ميانه دوران جهاني شدن را پشت سر گذاشته است. اين كشور از بوروكراسي طاقت فرسا، سيستم ضعيف آموزشي و نسل جوان ناتوان در يافتن كار كه نمونه آن محمد بوعزيزي، ميوه فروشي بود كه در 17 دسامبر 2010، خود را سوزاند و جرقه بهار عربي را روشن كرد، رنج مي برد. بيكاري در تونس بالاي 15 درصد است.
نيويورك تايمز در ادامه مي نويسد: در تونس همچنين اسلامگرايان تندرو وجود دارند. گروه هاي تروريستي، شورشي را در كوه هاي غربي اين كشور به راه انداختند. گفته مي شود كه حدود سه هزار تونسي براي ملحق شدن به گروه «دولت اسلامي» و با گروه هاي وابسته به القاعده به سوريه و عراق رفته اند.
السيسي، رئيس جمهور مصر همواره تلاش مي كند كه فعاليت هاي حزب النهضه را زير سؤال ببرد و ثابت كند كه اسلامگرايان نمي توانند حكومت را اداره كنند. در حالي كه در مصر هم اسلامگرايان و هم لائيك ها تحت فشار هستند.
در پايان اين مقاله آمده است: حقيقت اين است كه همه كشورهاي عربي نيازمند اتحاد و ائتلاف و استقرار دموكراسي هستند، اما تنها تونس با آغوش گشودن به روي دموكراسي مي تواند آن را اجرا كند.
خبر آنلاين