استقلال اريتره
مستعمره ایتالیایی اریتره از نواحی ساحلی اتیوپی و زمین های مورد ادعای ترکان عثمانی در ۱۸۹۰ ایجاد شد. اریتره به صورت پایگاهی برای تسخیر اتیوپی (۱۹۳۵ تا ۱۹۳۶) از سوی ایتالیا استفاده گردید. در ۱۹۴۱ زمانی که ایتالیایی‌ها از شرق آفریقا اخراج شدند، تحت حکومت بریتانیا درآمد.
در ۱۹۵۲ این سرزمین به صورت ایالتی خودمختار با اتیوپی تشکیل فدراسیون داد ولی الحاق آن به عنوان یکی از استان‌های اتیوپی در ۱۹۶۲ شورشی را بر ضد اتیوپی آغاز کرد که تا ۱۹۹۲ به طول انجامید.
تاریخ‌نگاران در اریتره می‌گویند که اریتره به عنوان «کشوری مستقل» تحت‌الحمایه ایتالیا بود و این امپراتور هایلی سلاسی بود که از قطعنامه سازمان ملل تخطی کرد و این قلمرو را در سال ۱۹۶۲به عنوان یک استان جدید به اتیوپی ملحق کرد.
در ۱۹۷۷ چریک‌های اریتره‌ای این سرزمین را تقریبا به طور کامل از وجود نیروهای اتیوپی پاکسازی کردند، ولی دولت مارکسیست اتیوپی به رهبری سرهنگ منگستو با استفاده از سلاح‌های شوروی به جنگ پرداخت و در سال بعد وضعیت را بر عکس کرد. جبهه آزادیبخش خلق اتیوپی با جبهه آزادیبخش تیگره اتیوپی در سرنگونی منگیستو در ۱۹۹۱ مؤثر بود و در آن سال اریتره عملاً از اتیوپی جدا گشت.
جبهه آزادیبخش خلق اریتره (EPLF) کنترل اریتره را در مه ۱۹۹۱ در دست گرفت و دولت انتقالی را تا زمان تصویب قانون اساسی این کشور اداره کرد.
همه‌پرسی در اریتره در آوریل ۱۹۹۳ با اکثریتی جامع استقلال را مورد تائید قرار داد و طبق برنامه این سرزمین در ۲۴ مه ۱۹۹۳ به استقلال کامل رسید.

درگیری‌های اتیوپی – اریتره
درگیری‌های اتیوپی و اریتره پس از استقلال این کشور نیز ادامه یافت و در مه ۱۹۹۸ منطقه شرق آفریقا شاهد درگیری مرزی میان ارتش اریتره و اتیوپی بود که بهانه اولیه این جنگ ادعای ارضی بر سر یک منطقه مرزی به مساحت ۴۰۰ کیلومتر مربع بود که به نظر فاقد ارزش اقتصادی و جایگاه راهبردی نیز بود.
این درگیری مرزی دو طرف را متحمل تلفات جانی و مادی فراوانی کرد و حدود ۸۰ هزار کشته برجا گذاشت. اما سرانجام در فوریه ۲۰۰۱ دو طرف در الجزیره توافقنامه آشتی و آتش‌بس را امضا کردند، اگرچه پس از آن نیز به دلیل عدم اجرای کامل این توافقنامه روابط دو کشور متشنج بود.
کمیسیون ترسیم خطوط مرزی در لاهه، در سال ۲۰۰۲ حکمی صادر کرد که طبق آن دهکده بدمه، مکانی که درگیری مرزی میان دو کشور در آن آغاز شد، متعلق به اریتره اعلام شد.