سابقه تاسيس احزاب و گروههاي سياسي در آفريقاي جنوبي در مفهوم امروزي به اواخر قرن نوزدهم مي رسد . در سال 1883 اولين سازمان سياسي آفريقائيان در ناحيه كيپ شرقي تشكيل شد و از آن زمان فعاليت احزاب در اين كشور آغاز شد . در سال 1948 حزب ملي به قدرت رسيد و سيستم مبتني بر آپارتايد و جدايي نژادها را بر كشور حاكم كرد و بدين گونه ، زمينه فعاليت احزاب براي نزديك به 40 سال از بين رفت . با برگزاري اولين انتخابات سراسري و همه نژادي در آوريل 1994 ( ارديبهشت 1373 ) اين نظام سقوط كرد و سيستم دموكراسي چند حزبي جايگزين آن شد .قريب 8 سالي كه از عمر دموكراسي نوظهور آفريقاي جنوبي مي گذرد ، اين كشور شاهد پيشرفت هاي زيادي در زمينه ترويج بردباري ، احترام به آرا و عقايد ديگران بوده است و هم اكنون ده ها حزب بزرگ و كوچك با رعايت قواعد بازي در حال رقابت با يكديگرند. مقاله حاضر عمده احزاب و گروه هاي سياسي را در توسعه يافته ترين كشور آفريقا بررسي مي كند

 مقدمه
آفريقاي جنوبي در جنوبي ترين نقطه قاره آفريقا قرار دارد . اين كشور با 40 ميليون نفر جمعيت موقعيت جغرافيايي بسيار خوب و سوق الجيشي در منطقه دارد و مشرف بر دماغه اميد نيك ـ گذرگاه كشتيراني ـ است . به همين دليل ، آفريقاي جنوبي در گذشته به لحاظ تجارب و اكنون از لحاظ نظامي موقعيتي استراتژيك يافته است .
مردم ‎آفريقاي جنوبي از نژادهاي مختلف اند و تركيب جمعيتي آن داراي پيچيدگي خاصي است . در حال حاضر چهار گروه اصلي نژاد سياه (7/76% ) ، سفيد (9/10% ) رنگين پوست (9/8% ) و آسيايي (6/2% ) در اين كشور زندگي مي كنند . سياهان خود به ده ها گروه و نژاد تقسيم مي شوند .موقعيت جغرافيايي خوب ، آب و هواي مناسب و معادن و منابع غني زيرزميني و بكر باعث شد كه مهاجران اروپايي پس از كشف اين سرزمين توسط كاشفان پرتغالي به سوي آن هجوم مي آورند . بارتولومه دياز ( كاشف پرتغالي در سال 1488 ميلادي) دماغه اي را كه بعدها اميد نيك ناميده شد ، دور زد . از آن تاريخ به بعد اروپائيان حضور بيشتري در آفريقاي جنوبي پيدا كرده ، پس از سال ها و چندين نبرد خونين با بوميان آرام آرام توانستند اين سرزمين را تسخير كنند.
اروپايي ها سياه پوستان را در سرزمين ‎آبا و اجدادي خود تحت شديدترين و غير اساسي ترين مظالم قرار داده ، در ميهن خويش از هرگونه حق سياسي و اجتماعي محروم ساختند . سفيد پوستان با برقراري سيستم آپارتايد و تصويب قوانين ، به جداسازي نژادها و اختصاص تمام مزاياي زندگي براي خودشان اقدام نمودند . در مقابل، سياهان نيز با تشكيل احزاب و گروه هاي سياسي و نظامي به مقابله با اين اقدامات پرداختند . سرانجام پس از چند دهه حاكميت سفيدپوستان و استقرار نظام آپارتايد در ‎آفريقاي جنوبي ، سير تحولات داخلي و بين المللي به نفع دموكراسي در اين كشور پيش رفت و موجب به قدرت رسيدن دي كلرك در 1989 شد . وي كه يك اصلاح طلب بود ، در فوريه 1990 در يك نطق پارلماني اعلام كرد كه به زودي دست به اصلاحات خواهد زد. از آن تاريخ به بعد ، پروسه انتقال حكومت از سيستم مبتني بر آپارتايد به سيستم دموكراسي آغاز شد .

اين پروسه پس از فراز و نشيب هاي فراوان و مذاكرات متعدد ، سرانجام به منزل مقصود رسيد . و اولين انتخابات همه نژادي در 27 آوريل 1994 تحت نظارت هزاران ناظر سازمان ملل و ديگر سازمان هاي بين المللي و منطقه اي در اين كشور برگزار شد .نتيجه انتخابات همان طور كه پيش بيني مي شد، پيروزي قاطع كنگره ملي آفريقا ( A.NC ) بود . مجلس ملي جديد در ششم مي 1994 نخستين نشست خود را در كيپ تاون برگزار و ‎آقاي نلسون ماندلا ، رهبر كنگره ملي آفريقا را به عنوان اولين رئيس جمهور سياه آفريقاي جنوبي انتخاب كرد .آفريقاي جنوبي در حال حاضر در وضعيت گذر از دوران گذشته و تجربه كردن سيستم چند حزبي است .

اين سيستم با انجام انتخابات سراسري و همه نژادي 1994 در اين كشور حاكميت پيدا كرد و احزاب متعددي در زمان همه پرسي به وجود آمدند كه اكنون هر كدام به قدرت و ضعف در حال چالش در صحنه سياسي آفريقاي جنوبي هستند . قريب به هشت سالي كه از عمر دموكراسي نوظهور آفريقاي جنوبي مي گذرد ، سيستم اين كشور شاهد پيشرفت هاي مهمي در زمينه احترام به آرا و عقايد ديگران و تحمل طرف هاي مقابل بوده است . و به نظر مي رسد كه آفريقاي جنوبي از معدود كشورهاي قاره آفريقاست كه به رغم تنوع جمعيتي ، نژادي ، قبيله اي و حزبي ، آرامش را در كشور بر اساس سيستم دموكراتيك حزبي حاكم كرد .هدف اين مقاله معرفي مهم ترين احزاب فعال در آفريقاي جنوبي است كه ابتدا به طور مختصر سابقه ايجاد احزاب در اين كشور مورد اشاره قرار مي گيرد و سپس احزاب معرفي مي شوند .

سابقه احزاب در آفريقاي جنوبي
سابقه ايجاد گروه و احزاب سياسي در آفريقاي جنوبي در قالب مفهوم امروزي به اواخر قرن نوزدهم مي رسد . در سال 1882 اولين سازمان سياسي آفريقائيان در ناحيه كيپ شرقي تشكيل شد . هدف اين سازمان مقابله و مقاومت در برابر استعمارگران سفيد بود كه توفيقي نيافت . در همين سال سازمان ديگري به نام اتحاديه آفريقائيان (UA ) در كيپ تاون آغاز به كار كرد . در 1884 دو سازمان ديگر در كيپ تشكيل شدند ؛ اين دو عبارت بودند از : انجمن آموزش بومي ( EN ) و انجمن انتخاباتي بومي (NEA ) . سپس در سال 1902 سازمان سياسي آفريقا (APO ) توسط دكتر عبدالرحمن تشكيل شد ، اين سازمان در 1919 به سازمان خلق آفريقا ( APO ) تغيير نام داد و تا دهه 1940 مهم ترين سازمان سياسي رنگين پوست بود . در سال 1912 كنگره ملي بوميان آفريقاي جنوبي به وسيله گروهي از تحصيل كردگان سياه پوست تأسيس شد . نام اين كنگره در 1923 به كنگره ملي آفريقا تغيير يافت كه همچنان وجود دارد . بعدها احزاب ديگر چون كنگره پان ‎آفريكن ، آزاپو ، كنگره هنديان آفريقاي جنوبي ، اينكاتا و غيره تأسيس شدند.

حزب آفريقاي جنوبي (SAP ) از اولين احزاب سفيد پوست بود كه مدتي قبل از تشكيل اتحاديه آفريقاي جنوبي تأسيس شد و تا سال 1934 فعال بود . حزب كارگر آفريقاي جنوبي (SALP ) نيز يك سال قبل از تشكيل اتحاديه يعني در 1909 تأسيس شد .حزب كارگر كه نماينده منافع سفيدها و به ويژه كارگران انگليسي زبان بود ، در سال 1958 به فعاليت خود پايان داد . سپس در سال 1914 حزب ملي توسط دكتر هرتزوگ فعاليت خود را آغاز كرد . اين حزب در سال 1934 با حزب آفريقاي جنوبي ادغام و حزب جديد به نام حزب اتحاد (UD ) تشكيل شد . در همين سال حزب ملي جديد توسط دكتر مالان تأسيس گشت . در سال 1939 دكتر هرتزوگ مجدداً به حزب ملي پيوست . اين حزب تا كنون وجود دارد و فعال است . احزاب سفيد ديگر چون حزب دموكراتيك ، حزب محافظه كار و غيره نيز بعدها تشكيل شدند .از سال 1910 كه اتحاديه آفريقاي جنوبي به وجود آمده است ، دولت اين كشور به ترتيب در دست احزاب زير بوده است .

