سعید الشهابی

این یک أصل عادی و قابل درک است که قدرت های غربی برای حمایت از نظام های سلطه گر در جهان عرب دخالت کنند چون این موضوع از ده ها سال قبل به طور معمول صورت می گرفت اما موضوع سکوت آن ها برای تغییر راهبرد انقلاب های مردمی به هیچ وجه قابل قبول و درک کردنی نمی باشد و در حالی که بسیاری مرحله آینده را "بهار انقلاب های عربی می نامند" اکنون با این واژه جدید روبرو می شویم که همانا مرحله "ضد انقلاب" است و پرسشی که اکنون مطرح می گردد این است: آیا بهار انقلاب های عربی ادامه دارد؟ یا اینکه جهان عرب وارد مرحله ضد انقلاب شده است؟ چون اگر انقلاب های مردمی سعی دارد رژیم های استبدادگری را که بیش از نیم قرن است بر سینه های مردم نشسته است از میان بر دارد نقش ائتلاف غرب در برابر کشورهای نفت خیز در مرحله ضد انقلاب چه خواهد بود؟ و آیا می توان میان انقلابیون و رهبران ضد انقلاب همزیستی برقرار کرد؟ و آیا امریکا و انگلیس و عربستان سعودی از نیروهای انقلابی پشتیبانی می کنند؟

چه کسی مسئول پیدایش این طرز تفکر است؟ کجایند آن اندیشمندانی که قلم و نوشته های خود را باید در راه مقابله با ضد انقلاب بکار گیرند؟ اگر دانشمندان و علما از همسویی با خواسته های ملت هایی باز مانده اند که برای برای اصلاح رژیم های سیاسی بپا خاستند در حالی که جوانان همچنان به شعار "ملت خواهان سقوط رژیم است" پایبند باشند «پس چرا این اندیشمندان همچنان سکوت اختیار کرده اند در حالی که می بینند نیروهای ضد انقلاب در روز روشن، انقلاب ها را مورد شبیخون قرار می دهند؟ چرا شعارهای ضد انقلاب در میان شخصیت هایی که باید رهبری این انقلاب ها را بر عهده بگیرند موثر است؟ و این شعارها چه چیز تازه ای را مطرح می کنند؟

پس از یک سکوت چند دهه ای، واشنگتن درباره ضرورت اصلاحات سیاسی و برقراری دموکراسی سخن می گوید و در عین حال فراموش نکرده است که باز هم ادعاهایی درباره به اصطلاح خطر ایران و فرقه گرایی و ضرورت حفظ امنیت و ثبات سخن بگوید که همه اینها واژه هایی هستند با وجود آنکه سال ها است بعضی از این رژیم ها در حال تکرار آن می باشند که در حقیقت واژه هایی می باشند که برای رویاروئی با بهار انقلاب ها بکار گرفته می شوند.

با وجود آنکه درباره تغییر در مصر پس از حسنی مبارک، سخن های بسیاری گفته می شود اما راهپیمایی های میلیونی که هر از چند گاهی برگزار می شود چیزی نیست جز احساس ناکامی که جوانان مصری آن را احساس می کنند به خصوص که در حال حاضر اینان تنها بازیگران میدان سیاست نیستند و به خصوص که شعارها و نقشه هایی که در میدان التحریر (آزادی) عنوان گردید کم کم در حال پاک شدن هستند تا آنجا که شیخ الازهر در گفتگویی با شبکه خبری "النیل" اظهار داشت ضد انقلاب سعی دارد حالتی از آشوب را در جامعه مصر برقرار کند تا مردم بگویند رژیم قبلی بهتر بود و امنیت را برقرار کرده بود. در اینجا باید اقرار کرد که سخن درباره ضد انقلاب ممکن است در ارتباط مستقیم با واقعیت این انقلاب نباشد چون اینگونه شعارها را همه کسانی که بحران های سیاسی یا اقتصادی و یا ایدئولوژیک دارند عنوان می کنند اما در عین حال حتمی است کسانی وجود دارند که سعی می کنند از تبلور هدف های انقلاب 25 ژانویه جوانان مصر جلوگیری کنند که عمده ترین آن برقراری رژیم جمهوری دموکراتیک که ملت، رهبری آن را بر عهده دارد و زیر بار هیچ یک از قدرت های منطقه ای و بیگانه ای که در نهان کوشش دارد این انقلاب را خفه کنند نرود.

