از دههٔ ۱۸۳۰ این منطقه را شکارچیان، مبلغان مذهبی و جویندگان معدن بریتانیایی و بوئر مورد نفوذ قرار دادند و در همین دهه این منطقه به اشغال «شرکت افریقای جنوبی بریتانیا»ی سِسیل رودس در آمد. ارتفاعات ناحیه‌ای که بعدها رودزیای جنوبی خوانده شده به اسکان کشاورزان سفیدپوستی در آمد که افریقاییها را از زمین محروم و آنان را به نیروی کار ارزان تبدیل کردند. در ۱۹۲۳ بریتانیا ادارهٔ این سرزمین را از شرکت تحویل گرفت و به مهاجران سفیدپوست خودگردانی اعطا کرد. پس از جنگ جهانی دوم مهاجرت از بریتانیا و افریقای جنوبی افزایش یافت، ولی نسبت جمعیت افریقایی به سفیدپوست هنوز بیش از ۲۰ به ۱ بود. تبعیض نژادی موجب تحریک ملی‌گرایی افریقایی در آغاز به رهبری جاشوا نکومو (زاده ۱۹۱۷) گردید.
در ۱۹۵۳ رودزیای جنوبی – با رودزیای شمالی (زامبیا) و نیاسالند (مالاوی)- فدراسیون آفریقای مرکزی را تشکیل نداد. زمانی که این فدراسیون منحل شد (۱۹۶۳) بریتانیا از اعطای استقلال به گردانندگان سفیدپوست رودزیای جنوبی بدون پیشرفت به سوی حکومت اکثریت سرباز زد. در ۱۹۶۵ حکومت سفیدپوستان به رهبری یان اسمیت (زاده ۱۹۱۹) به طور یک جانبه اعلام استقلال کرد و نام کشور را به رودزیا تغییر داد. مخالفت داخلی سرکوب شد و بر تحریک‌های اقتصادی بین المللی غلبه گردید ولی جنگهای چریکی از سوی ملی‌گرایان افریقایی در دههٔ ۱۹۷۰ به طور روزافزونی مؤثر افتاد. در ۱۹۷۹ اسمیت مجبور به قبول حکومت اکثریت شد، ولی قانون اساسی که ارائه کرد نه برای اتحاد خلق افریقایی زیمبابوه (ZAPU) به رهبری جاشوا نکومو و نه برای اتحاد ملی افریقایی زیمبابوه (ZANU) به رهبری رابرت موگابه (زاده ۱۹۲۸) قابل قبول بود. کلیهٔ طرفین به منظور دستیابی به حل و فصل امور با برقراری مجدد و کوتاه‌مدت حکومت بریتانیا موافقت کردند. در ۱۹۸۰ اتحاد ملی افریقایی زیمبابوه به رهبری موگابه کشور را به استقلال رساند در ۱۹۸۷ زانو و زاپو سرانجام با ادغام موافقت کردند و عملاً حکومت تک حزبی را برقرار ساختند، هر چند پیشنهاد ایجاد نظام تک حزبی رسمی معوق شده‌است.
در سال ۱۹۸۰ رابرت موگابه به عنوان نخست وزیر این کشور انتخاب شد.
پس از آن در سال ۱۹۸۷ در قانون اساسی این کشور اصلاحاتی ایجاد شد که بر اساس آن موگابه رئیس جمهور شد.