1) حزب آفريقاي جنوبي (1910 تا 1924 )
2) حزب ملي هرتزوگ (1924 تا 1933 )
3) ائتلاف دو حزب فوق (1933 تا 1939 )
4) حزب آفريقاي جنوبي (1939 تا 1948 )
5) حزب ملي مالان (1948 تا 1994 )
6) ائتلاف سه حزب كنگره ملي آفريقا ، حزب ملي ، حزب آزادي اينكاتا (1994 تا 1996 )؛
7) كنگره ملي آفريقا ، حزب آزادي اينكاتا (1996 تا كنون )
در حال حاضر ده ها حزب و گروه سياسي در ‎آفريقاي جنوبي وجود دارند كه مي توان آنها را به 5 دسته كلي تقسيم كرد
1) حزب ملي كه تا 1994 حكومت را در داشت داشت ؛
2) سازمان ها و احزابي كه عليه رژيم آپارتايد مي جنگيدند ؛ مانند : كنگره ملي آفريقا ، كنگره پان افريكن حزب كمونيست ، آزاپو ، كوساتو و … ؛
3) احزاب سفيد پوست مخالف دولت حزب ملي ؛ مانند : حزب دمكراتيك ، حزب محافظه كار و … كه هم اكنون نيز به عنوان احزاب مخالف دولت كنگره ملي آفريقا مطرح اند؛
4) احزاب و گروه هاي دست راستي افراطي ؛ مانند : جنبش مقاومت آفريكانر ، جبهه آفريكانر ، حزب ملي هرستيگ و جبهه آزادي … ؛
5) احزاب و گروه هاي متفرقه ؛ مانند : اينكاتا ، حزب دموكراتيك مسيحيان آفريقا و …
در ايجاد تعدادي از مهم ترين احزاب و گروه هاي سياسي موجود در ‎آفريقاي جنوبي به طور خلاصه معرفي مي شوند .

 

 معرفي احزاب در آفريقاي جنوبي

الف ) احزاب عمده و فعال
احزاب بزرگ و فعال در صحنه سياسي آفريقاي جنوبي را مي توان به شرح زير مورد بررسي قرار داد .
1- كنگره ملي آفريقا (ANC) 
دو سال بعد از تشكيل اتحاديه آفريقاي جنوبي يعني در سال 1912 تعدادي از روشنفكران سياه پوست طي يك گردهمايي در شهر بلوم فونتين ، تشكيلاتي به نام كنگره بوميان آفريقاي جنوبي (SANNC)  را براي مبارزه با تبعيض نژادي به وجود آوردند . اين كنگره در ابتداي فعاليت به مبارزات پارلماني از طريق نمايندگان سفيد پوست طرفدار خود اعتقاد داشت كه در آن هنگام 7 نفر بودند .هدف اوليه كنگره ملي بوميان تشكيل يك ملت واحد ، مخالف با محروميت و فقر سياه پوستان ، قانون زمين و ترويج اين عقيده بود كه آنها نيز داراي حق رأي و حق انتخاب شدن هستند . اولين فعاليت  علني كنگره مخالفت با قانون برگ عبور و برگزاري تظاهراتي عليه اين قانون در سال 1919 بود . در اين تظاهرات مردم كارت هاي عبور خود را آتش زدند .

 در سال هاي بعد با توجه به گران شدن اجناس و بالا گرفتن سطح زندگي و عدم افزايش حقوق كارگران ، اعتصاب و اعتراضات كارگري مطرح شد. كنگره ملي بوميان در سال 1923 به كنگره ملي آفريقا تغيير نام داد .در سال 1937 با توجه به عدم موفقيت كنگره ملي آفريقا در ترغيب سفيدپوستان مبني بر در نظر گرفتن حقوق سياهان ، تغييراتي در خط مشي سازمان به وجود آمد و از اين سال به بعد بود كه كنگره ضمن تماس با گروه هاي غير سياه پوست ، عضوگيري را آغاز و بر فعاليت سياسي خود افزود . از دهه 1940 كنگره ملي آفريقا به تدريج از يك گروه ميانه رو به يك جنبش آزاديبخش ملي تبديل شد . در سال 1943 اساسنامه كنگره تغيير كرد . در همين سال " ليگ جوانان كنگره ملي آفريقا " (ANCYL) به رهبري آنتون لمبد و عضويت نلسون ماندلا ( به عنوان دبير ليگ ( ، اوليور تامبو و والتر سيسلو در درون كنگره ملي آفريقا تشكيل شد .

اين ليگ به حالت راديكالي كنگره سرعت بيشتري بخشيد ، افراد ليگ به تدريج خود را بالا كشيدند و در سال 1949 رهبري سازمان را به دست گرفتندد . ر سال 1955 كنگره ملي آفريقا با حزب كمونيست آ‎فريقاي جنوبي ( كه از سال 1950 غير قانوني شده بود ) ، كنگره هنديان آفريقاي جنوبي ، كنگره خلق رنگين پوستان ، و كنگره دموكرات ها ائتلاف كرده ، كنگره متحدين (SA) را به وجود آورد . كنگره متحدين در 25 و 26 ژوئن اقدام به برگزاري كنفرانسي تحت عنوان كنگره خلق نمود . بيش از 3 هزار نماينده از گروه هاي مختلف سراسر كشور در اين كنفرانس كه در استاديوم ورزشي شهرك " كليپ تاون " در نزديكي ژوهانسبورگ برگزار شد ، شركت نمودند . كنفرانس مذكور برنامه منشور آزادي كنگره ملي آفريقا را تصويب نمود كه در حقيقت اصول عقايد و پايه هاي تفكر اين سازمان بود .
در منشور آمده است كه مردم آفريقاي جنوبي بيانيه زير را مي پذيرند و در اجراي آن با تمام قوا كوشش خواهند كرد . آفريقاي جنوبي به تمام كساني تعلق دارد كه در آن زندگي مي كنند ، چه سفيد باشند و چه سياه . هيچ حكومتي نمي تواند قدرت خود را برخلاف اراده و خواسته مردم برقرار كند . منشور سپس چنين نتيجه گرفت :

 1)اين مردم هستند كه بايد حكومت كنند ( حكومت از آن مردم است ) ؛
2) تمام گروه هاي نژادي از لحاظ قانون متساوي الحقوق اند ؛
3) ثروتهاي كشور به تمام مردم تعلق دارد ؛
4) زمين به كسي تعلق دارد كه روي آن كار مي كند ؛
5) تمام مردم در برابر قانون برابرند ؛
6) حقوق بشر به تمام مردم تعلق دارد ؛
7) حق كار و امنيت شغلي عمومي است ؛
8) آموزش و پرورش آزاد است ؛
9) حق انتخاب مسكن آزاد و امنيت آن مورد تضمين است ؛
10)حق انتخاب مذهب آزاد است ؛
11)صلح و دوستي همگاني است .

ائتلاف با گروه هاي ديگر و انتشار منشور آزادي ، مخالفت تدريجي گروه هايي را در درون كنگره ملي آفريقا برانگيخت . در سال 1957 تا 1959 كه با سرسختي و فشار روزافزون رژيم نژادپرست همزمان شد ، درگيري داخلي كنگره ملي آفريقا به اوج خود رسيد . نتيجه اين اختلافات انشعاب در درون كنگره ملي آفريقا و تشكيل كنگره پان آفريقا در 1959 بود. با اوج گيري مبارزات مردمي و وقوع قيام شارب ويل در 21 مارس 1960 كه منجر به كشته شدن 69 نفر شد ، دولت ، كنگره ملي آفريقا را غير قانوني اعلام كرده ، رهبران آن دستگير ، زنداني و تبعيد شدند . كنگره ملي آفريقا پس از يك سال تلاش براي به دست آوردن حق حيات قانوني اش ، در دسامبر 1961 شاخه نظامي خود به نام نيزه ملت را به فرماندهي ماندلا تشكيل داد .

 شاخه نظامي دست به يك سري عمليات ضربتي عليه منافع اقتصادي رژيم زد ، اما با دستگيري رهبران شاخه در 1963 و محكوميت آنها در 1964 و همچنين فرار بسياري از رهبران كنگره به خارج ، فعاليت تشكيلات مزبور در داخل كشور محدود شد . كنگره ملي آفريقا در خلال سال هاي 1960 تا 1963 به تأسيس دفاتر نمايندگي سياسي در برخي از كشورها اقدام و شروع به جمع آوري كمك هاي مالي و تأسيس اردوگاه هاي آموزشي نمود . در سال 1963 كنگره ملي آفريقا به عضويت سازمان وحدت آفريقا پذيرفته و دارالسلام مركز فرماندهي كنگره انتخاب شد .

كنگره در 1969 يك كنفرانس مشورتي در شهر مروگرو تانزانيا برگزار كرد . در كنفرانس مروگرو استراتژي ترويج و تشويق جنگ هاي مردمي از طريق احياي ارگان هاي تابعه در داخل كشور و پذيرش عضويت سفيد پوست در خارج از كشور به تصويب رسيد . از آن پس نفوذ تدريجي عناصر نظامي  ـ سياسي كنگره ملي ‎آفريقا به داخل كشور آغاز شد . نتيجه اين اقدام ، افزايش حملات چريكي در طول دهه 1980 بود . كنگره ملي آفريقا همزمان با تشديد حملات چريكي در داخل كشور ، فعاليت هاي سياسي خود را نيز گسترش داد و توانست با كمك ديگر گروه ها و تشكيلات سياسي ضد نژادپراستي ، جبهه اتحاد دمكراتيك (UDF) و برخي اتحاديه هاي كارگري چون كوساتو را راه اندازي و تقويت كند . كنگره ملي آفريقا در اين سال ها روابط بين المللي خود را نيز مستحكم تر نمود .
مبارزات مردمي و فشارهاي بين المللي وارده بر دولت آفريقاي جنوبي موجب شد كه دولت پرتوريا در فوريه 1990 مجدداً فعاليت هاي كنگره ملي آفريقا را قانوني اعلام و رهبران زنداني آن را آزاد كند . دي كلرك ، رئيس جمهور وقت ، در دوم فوريه 1990 ضمن اعلام قانوني شدن احزاب مخالف و قول آزادي زندانيان ، حضور مبارزان تبعيدي را در داخل كشور پذيرفت و آمادگي دولت خود را براي مذاكره با گروه هاي سياه پوست ضد آپارتايد اعلام كرد .

كنگره ملي آفريقا اولين گروهي بود كه از تصميم دي كلرك استقبال كرد و مذاكره براي استقرار نظام غير نژادي و دموكراتيك در آفريقاي جنوبي را پذيرفت . البته كنگره ملي كه به طور ناگهاني مي بايد خط مشي نظامي خود را ترك و در قالب حزب سياسي عمل مي كرد ، با مشكل روبه رو بود . بسياري از اعضا و طرفداران اين كنگره بر ادامه مشي نظامي تأكيد داشتند و مذاكره را علتي براي رفع انزواي رژيم آپارتايد مي دانستند . كنگره ملي آفريقا نيز صريحاً مذاكره با دولت را رد كرده بود . به رغم اين دشواري ها ، مذاكرات صلح در دسامبر 1991 تحت عنوان " مجمع براي ايجاد آفريقاي جنوبي دموكراتيك " ( كودسا ) با حضور 18 گروه مخالف و دولت آفريقاي جنوبي آغاز شد .

 پروسه تغيير سيستم حكومتي در خلال چهار سال تكميل و اولين انتخابات همه نژادي در آوريل 1994 برگزار شد . كنگره ملي آفريقا در اين انتخابات با كسب بيش از 62 درصد آرا به پيروزي رسيد و دولت وحدت ملي متشكل از احزاب كنگره ملي آفريقا ، ملي و اينكاتا به رهبري ماندلا تشكيل شد . اين حزب همچنين 252 كرسي از 400 كرسي پارلمان و 60 كرسي مجلس سنا را كسب كرد و كنترل 7 ايالت از 9 ايالت كشور را نيز به دست آورد . اين سازمان در دومين انتخابات در 1999 ، موفق شد كه 66 درصد آرا را به خود اختصاص دهد و به عنوان حزب اكثريت به همراه حزب اينكاتا دولت را تشكيل دهد .

البته كنگره ملي آفريقا به عنوان حزب اكثريت مي توانست به تنهايي دولت را تشكيل دهد ، ولي آنها ترجيح دادند اعضاي اينكاتا را كه در دولت ماندلا حضور داشتند ، در كاپينه جديد نيز مشاركت دهند .كنگره ملي آفريقا به عنوان حزب حاكم هم اكنون با مشكلاتي در خصوص كادر رهبري خود در استان ها مواجه است و هرازگاهي دست به تغيير آنها مي زند . مسئله شكاف در اتحاد سه جانبه كنگره ملي آفريقا ، حزب كمونيست و كنگره اتحاديه هاي تجاري (كوساتو ) نيز از جمله مسائلي است كه اين حزب را آزار مي دهد . دليل عمده چنين مشكلي ناخرسندي آنها از برنامه هاي كلان اقتصادي دولت كنگره ملي آفريقاست .خصوصي سازي مؤسسات معظم دولتي از جمله مخابرات ، راديو و تلويزيون ، راه آهن، هواپيمايي و غيره از جمله برنامه هاي كلان اقتصادي است .

 از طرف ديگر ، پس از گذشت چند سال از حكومت كنگره ملي آفريقا بر كشور ، دولت آفريقاي جنوبي به رهبري اين حزب نتوانسته است به وعده هاي انتخاباتي 1994 عمل نمايد و نارضايتي از عملكرد اين حزب همچنان رو به رشد است . احزاب مخالف نيز به اين مسئله دامن زده اند و توان كنگره ملي آفريقا براي اداره كشور را زير سئوال مي برند .كنگره ملي آفريقا نيز تمام مسائل و مشكلات را ناشي از حكومت آپارتايد و ميراث به جاي مانده از آن قلمداد مي كند ، اما مخالفان را رد چنين توجيهي ، 7 سال حكومت و كشور را فرصتي تقريباً مناسب براي نمايش كارايي و توان يك حزب و يك دولت مي دانند .

به رغم اين مشكلات و همان طور كه گفته شد ، كنگره ملي آفريقا در انتخابات سراسري 1999 نيز حزب پيروز شناخته شد . جالب اينكه كنگره ملي آفريقا توانست اكثريت 63 درصدي را كه در 1994 به دست آورده بود افزايش داده ، به بيش از 66 درصد برساند . علاوه بر آن ، كنگره ملي آفريقا در اين انتخابات 7 ايالت را به طور كامل در اختيار گرفت و در2 ايالت ديگر نيز نيمي از مجلس و دولت محلي را به دست آورد .نلسون ماندلا در دسامبر 1997 از رهبري كنگره ملي آفريقا كناره گيري كرد و جاي خود را به معاونش تابو امبكي داد . وي به دنبال پيروزي مجدد كنگره ملي آفريقا در انتخابات 1999 ، به عنوان رئيس جمهور آفريقاي جنوبي انتخاب شد .

 كنگره پان آفريقا (PAC)
متعاقب اختلافات داخلي كنگره ملي آفريقا در طول سال هاي 59-1957 ، سرانجام عده اي از اعضاي اين سازمان از آن جدا شدند و " كنگره پان آفريقا " در تاريخ 6 آوريل 1959 رسماً موجوديت خود را اعلام نمود. در اجلاس اعلام موجوديت ، سبوكو به عنوان اولين رئيس كنگره پان آفريقا انتخاب شد. البته كنگره پان آفريقا پس از كنفرانس سالانه كنگره ملي آفريقا در 1958 عملاً از آن جدا شده بود ، ولي در اين تاريخ رسماً به عنوان يك سازمان سياسي مستقل اعلام موجوديت نمود. اين سازمان از 1965 به كنگره پان آفريقاي آزانيا تغيير نام داد.
اساس اختلاف كه باعث انشعاب شد به شرح زير بود:
الف ) مخالفت با عضويت سفيدها و هندي ها دركنگره ملي آفريقا ( موضوع تشكيل كنگره متحدين در 1955 )؛
ب ) مخالفت با گسترش و نفوذ كمونيست ها دركنگره ملي آفريقا ؛
ج ) اعتقاد به فعاليت شديدتر و تندتر عليه رژيم حاكم؛
د ) مخالفت با بندهايي از منشور آزادي و اين اصل كه " آفريقاي جنوبي متعلق به كساني است كه در آن زندگي مي كنند " ؛ در حالي كه كنگره پان آفريقا كشور را متعلق به سياهان مي دانست.كنگره پان آفريقا پس از اعلام موجوديت بيش از 11 ماه فعاليت علني نداشت و به دنبال قيام ضد قانون برگ عبور ، موسوم به قيام شارپ ويل ، توسط دولت غير قانوني اعلام شد. مردم به دعوت كنگره پان آفريقا در اعتراض به قانون برگ عبور در 21 مارس 1960 ضمن مراجعه به كلانتري ها و مراكز پليس ، قصد تحويل برگ هاي عبور خود را داشتند. در پي اين اقدام ، پليس در دو منطقه شارپ ويل و لانگا به طرف جمعيت تيراندازي و حداقل 69 نفر را به قتل رساند. به دنبال اين حادثه ، سازمان هاي كنگره ملي آفريقا و كنگره پان آفريقا روز 28 مارس را عزاي عمومي اعلام كردند و از مردم خواستند كه از كار دست كشيده ، به تظاهرات بپردازند. اين امر موجب غير قانوني شدن فعاليت اين دو سازمان و دستگيري تعدادي از رهبران و اعضاي آنها شد.پس از منع فعاليت كنگره پان آفريقا ، يكي از رهبران آن به نام دكتر ليبالو شاخه نظامي سازمان را با نام POQO ( به معناي خلوص يا اصالت ) در 1961 تشكيل داد.
POQO تا سال 1964 يك سري عمليات مسلحانه عليه حكومت انجام داد ، اما در اين سال دولت ضمن متلاشي كردن هسته مركزي سازمان ، سران آن را دستگير كرده و به زندان انداخت. از اين زمان به بعد برخي از رهبران كنگره پان آفريقا به خارج گريخته ، هسته خارجي رابه پايه گذاري كردند. POQO در سال 1968 به ارتش آزاديبخش مردم آزانيا (APLA) تغيير نام داد.كنگره پان ‎آفريقا در سال 1976 نقش عمده اي در برگزاري تظاهرات عليه اجباري شدن زبان آفريكانس در مدارس آفريقائيان كه توسط جنبش بيداري سياهان (BCM) سازماندهي شد ، ايفا نمود. دانش آموزان سوتو به تشويق گروه مزبور در ژوئن 1976 به خيابان ها آمدند و نسبت به اجباري شدن زبان آفريكانس اعتراض كردند. نيروهاي امنيتي ضمن مقابله با اين تظاهرات ، عده زيادي را كشته ، زفانيا موتوپنگ ، يكي از رهبران كنگره پان ‎آفريقا را به همراه بسياري از مبارزان دستگير و به زندان هاي طويل المدت محكوم ساختند.

در پي اين حادثه و تشديد اقدامات سركوبگرانه رژيم آپارتايد ، فعاليت عمده كنگره پان ‎آفريقا در خارج از كشور متمركز شد. رهبران سازمان توانستند كنگره پان ‎آفريقا را همچون كنگره ملي آفريقا به عضويت سازمان وحدت آفريقا و ناظر سازمان ملل درآوردند. مقر فرماندهي كنگره پان آفريقا در تانزانيا قرار گرفت و از آنجا فعاليت هاي سازمان هدايت شد.در فوريه 1990 كنگره پان آفريقا همراه با ديگر سازمان هاي مبارز ، قانوني اعلام شد و مجدداً فعاليت هاي خود را از سر گرفت. اين سازمان در ابتدا از كنار گذاشتن حملات نظامي عليه منافع دولت و انحلال شاخه نظامي خود امتناع كرد و در اولين دور مذاكرات چند حزبي ، معروف به كودسا ، شركت نكرد. اما بعداً در مذاكرات شركت جست و به يكي از فعالان و صاحبان رأي تبديل شد.كنگره پان آفريقا در انتخابات آوريل 1994 شركت كرد و بر خلاف انتظار ، تنها توانست 243 هزار رأي يعني 2/1 درصد آرا را كسب كند ؛ از اين رو ، اين سازمان تنها 5 كرسي در پارلمان كسب كرد و وزيري در كابينه وحدت ملي نداشت.

 شعارهاي تند اين حزب مانند لزوم تقسيم زمين هاي سفيد پوستان ميان سياهان از جمله دلايل شكست در انتخابات بود.اختلافات داخلي حزب كه اساساً به دليل عملكرد ضعيف دوران انتخابات بود ، بالا گرفت و نهايتاً منجر به بركناري كلارنس مك و تو از رهبران حزب و انتخاب دكتر استانلي موخوبه كه يك كشيش و از فعالان ضد آپارتايد بود ، به عنوان جانشين وي شد. پس از اين تحول ، كنگره پان آفريقا مجدداً به صورت فعال به ايفاي نقش پرداخته ، با برگزاري  كنفرانس سالانه خود در دوربان ، در جستجوي حمايت بيشتر مردمي برآمد. كنگره كنفرانس سالانه خود در دوربان ، در جستجوي حمايت بيشتر مردمي  برآمد. كنگره پان آفريقا را با رد پيشنهاد ماندلا براي مشاركت در دولت و انتقادات گسترده از عملكرد دولت كنگره ملي آفريقا ، عملاً نقش يك حزب مخالف را ايفا نمود.به رغم نظرسنجي هاي به عمل آمده كه افزايش ميزان حمايت ها از كنگره پان آفريقا را نشان مي داد و نتيجه اي بهتر از انتخابات 94 براي اين حزب پيش بيني مي شد ، اين سازمان در انتخابات 99 تنها توانست 71% درصد آرا را  به خود اختصاص دهد ، بنابراين كنگره پان ‎آفريقا در مجلس سه كرسي دارد.

پس از اين شكست ، سازمان دچار مشكلات عديده اي شد و بسياري از اعضاي آن از جمله گورا ابراهيم ، نماينده پارلمان از اين حزب كناره گيري كرد و به ديگر سازمان ها و احزاب پيوست. كنگره پان ‎آفريقا به شدت مخالف سياست هاي خصوصي كردن بخش هاي دولتي به ويژه در بخش هاي ‎آب ، برق، بهداشت و آموزش مي باشد. به نظر رهبران اين حزب ، مردم حق دارند كه از آموزش ، بهداشت و ديگر خدمات عمومي به طور رايگان برخوردار باشند.

 حزب كمونيست آفريقاي جنوبي
حزب كمونيست آفريقاي جنوبي كه قديمي ترين حزب كمونيست آفريقا به شمار مي رود، در 1921 به وسيله سازمان ها و احزاب زير تشكيل شد.
- مجمع سوسياليسم بين المللي (ISL) ؛
- فدراسيون سوسيال دمكرات  (SDF)؛
- كلوپ ماركسيست دوربان (DMC) ؛
- كلوپ كمونيست كيپ (CCP) ؛
- جامعه سوسياليست يهوديان (JSS).
هدف اوليه و اصلي حزب كمونيست ساقط كردن كاپيتاليزم حاكم بر كشور و برقراري حكومت سوسياليستي بود. به دنبال سفر آقاي گومده ، نائب رئيس وقت كنگره ملي آفريقا ، در 1927 به مسكو ، همكاري ميان حزب كمونيست آفريقاي جنوبي و كنگره ملي آفريقا به تدريج افزايش يافت. حزب كمونيست در سال 1947 توانست اولين نماينده سفيد پوست خود را به نمايندگي از بوميان كشور روانه پارلمان كند. در اول ماه مي 1950 حزب كمونيست تظاهراتي برگزار كرد كه 13 نفر آفريقايي در آن كشته و بيش از 24 نفر زخمي شدند.شش روز بعد شور اول لايحه توقيف كمونيسم در پارلمان تصويب و در 22 ژوئن همان سال از تصويب نهايي گذشت.

حزب كمونيست آفريقاي جنوبي قبل از تصويب نهايي لايحه فوق ، خود را منحل شده اعلام كرد و بدين وسيله ، فعاليت آن به شكل زيرزميني درآمد. به رغم اين موضوع ، حزب كمونيست در 1955 به همراه كنگره ملي آفريقا و ديگران ، كنگره متحدين را پديد آورد كه در ژوئن همان سال منشور آزادي را تصويب كرد.حزب كمونيست در طول مبارزه همواره فعاليت و اقدامات خود را با كنگره ملي آفريقا هماهنگ كرد و نفوذ خويش را در آن افزايش داد ؛ تا جايي كه هنگام آزادي ماندلا از زندان ، 27 نفر از 35 عضو اجرايي كنگره ملي آفريقا عضو حزب كمونيست بودند.
كريس هاني ، رهبر كمونيست كه در 21 فروردين 1372 ترور شد ، رياست شاخه نظامي كنگره ملي آفريقا را بر عهده داشت. متلانته ، دبير كل فعلي كنگره ملي آفريقا كه از 1997 به اين سمت منصوب شد ، عضو كميته مركزي حزب كمونيست بود.دولت در دوم فوريه 1990 فعاليت حزب كمونيست آفريقاي جنوبي را به همراه ديگر احزاب آزاد اعلام كرد. حزب مزبور در 29 جولاي 1990 تظاهراتي با نام " اعلام آغاز رسمي فعاليت هاي قانوني و تجديد قوا و جمع آوري نيرو " برگزار كرد. در اين مراسم ماندلا نيز شركت داشت. حزب كمونيست آفريقاي جنوبي در دوران مذاكرات همواره متحد كنگره ملي آفريقا بود و به عنوان مؤتلف با حزب كنگره ملي در انتخابات 1994 شركت كرد.

 پس از انتخابات جو اسلو وزير مسكن شد.سياست هاي اقتصادي اتخاذ شده دولت ، هميشه مورد انتقام حزب كمونيست بود؛ به طوري كه بارها احتمال شكسته شدن ائتلاف كنگره ملي آفريقا ، حزب كمونيست آفريقاي جنوبي و كوساتو مطرح شده است. در دهمين كنگره سراسري حزب كمونيست كه در اول جولاي 1998 برگزار شد ، دگر بار برنامه هاي دولت به خصوص در زمينه هاي اقتصادي كه عمده ترين آن برنامه كلان اقتصادي رشد ، استخدام ، و توزيع ثروت موسوم به GEAR مي باشد ، مورد انتقاد قرار گرفت. اين برنامه مشي مبتني بر بازار دارد.

 نلسون ماندلا كه به عنوان سخنران در اين كنفرانس حضور داشت از برنامه هاي اقتصادي دولت دفاع كرد و اظهار داشت كه GEAR يكي از سياست هاي اصلي و بنيادي دولت و كنگره ملي آفريقا است و هرگز تسليم فشارهاي حزب كمونيست و كوساتو براي تغيير آن نخواهد شد. ماندلا اضافه كرد : " تا زماني كه من زنده باشم GEAR و اجراي آن به قوت خود باقي خواهد ماند. ما تنها نمايندگان كارگران نيستيم ، بلكه نماينده كل كشوريم. كنگره ملي ‎آفريقا معتقد است كه GEAR استراتژي ترميم و بازسازي اقتصاد كشور مي باشد و شكي در آن نيست. "در حال حاضر انگاكولا رئيس حزب كمونيست و ملكتي معاون وي است. انزيناندا نيز دبير كل حزب و جرمي كرونين معاون دبير كل مي باشد. بعضي از اعضاي حزب كمونيست آفريقاي جنوبي در دوران مبارزه با احزاب چپ ايران به ويژه با حزب توده ارتباط داشته اند

4. حزب ملي جديد (NNP)
حزب ملي در سال 1914 توسط ژنرال هرتزوك تأسيس شد. هدف اصلي حزب متحد كردن آفريكانزها براي به دست آوردن نقش بيشتر در جامعه و دولت بود. اين حزب در 1924 با كمك حزب كارگر به رهبري سرهنگ كرسول توانست براي اولين بار با شكست دادن حزب آفريقاي جنوبي (SAP) به رهبري يان اسموتس ، به قدرت دست يابد.حزب ملي در 1934 با حزب آفريقاي جنوبي متحد شد و حزب اتحاد را به وجود آورد.

هرتزوگ نخست وزير و يان اسموتس معاون وي شد. اما برخي از اعضاي حزب ملي كه مخالف اين اتحاد بودند ، در همين سال حزب ملي جديد به رهبري دكتر مالان را تشكيل دادند. اين حزب در 1948 با كسب اكثريت كرسي ها در مجلس قدرت را به تنهايي به دست گرفت و از آن تاريخ تا آوريل 1994 حكومت را در دست داشت.حزب ملي پس از روي كار آمدن ، سياست آپارتايد را به عنوان سيستم حكومتي اعمال نمود. در دوران حكومت اين حزب ، قوانين نژاد پرستي يكي پس از ديگري به تصويب رسيد و نژادها از يكديگر جدا شدند. اما به دنبال تشديد مبارزات مردمي و فشارهاي بين المللي از مارس 1982 به بعد ، در سياستگذاري هاي حزب ملي تغييرات محسوس و قابل توجهي رخ داد كه عمده ترين آنها سهيم كردن رنگين پوستان و آسيايي ها در قدرت و ورود آنها به مجالس قانونگذاري بود.

 البته سياهان مخالف در بدترين شرايط بودند. رژيم در فاصله بين 1985 تا 1989 به قلع و قمع كليه سياه پوستان مخالف پرداخت و نظم آهنين برقرار كرد. در مقابل ، مبارزات مردمي نيز شدت گرفت. سياهان با برگزاري اعتصابات ، تظاهرات و غيره مخالفت خود را با دولت اعلام داشتند. شدت گرفتن مبارزات مردم آفريقاي جنوبي و فشارهاي بين المللي موجب شد كه در حزب ملي نيز مخالفت هايي متوجه پيتر ويليام بوتا رئيس جمهور شود كه نژادپرست متعصب و از مدافعين سرسخت آپارتايد بود و عده اي اصلاح طلب به رهبري دي كلرك در مقابل او ظاهر شوند. بوتا در ژانويه 1989 مريض و راهي بيمارستان شد. وي در 14 آگوست همان سال از مقام خود استعفا داد و از قدرت كناره گيري كرد. دي كلرك در انتخابات پارلماني 1989 به پيروزي رسيد و به عنوان رئيس جمهور منصوب شد. پيروزي دي كلرك به مثابه پيروزي انديشه اصلاح طلبانه بر تفكر متعصب برتري نژادي در كشور محسوب مي شد و بدين وسيله ، پروسه اصلاحات كه به انتخاب آوريل 1994 انجاميد، شروع شد.
در انتخابات آوريل 1994 حزب ملي 4 ميليون رأي يعني 20 درصد آرا را كسب و به عنوان حزب دوم در قدرت مشاركت كرد. اين حزب 82 كرسي در مجلس ملي و 17 كرسي در مجلس سنا داشت. در ابتداي تشكيل دولت وحدت ملي ، دي كلرك رهبر وقت حزب ملي ، پست معاون دوم رياست جمهوري را به عهده گرفت و 6 وزير كابينه نيز از حزب ملي انتخاب شدند.حزب ملي به دليل عدم تفاهم با سياست هاي كنگره ملي آفريقا در دولت وحدت ملي ، اقدام به خروج از دولت كرد ؛ زيرا اين حزب تبديل به مؤيد سياست هاي كنگره ملي آفريقا شده بود و اين مسئله بر وجهه حزب ملي به عنوان حزب مخالف يا رقيب صدمه وارد مي ساخت.

 نهايتاً رهبري حزب ملي براي جلوگيري از سردرگمي هواداران و بيرون آمدن از اين دوگانگي ، طي يك تغيير جهت از دولت خارج شد و ژست يك حزب كاملاً مخالف و منتقد را به خود گرفت. خروج حزب ملي از دولت باعث شد كه پس از 48 سال دولتي بدون حضور حزب مذكور حكومت بر آفريقاي جنوبي را در دست گيرد و حزب ملي از راهروهاي قدرت در ‎آفريقاي جنوبي خارج شود. خروج از دولت در قالب استراتژي ايفاي نقش مخالف ، بازسازي حزب ، تقويت و جذب اعضاي بيشتر به خصوص از بين سياهان ، و آمادگي براي انتخابات سراسري 1999 صورت گرفت. اما سابقه اين حزب كه هنوز از اذهان زدوده نشده بود ، مشكل سازي مي كرد.

استعفاي دي كلرك در اواخر 1997 از رهبري حزب و انتخاب يك جوان به نام مارتينوس فون اسكالويك به جاي وي ، گامي در جهت پاك كردن سوابق اين حزب به حساب مي آمد. اما وي نتوانست در رسيدن به اين هدف موفق باشد و بسياري از اعضا و كادر اين حزب به ديگر احزاب پيوستند. در همين راستا نام حزب نيز به حزب جديد ملي (NNP ) تغيير يافت. حزب جديد ملي در انتخابات 1999 تنها توانست 87/6 درصد آرا را به دست آورد و بدين گونه ، عنوان حزب اصلي مخالف را از دست داد. اين حزب كه در انتخابات 94 توانسته بود 82  كرسي پارلمان را به دست آورد ، در اين انتخابات فقط 28 كرسي كسب نمود. حزب ملي كه در انتخابات قبلي توانسته بود اكثريت آرا را در ايالت كيپ غربي به دست آورد و دولت و مجلس آن ايالت را در اختيار داشته باشد ، در انتخابات 99 اين اكثريت را از دست داد و مجبور شد دولت ائتلافي با كنگره ملي آفريقا تشكيل دهد.

 

 5.حزب آزادي اينكاتا (IFP)
حزب آزادي اينكاتا در سال 1975 با نام سازمان آزاديبخش مردم اينكاتا تأسيس شد . اين سازمان ابتدا با اهداف آموزشي و فرهنگي به وجود آمد ، ولي بعداً جهت سياسي به خود گرفت . گفته مي شود كه دولت پرتوريا در تأسيس اين حزب نقش داشته است . اينكاتا توسط مانگستوبوتلزي كه عضو كنگره ملي آفريقا بود ، به دنبال ممنوعيت كنگره ملي آفريقا آغاز به كار كرد . 85 درصد از اعضاي اين حزب را قبيله زولو تشكيل مي دهند و خود حزب ادعا مي كند كه بيش از 2 ميليون عضو دارد .يكي از اهداف اينكاتا تشكيل هوم لند مستقل از كوازولو بود كه اين خواسته مورد مخالفت گروه هاي مبارز و انقلابي قرار گرفت . دولت تنها به آنها نوعي خود مختاري داد و منطقه قبيله زولوها در استان ناتال به عنوان منطقه خودمختار در اختيار قبيله زولو و حزب آزادي اينكاتا قرار گرفت .

 مخالفت گروه هاي مبارز و به ويژه كنگره ملي آفريقا با تشكيل فوم لند مستقل ، موجب رنجش اينكاتا شد . بوتلزي از اعضاي كنگره ملي آفريقا و به ماندلا بسيار نزديك بود ، ولي مخالفت كنگره ملي ‎آفريقا با تشكيل هوم لند كوازولو كه موجب عدم استقلال قوم لند شد ، شروع درگيري هاي خونين و خشونت هاي زيادي ميان دو حزب را در پي داشت ؛ درگيري هايي كه هزاران نفر از دو سازمان را به كشتن داد و هنوز هم به ندرت ادامه دارد . اينكاتا در مذاكرات احزاب و پروسه اصلاحات شركت كرد ، ولي در ميان راه به دليل برآورده نشدن خواسته اش كه اعطاي خودمختاري به زولوها در قانون اساسي جديد بود ، به همراه چند گروه ديگر تحت عنوان گروه نگران (COSAG) از مذاكرات چند حزبي خارج شد و تهديد كرد كه در انتخابات آوريل 1994 شركت نخواهد كرد . اما با مذاكراتي كه ميان آقايان ماندلا ، دلي كلرك و بوتلزي صورت گرفت ، اين حزب در آخرين لحظات اعلام كرد كه در انتخابات شركت مي كند .

اينكاتا در انتخابات 2058294 رأي يعني 54/10 درصد آرا را از آن خود كرد و 43 كرسي در پارلمان و سه وزير در كابينه وحدت ملي پيدا كرد .اينكاتا همچنين اكثريت را در ايالت كوازولو ـ ناتال به دست آورد و حكومت محلي اين ايالت توسط اينكاتا تشكيل شد . مانگستو بوتلزي ، رهبر اينكاتا ، پست وزارت كشور كابينه وحدت ملي را در اختيار گرفت كه در كابينه امبكي نيز اين سمت را بر عهده دارد .اينكاتا بيش از آنكه يك حزب مطرح در سطح ملي باشد ، حزبي متعلق به قبيله زولو و استان كوازولوناتال شناخته مي شود . اين حزب در انتخابات 1999 نيز از آراي قبيله زولو برخوردار بود و تقريباً تعداد آرايي مشابه انتخابات گذشته به دست آورد . اين حزب در اين انتخابات 59/8  درصد آرا و متعاقب آن ، 34 كرسي در پارلمان كسب كرد و 3 وزير و يك معاون وزير به كابينه فرستاد . اينكاتا نيمي از كرسي هاي مجلس ايالت كوازلو ـ ناتال را نيز از دست داد و به اتفاق كنگره ملي آفريقا حكومت اين ايالت را به دست گرفت .

6 . حزب محافظه كار (CP)
حزب محافظه كار توسط اعضاي پيشين حزب ملي تشكيل شد كه در مارس 1982 به علت مخالفت با شيوه ايجاد تغييرات و رفرم در كشور از حزب خارج شدند . مؤسس اين حزب دكتر آندرس ترورنيخت بود كه قبل از آن ، رهبري حزب ملي در منطقه ترانسوال را بر عهده داشت و وزير كابينه بوتا بود . وي به همراه ديگر وزير كابينه به نام هارتزنبرگ ( رهبر فعلي ) در مخالفت با تصميمات كابينه در مورد ورزش مختلط در سطح مدارس و نماينده داشتن رنگين پوستان و آسيايي ها از پست خود استعفا داد و 8 روز بعد از حزب ملي نيز خارج شد .حزب محافظه كار در انتخابات 1983 شركت كرد و يك كرسي در پارلمان به دست آورد. اين حزب در انتخابات بعدي  (1989 ) توانست  موقعيت بهتري كسب و تعداد 39 كرسي پارلمان (31  درصد آرا ) را از آن خود كند. از اين زمان حزب محافظه كار به عنوان حزب مخالف در پارلمان شروع به فعاليت كرد . در اوت 1992 پنج نماينده حزب در پارلمان از اين حزب خارج شدند و جبهه Afrikanee Volksunie  را تأسيس كردند كه خواستار تشكيل يك هوم لند سفيدپوست بود .
حزب محافظه كار در مذاكرات چند حزبي شركت داشت ، ولي در ميانه راه از آن خارج شد و در انتخابات آوريل 1994 نيز شركت نكرد . حزب محافظه كار به طور رسمي انتخابات را تحريم نكرد ، ولي از شركت در آن نيز امتناع نمود . اين امر نه تنها باعث تقويت موضع حزب محافظه كار نشد ، بلكه منجر به كاهش و از دست رفتن هواداران حزب نيز شد و بسياري از آفريكانرها در انتخابات به حزب جبهه آزادي (FF) رأي دادند. ظاهراً رهبري اين حزب پس از اينكه از اتخاذ سياست مبارزه منفي نتيجه اي نگرفت در 14 اكتبر 1997 با برگزاري كنگره عمومي خود در پرتوريا ، فعاليت مجدد خود را در صحنه سياسي اعلام و قصد خود را مبني بر حضور و رقابت در انتخابات سراسري 1999 اعلام نمود

. البته همان طور كه پيش بيني مي شد ، اين حزب نتوانست در انتخابات 99 آراي كافي به دست آورد و نتيجه عملي حضور آن ، تفرقه آراي آفريكانرها بين حزب محافظه كار ، جبهه آزادي و حزب ملي بود . به همين دليل ، رهبري جبهه آزادي از ابتدا از تصميم حزب محافظه كار براي بازگشت به صحنه رقابت ها ابراز ناخشنودي كرده بود حزب محافظه كار همچون احزاب ديگر مانند جبهه آزادي ، حزب محافظه كار ، جنبش مقاومت آفريكانر و حزب ملي هرستيگت ادعاي رهبري آفريكانرها را دارد و خود را حزب مورد علاقه اين عده مي داند . روزنامه پاتريوت ( وطن پرست ) ارگان اين حزب است .

7. حزب دموكراتيك (DP)
حزب دموكراتيك در آوريل 1989 از ادغام سه گروه زير تشكيل شد :
- حزب ترقي خواه فدرال (PEP) منشعب از حزب (UP) و مخالف حزب ملي حاكم بر كشور ؛
- حزب مستقل (IP) كه در 1988 توسط دنيس ورال ، از اعضاي حزب ملي ، تأسيس شد ؛
- جنبش دمكراتيك ملي (NDM) كه در سال 1989 توسط مالان از اعضاي حزب ملي تشكيل شد .
حزب دموكراتيك در انتخابات 1989 توانست 20 درصد آرا را به خود اختصاص دهد . اين حزب اعتقاد دارد كه حزب ملي ، كاري را انجام داد كه همه آزاديخواهان چندين سال خواستار آن بودند .

حزب دموكراتيك در پروسه مذاكرات به طور فعال شركت داشت و در انتخابات 1994 با به دست آوردن 338 هزار رأي (7/1 درصد آرا ) هفت كرسي پارلمان را از آن خود كرد . رهبر فعلي حزب ، توني لئون و حزب دموكراتيك با اتخاذ موضع منتفذانه و مخالف دولت كنگره ملي آفريقا و جذب افراد از طيف هاي سياسي از محافظه كاران قديمي تا ميانه روها در انتخابات ميان دوره اي محلي و شهرداري ها در 1996 ، به پيروزي هاي نسبي دست يافت و توانست حزب ملي را شكست دهد . حزب دموكراتيك براي جلب اعضا و هوادارن حزب ملي اقدام كرد و در مواردي نيز به موفقيت دست يافت . همان طور كه انتظار مي رفت ، تداوم چنين روندي باعث شد كه حزب دموكراتيك رقيب اصلي كنگره ملي آفريقا در ميان سفيدپوستان باشد .

حزب دموكراتيك در انتخابات 1999 توانست تعداد 38 كرسي پارلمان را به دست آورد كه 31 كرسي بيشتر از انتخابات قبلي است و اين رشد خوبي براي حزب محسوب مي شود . اكنون اين حزب دومين حزب كشور و حزب اصلي مخالف دولت است .حزب دموكراتيك حضور فعالي در كليه صحنه هاي سياسي ، اقتصادي و اجتماعي كشور دارد و در تمامي زمينه ها موضع گيري مي كند . انتقام از دولتمردان و كنگره ملي آفريقا نيز در سرلوحه كارهاي حزب دموكراتيك قرار دارد .در مورد حزب دمكراتيك بايد به اين نكته اشاره كرد كه حمايت اصلي از اين حزب از سوي سرمايه داران به خصوص صاحبان معادن صورت مي گيرد ، ضمن اينكه محافل يهودي و يهوديان نيز نفوذ بالايي در حزب دموكراتيك دارند . اين حزب از رابطه آفريقاي جنوبي با كشورهاي كوبا ، ليبي و ايران انتقاد مي كند و در سفر آقاي هاشمي رفسنجاني به آفريقاي جنوبي ، تنها حزب موجود در پارلمان بود كه با ايشان ملاقات نكرد .

 سازمان خلق آزاينا (AZAPO)
سازمان آزاپو در ماه مي 1978 توسط چندين گروه تأسيس ، ولي به علت بازداشت  فوري رهبران ، فعاليت اصلي اش در سپتامبر 1979 آغاز شد . سازمان هاي عمده اي كه به تشكيل آزاپو اقدام نمودند ، عبارت اند از : نهضت دانشجويان آفريقاي جنوبي (SASM)، سازمان دانشجويان آزاينا (AZASO) و كنگره دانشجويان آفريقاي جنوبي (COSAS) . كليه اعضاي آزاپو از سياه پوستان آفريقاي جنوبي بودند و تفكراتي مانند كنگره پان ‎آفريقا داشتند .

بنابراين ، دولت سفيدپوست هميشه با متهم كردن آزاپو و شاخه داخلي كنگره پان آفريقا به كمونيسم ، به دستگيري ، حبس و منع فعاليت رهبران آنها اقدام مي كرد .در سال 1983 با ابتكار آزاپو ، مجمع ملي با هدف ايجاد وحدت بين سازمان هاي ضد آپارتايد و مخالف منشور آزادي كنگره ملي آفريقا تشكيل شد ، ولي فعاليت چشمگيري نداشت . در سال 1988 فعاليت آزاپو به همراه 33 گروه و سازمان سياسي و كارگري ديگر توسط رژيم پرتوريا غير قانوني اعلام شد .اين ممنوعيت تا فوريه 1990 ادامه داشت . شاخه نظامي سازمان به نام ارتش آزاديبخش ملي آزانيا (AZANIA) در سال هاي 90 تا 93 چندين حملات چريكي به اماكن و تأسيسات مختلف داشت . سه ايراني بهايي نيز در سال 1993 توسط اين سازمان در محفل بهايي ها در ترانسكاي كشته شدند .
آزاپو در مذاكرات قانون اساسي شركت نكرد و در انتخابات 1994 نيز مشاركت نداشت، ولي همانند ديگر احزاب تصميم به مشاركت فعال در انتخابات 1999 آفريقاي جنوبي گرفت . آزاپو در اين انتخابات نتوانست رأي قابل توجهي به دست آورد و تنها موفق شد تا يك كرسي در مجلس اين كشور كسب كند . رئيس آزاپو در حال حاضر موسالا است. آزاپو افكاري شبيه كنگره پان آفريقا دارد و دو حزب مشغول گفتگو براي همكاري اند .

9. كنگره اتحاديه هاي تجاري آفريقاي جنوبي (COSATU)
كنگره اتحاديه هاي تجاري آفريقاي جنوبي ( كوساتو ) در نوامبر 1985 آغاز به كار كرد . كوساتو بزرگ ترين سازمان كارگري در ‎آفريقاي جنوبي است كه از 33 گروه و اتحاديه كارگري و بازرگاني تشكيل شده است .اين كنگره ضد نژادپرستي است و در دوران مبارزه واحد كارگري كنگره ملي آفريقا بود . دولت در فوريه 1988 فعاليت سياسي كوساتو را ممنوع اعلام كرد كه تا فوريه 1990 ادامه داشت . كوساتو در دوران مذاكرات بسيار فعال بود و به عنوان بازوي كنگره ملي آفريقا و متحد آن عمل مي كرد . اين كنگره در انتخابات آوريل 1994 به عنوان مؤلف با كنگره ملي آفريقا و در قالب آن شركت كرد.

پس از انتخابات ،  جي نايدو ، رئيس وقت ، ابتدا به عنوان وزير مشاور و مسئول برنامه بازسازي و توسعه (RDP) و سپس به عنوان وزير پست و مخابرات و موفامدي ، نائب دبير كل كنگره ، به عنوان وزير ايمني و امنيت در كابينه وحدت ملي حضور داشت .رهبر فعالي كوساتو ، گومومو و دبير كل آن سام شيلوا است كه به دنبال انتخابات 1999 به عنوان نخست وزير بزرگ ترين ايالت آفريقاي جنوبي يعني خاتنگ برگزيده شد .كوساتو همچون حزب كمونيست ، متحد كنگره ملي آفريقا بود و در دوران مبارزه شاخه كارگري اين سازمان شناخته شده بود ، ولي از سياست هاي اقتصادي دولت به ويژه خصوصي سازي به شدت انتقاد و چندين بار تظاهراتي عليه بعضي برنامه ها و سياست هاي مربوط به كارگران برپا كرده است .

10. جبهه آزادي (FF)
جبهه آزادي چند ماه قبل از انتخابات 1994 توسط ژنرال كنستاند فيليون تشكيل شد . اين حزب كه از گروه اتحاد آزادي خارج شد و اعلام موجوديت كرد . بيشتر مدافع منافع سفيدپوست ها و اكثراً در مناطق سفيدها تمركز دارد .جبهه آزادي به دنبال توافق سه جانبه بين كنگره ملي آفريقا ، حزب محافظه كار و جبهه آزادي در خصوص هوم لند سفيدها ، در 23 آوريل در انتخابات 1994 شركت كرد و توانست 424555 رأي يعني 17/2 درصد آرا را كسب كند و باعث شد كه حزب به رهبري فيليون 9 نماينده در مجلس ملي و 5 نماينده در سنا پيدا كند . جبهه آزادي در انتخابات 1999 نيز توانست سه كرسي در مجلس به دست آورد . جبهه آزادي به همراه احزابي چون AWB و جبهه آفريكانر به دنبال ايجاد هوم لند سفيد پوست ها و در اين خصوص به شدت فعال بوده اند .

11. جنبش متحد دموكراتيك (UDM)
اين حزب تنها 5 سال است كه وارد صحنه سياسي چند حزبي آفريقاي جنوبي شده است. رولف مير و بانتو هولوميسا در 27 سپتامبر 1997 طي مراسمي در مركز تجارت جهاني ژوهانسبورگ آغاز فعاليت حزب مشترك و جديد خود را اعلام كردند و جشن گرفتند .رولف مير يكي از رهبران حزب ملي بود كه پس از خروج اين حزب از دولت وحدت ملي از حزب محافظه كار كناره گيري كرد . هولوميسا نيز از اعضاي كنگره ملي آفريقا بود كه پست معاونت وزارت را در دولت داشت . وي با اظهار نظراتي كه در مورد بعضي از اعضاي رده بالاي كنگره ملي آفريقا كرد ، از اين حزب اخراج شد . رولف مير و هولوميسا پس از كناره گيري از احزاب خود اعلام كردند كه حزب جديدي تشكيل خواهند داد كه پس از مدت ها كش و قوس ، نهايتاً تأسيس جنبش متحد دموكراتيك اعلام شد . آنها مسئله رهبري را با اداره مشترك حزب توسط خودشان حل كردند .

هولوميسا در مراسم جشن آغاز فعاليت جنبش متحد دموكراتيك با اعلام نام حزب جديد گفت : " آفريقاي جنوبي نيازمند حضور بيش از يك حزب در صحنه سياسي كشور است تا نمايانگر چالش هاي موجود در كشور باشد . ما نيازمند حضور يك جنبش تازه هستيم كه متعهد به آفريقاي جنوبي باشد . " مير نيز با اشاره به تركيب غيرنژادي جنبش متحد دموكراتيك گفت : " رنگ هاي آرم حزب كه متشكل از زرد و قرمز و سبز است ، منعكس كننده ريشه هاي جنبش متحد دموكراتيك در آفريقاي جنوبي و ‎آفريقاست . "حزب تازه تأسيس جنبش متحد دموكراتيك از حمايت دو قشر متفاوت برخوردار است . قشر اول هواداران هولوميسا در زادگاه وي يعني استان كيپ شمالي ( ترانسكاي سابق ) سابق هستند . ترانسكاي يعني يكي از مناطق خودمختار در دوران آپارتايد بود كه ژنرال هولوميسا چندين سال به عنوان حاكم نظامي بر آن حكمراني كرد و هواداراني در آنجا  دارد . قشر دوم حاميان جنبش متحد دموكراتيك را هواداران آقاي رولف مير و بعضي از اعضاي سابق حزب ملي تشكيل مي دهد كه اكثراً سفيدپوست اند .
جنبش متحد دموكراتيك در حركت هاي اوليه خود موفقيت هايي را به دست آورد و توانست در يك انتخابات محلي نيز موفق عمل كند . همچنين بر اساس نتايج نظر سنجي ها، ميزان حمايت مردمي از اين حزب باعث شده بود كه تهديدي براي ديگر احزاب به شمار آيد . اما به رغم اين مطلب ، حزب مزبور در انتخابات 1999 تنها توانست 14 كرسي پارلمان را كسب كند و پنجمين حزب كشور شناخته شود . يكي از مشكلاتي كه گفته مي شود باعث شكست اين حزب شده است ، مسئله رهبري و اختلاف در اين خصوص است . اين مسئله مورد انكار رهبران حزب قرار گرفت ، ولي رولف مير در 22 دي 1378 اعلام كرد كه تصميم دارد از فعاليت هاي سياسي و نمايندگي مجلس كناره گيري كند كه نمي تواند بي ربط به مسئله اختلاف رهبري باشد  ـ هر چند وي انگيزه خود را از اين اقدام پرداختن به امور شخصي و فعاليت در زمينه هاي ديگر اعلام كرد .

  ب ) ديگر احزاب و سازمان ها
علاوه بر گروه هاي سياسي ياد شده ، تعداد زيادي گروه و حزب سياسي ديگر نيز در آفريقاي جنوبي وجود دارند كه از اهميت كمتري برخوردارند . در اينجا به مهم ترين آنها اشاره مي شود :

1.  حزب دموكراتيك مسيحيان آفريقا (ACDP)
   حزب دموكراتيك مسيحيان آفريقا قبل از انتخابات آوريل 1994 توسط دكتر يوهانس فندو رستويزن كه از سران اطلاعات ارتش بود، تشكيل شد . اين حزب در اولين انتخابات با كسب 88104  رأي ( 5/0 درصد آرا ) تنها توانست يك كرسي در مجلس ملي و يك كرسي در مجلس ايالت كيپ شرقي و يك كرسي نيز در مجلس ايالت كوازولو ـ ناتال به دست آورد . اين حزب به رهبري كنت مشوه در انتخابات 1999 شركت نمود و موفق شد 6 كرسي را در مجلس ملي اين كشور كسب كند كه در مقايسه با انتخابات قبلي ، رشد خوبي داشته است .

2.  حزب مسلمانان آفريقا (AMP )
   حزب مسلمان آفريقا چند ماه قبل از انتخابات ‎آوريل 1994 توسط عده اي از مسلمانان تأسيس شد . رهبر اين حزب دكتر امتياز سليمان ، رئيس مجمع وقف الواقفين ، است . اين مجمع يك مؤسسه خيريه مي باشد و در ميان مسلمانان آفريقاي جنوبي شناخته شده است . اين حزب در انتخابات 94 شركت كرد و تنها توانست 34 هزار رأي يعني 2/0 درصد آرا را كسب كند و در نتيجه ، كرسي پارلماني به دست نياورد . بسياري از مسلمانان در انتخابات از اين حزب حمايت كردند .حزب ديگري به نام حزب اسلامي (IP ) مدتي قبل از حزب مسلمانان آفريقا در كيپ تاون تشكيل شده بود كه در انتخابات محلي ايالت كيپ غربي شركت كرد ، ولي موفقيتي نداشت. اين حزب پس از انتخابات در حزب مسلمانان آفريقا ادغام شد . دكتر سليمان هدف خويش را دفاع و حمايت از ارزش هاي اسلامي در جامعه ذكر مي كند حزب مسلمانان آفريقا در انتخابات 99 نيز موفق نبود و نتوانست كرسي در پارلمان به دست آورد .

3.  جنبش مقاومت آفريكانر (AWB)
   جنبش مقاومت ‎آفريكانر در سال 1973 تأسيس شد . اعضاي اين جنبش ، ملي گرايان آفريكانر بودند كه خارج از سيستم سياسي حاكم بر كشور وجود داشتند . تحليلگران ، جنبش مقاومت آفريكانر را سياسي كاران سفيدپوست افراطي و نژاد پرست مي دانند . اين سازمان توسط تريلانژ رهبري مي شود .جنبش مقاومت ‎آفريكانر يكي از مخالفان سرسخت اصلاحات در كشور است و در دوران مذاكرات به اشكال گوناگون مخالف خود را ابراز مي داشت . راهپيمايي مسلحانه ، انفجار و درگيري از جمله اقدامات آنها در اين دوران بود . اين جنبش در انتخابات 1994 شركت نكرد و آن را تحريم نمود . آنها پس از انتخابات خواستار تشكيل يك هوم لند سفيد بودند و برخواسته خود اصرار مي ورزند . اين حزب در انتخابات 1999 نيز شركت نجست .

4.  حزب فدرال (FP)
   اين حزب طرفدار سيستم فدرال و خواستار افزايش قدرت و اصول فدراليست براي 9 ايالت ‎آفريقاي جنوبي است . رهبري حزب بر عهده خانم كندال است . حزب فدرال در انتخابات 1994 شركت كرد و توانست 17663 رأي يعني 1/0 درصد آرا را كسب كند . حزب مزبور در انتخابات 1999 نيز موفقيتي نداشت و سهمي در اداره كشور ندارد .

5.  حزب ملي هرستيگت (HNP)
   حزب ملي هرستيگت در سال 1969 تأسيس شد . نام اين حزب به انگليسي حزب اصلاح ملي مي باشد . چاپ ماريس رهبر حزب است و در انتخابات 1994 شركت نكرد . اين حزب از احزاب راست افراطي به حساب مي آيد .

6.  جنبش دموكراتيك آفريقا (ADM)
   جنبش دموكراتيك آفريقا قبل از انتخابات 1994 توسط ژنرال آپااگوزو ، رهبر سابق هوم لند سيسكاي ، تشكيل شد .اين حزب در انتخابات موفق نبود و تنها توانست كمتر از 10 هزار رأي ( 1/0 درصد آرا ) كسب كند . جنبش دموكراتيك آفريقا در انتخابات 1999 نيز موفق نبود .

7.  حزب كنگره ميانه روهاي آفريقا (AMCP)
   اين حزب چند روز قبل از انتخابات 1994 تأسيس شد . رهبري حزب بر عهده فيري است و نتوانست در انتخابات 94 موفقيتي كسب كند . اين حزب تنها 27670 راي به دست آورد و در نتيجه ، نماينده اي به پارلمان نفرستاد . در انتخابات 1999 نيز اين حزب موفقيتي نداشت و نقش زيادي در ‎آفريقاي جنوبي ندارد .

8.   حزب كشاورزان (BSP)
   حزب كشاورزان يك حزب راست افراطي است كه خواستار تشكيل هوم لند مستقل  سفيد مي باشد . رهبر حزب فن تاندر در انتخابات 1994 و 1999 شركت نكرد .

9.   حزب شايسته (MP)
   اين حزب همانند تعدادي از احزاب ديگر قبل از انتخابات 1994 در ژوهانسبورگ تأسيس شد . حزب شايسته به شكل يك حزب محلي در انتخابات ثبت نام كرد و تنها توانست حدود 2 هزار رأي را در انتخابات محلي ايالت خاتنگ كسب كند . بنابراين ، هيچ نماينده اي در مجلس اين ايالت ندار . اسكولن رهبر اين حزب است .

10.  حزب حقوق (RP)
    حزب حقوق قبل از انتخابات 1994 در ژوهانسبورگ تأسيس شد و در انتخابات محلي شركت كرد . تنها 921 نفر در استان خاتنگ به اين حزب رأي دادند و نماينده اي در مجلس ندارد سينك لير رهبري اين حزب را بر عهده دارد .

11.  حزب همبستگي (SP)
    حزب همبستگي بيشتر از جامعه هندي هاي مقيم ‎آفريقاي جنوبي تشكيل شده است . حزب همبستگي در سيستم سه مجلسي ( سفيد ، رنگين پوست ، آسيايي ) نظام قبلي در پارلمان نماينده داشت . ولي در انتخابات 94 و 99 شركت نكرد . رهبر اين حزب دكتر ردي است .

12.  حزب زنان ‎آفريقاي جنوبي (SAWP)
    حزب زنان آ‎فريقاي جنوبي قبل از انتخابات 1994 تشكيل شد و در آن انتخابات 2641 رأي در ايالت كيپ غربي كسب كرد . اين حزب هيچ نماينده اي در مجلس ندارد .

13.  حزب ليست كارگران (WLP)
    اين حزب قبل از انتخابات 1994 تشكيل شده است و تفكر سوسياليستي دارد . حزب ليست در انتخابات گذشته 4169 رأي به دست آورد كه نمايندگي كمتر از 1/0 درصد آراي رأي دهندگان است . رهبري حزب با اندلو است كه در انتخابات 1999 نيز موفقيتي نداشت .

14.  جبهه آفريكانر (AVF)
    جبهه آفريكانر در واقع چتري از احزاب و گروه هاي سفيدپوست تندور است كه براي تشكيل هوم لند مخصوص سفيدها تلاش مي كند . جبهه آفريكانر در انتخابات 94 و 99 شركت نكرد . دكتر هارتزنبرگ ، رهبر حزب محافظه كار ، رهبر اين جبهه است .

15.  حزب دموكراتيك مسيحي (CDP)
    اين حزب با بيان اينكه كشور در يك بحران قرار دارد و جرائم ، فساد ، كلاهبرداري و سوء مديريت در زمان رژيم كنگره ملي آفريقا ، حزب كمونيست و كوساتو به حد اعلي رسيده است ، پا به عرصه وجود نهاد . رهبران حزب اهدافي براي حزب اعلام كرده اند كه اهم آنها عبارتند از :

        1) يك دولت جانشين براي انتخاب كنندگان و حزب مخالف مسئول ؛
        2) ايجاد حكومت مدني بر اساس اصول مسيحيت ؛
        3) ايجاد مردمسالاري مسيحي ؛
        4) تأسيس حكومت مطلوب براي حل مشكلات مهم شهروندان ؛
        حزب دموكراتيك خود را مدافع مسيحيان و ارزش هاي خانواده مسيحي ، ايجاد شغل ، آموزش ، مسكن و خدمات         درماني مي داند و با سقط جنين ، همجنس بازي ، قمار و تصاوير مستهجن مخالف است . رهبر حزب دوپلوي

حزب سبز آفريقاي جنوبي (GPSA)
اين حزب به رهبري خانم سوله درباره بهداشت سياره ، اطلاعات زيست محيطي ، مسئوليت اجتماعي ، برابري زن و مرد از همه نژادها ، عدم خشونت ، رفاه اجتماعي مردم و نژاد آينده فعال  است

جمع بندي
آفريقاي جنوبي كه از سابقه طولاني فعاليت هاي احزاب و گروه هاي سياسي برخوردار است و قدمت احزاب در آن به پيش از يك قرن مي رسد ، جزء اولين كشورهايي بود كه در قاره آفريقا به استقلال رسيد ، اما آخرين كشور اين قاره بود كه آزاد شد و سيستم دموكراسي در آن استقرار يافت . از 1948 كه حزب ملي به قدرت رسيد تا 1994 كه اولين انتخابات دموكراتيك در آفريقاي جنوبي برگزار شد ، سيستم مبتني بر آپارتايد و جدايي نژادها بر اين كشور حاكم بود . نظام آپارتايد و تأكيد بر شناسايي و جدايي نژادها زشت ترين و فاجعه آميزترين شكل از اشكال استعمار يك ملت توسط گروهي از افراد ديگر و كامل ترين شكل استعمار در همه دوران هاست .
آپارتايد كه ريشه در ناسيوناليسم آفريكانرها دارد ، توسط حزب ملي از حالت نظري به يك سيستم حكومتي كشوري تبديل شد . از آن زمان قوانين ضد بشري يكي پس از ديگري تصويب شد و غيرسفيدها و به ويژه سياهان را از حقوق اوليه و مزاياي زندگي محروم كرد .در مقابل ، مبارزه سياه پوستان با سفيد پوستان كه از زمان حضور سفيدها در اين كشور توأم با برده گيري سياهان و گرفتن زمين ها و منابع آنها بود ، شدت و قوت بيشتري يافت . احزاب و گروه هاي سياسي و حتي نظامي براي سرنگوني اين سيستم ضد بشري و حاكميت دموكراسي پا به عرصه وجود گذاشتند و فعاليت هاي گسترده اي را در داخل و خارج از كشور شرروع كردند .

در اواخر دهه 80 شرايط بين المللي ، منطقه اي و داخلي به گونه اي پيش رفت كه گروه اصلاح طلبان حزب ملي به رهبري دي كلرك بر حزب و دولت حاكم شدند . دي كلرك طي نطقي در فوريه 1990 قانوني شدن احزاب ، آزادي زندانيان سياسي و عفو تبعيديان براي بازگشت به كشور را اعلام نمود . متعاقب آن ، مذاكرات ميان احزاب و دولت براي تنظيم و تدوين يك مجموعه انتقال جهت تغيير وضعيت سياسي اين كشور به يك نظام دموكراتيك با تشكيلات سياسي مورد قبول عامه مردم بر اساس عدم تبعيض نژادي و آپارتايد شروع شد . پس از چند مذاكره پراكنده ، اولين مذاكرات دسته جمعي تحت عنوان كنوانسيون براي ‎آفريقاي جنوبي دمكراتيك ( كودسا ) در 20 دسامبر 1991 آغاز گشت.
سفيد پوستان نيز با رأي آري به رفراندوم 18 مارس 1992 راه مذاكره دولت با گروه هاي سياسي مخالف را باز كردند ؛ اين در حالي بود كه احزاب سفيد افراطي از مردم خواسته بودند تا به تقاضاي دولت و حزب ملي پاسخ منفي بدهند .اين مذاكرات كه 27 حزب و گروه سياسي در جمع مذاكره كنندگان با دولت بودند با تصويب قانون اساسي موقت كه در برگيرنده حقوق همه نژادها و استقرار نظام دموكراسي چند حزبي بود و تعيين تاريخ 27 آوريل 94 به عنوان روز برگزاري اولين انتخابات دموكراتيك و غير نژادي در ‎آفريقاي جنوبي ، به نتيجه رسيد.
مبارزه طولاني احزاب و گروه ها عليه دولت حاكم و سپس چهار سال مذاكره باعث شد كه فرهنگ گفتگو و مذاكره و رعايت قواعد بازي در ميان احزاب ‎آفريقاي جنوبي و مردم اين كشور رواج يابد و رشد خوبي داشته باشد  .
سيستم چند حزبي آفريقاي جنوبي و شرايط موجود باعث شد تا زمينه فعاليت احزاب به خوبي فراهم آيد . در حال حاضر با توجه به در دست داشتن قدرت توسط كنگره ملي آفريقا با اكثريت قاطع ، اين نگراني را در بقيه احزاب به وجود آورده كه ممكن است آفريقاي جنوبي مانند بسياري  از كشورها كه دوران استعمار و استقلال را پشت سر گذارده اند ، به سوي حاكميت تك حزبي حركت كند .

به همين دليل ، ديگر احزاب در تلاش اند تا با ايفاي نقش مخالف ، سد راه اين روند احتمالي شوند .در مجموع ، آفريقاي جنوبي به عنوان يك كشور واقع در قاره آفريقا و با توجه به تنوع جمعيتي از رنگين پوستان ، آسيايي ها ، قبايل متعدد سياه پوست و مهاجران قديمي سفيدپوست ، در حال حاضر موفقيت عمده اي در ترويج بردباري ، تحمل آرا و عقايد ديگران كسب كرده و توانسته است يك سيستم دموكراسي چند حزبي را در كشور حاكم گرداند و به همان نسبت نيز از سطح خشونت ها بكاهد .

نويسنده : ولي اله محمدي نصر آبادي

براي مشاهده منبع اصلي مقاله بر روي آدرس كليك كنيد