از میان همه ابزارهای ضد انقلاب در مصر می توان به برانگیختن درگیرهای فرقه ای و دینی میان مسلمانان و مسیحیان و نیز میان گروه ها و فرقه های اسلامی اشاره کرد. حمله به کلیساهای مسیحی یک پدیده بسیار خطرناکی است که مصر با آن روبرو است در حالی که همزیستی میان مسیلمانان و مسیحیان در کشوری مانند مصر باید نمونه برای دیگران باشد. همچنین گروه هایی از سلفی های وهابی تکفیری اقدام به تخریب چهار ضریح و مرقد اولیا در استان " قلیوب" کردند و ادعا نمودند که این ها حرام هستند و اعلام داشتند تخریب مراقد بزرگ در قاهره را نیز در بر بگیرد از جمله مسجد رآس الحسین و سیده نفیسه. پیش بینی می شود چنین اقدام هایی زمینه مانع ثبات و برقراری أمنیت گردد.

فرقه گرایی، سلاحی است که به هنگام پیروزی انقلاب اسلامی ایران برای جلوگیری از انتقال آن به جهان عرب بکار گرفته شد. برای رویارویی با بهار انقلاب های عربی، اکنون فرقه گرایی بکار گرفته می شود تا جوانان انقلابی از مسائل عمده و اساسی ملل عرب دور نگهداشته شوند.

نویسنده مصری آقای "أشرف سید" در مقاله ای تحت عنوان "فتنه فرقه گرایی عمده ترین روش های ضد انقلاب" که در 29 مارس 2011 در سایت "الاهرام مصر" منتشر کرد، این پدیده را مورد بررسی قرار داد و به نقل از دکتر سید صادق (استاد جامعه شناسی در دانشگاه امریکایی) نوشت: طایفه گرایی در کشورهای سلطه گر و دیکتاتور وجود دارد و به هیچ وجه در کشورهای دموکراتیک دیده نمی شود.

همچنین دکتر محمد غنیم "هماهنگ کننده جمعیت ملی تغییر" گفت: اقدامات سلفی ها، ممکن است بخشی از نشانه های ضد انقلاب باشد و همچنین در تونس که هم اکنون جوانان آن احساس می کنند انقلاب آنان هنوز تکامل نیافته است و ضد انقلاب توانسته است آن را خاموش کند. این موضوع زمانی برایشان روشن تر شد که نیروی پلیس علیه اعتصاب انان در میدان قصبه اقدام کرد در حالی که این اعتصاب در چهارچوب اعتراض های سیاسی مربوط به هیئت بررسی هدف های انقلاب و اصلاحات سیاسی بود که اخیرا از سوی دولت موقت تشکیل گردید. در 11 ماه مارس منیر سعیدانی در مقاله ای نوشت: ضد انقلاب، یک جنبش رنگارنگ و پر پیچ و خمی است که همواره بر اساس تغییر روند انقلاب عمل می کند. ضد انقلاب در تونس اکنون و پس از تحولات اخیر لیبی وارد مرحله نوینی از تحولات شده است. ادعای پشتیبانی لوجستیکی اروپا و امریکا از انقلاب لیبی در حقیقت یک روی و گونه ای جدید از اقدامات ضد انقلاب است.

در این صورت نشانه های این ضد انقلاب چیست؟ آیا واقعا بر اساس همان عمل می کند که عده ای ادعا دارند و دارای برنامه ویژه ای است؟ انقلاب تونس برای همه غیر منتظره بود از جمله برای طرفداران ضد انقلاب و همچنین در مصر، ضد انقلاب بسیار کوشش کرد با مطرح کردن موضوع گفتگو با رهبران مخلوع این دو کشور خواسته های این دو ملت انقلابی را نادیده بگیرد و از میان ببرد. اما تمامی آن کوشش ها با شکست و ناکامی روبرو شد چون دارای پشتوانه استواری نبود بلکه واکنش های زود گذر بود و تنها بازتاب های ضد انقلاب برای فرو نشاندن روند انقلاب بود. دیدار نخست وزیر انگلیس دیوید کامرون از منطقه و چند روز پس از سرنگونی حسنی مبارک، در حقیقت واکنشی سریع برای متوقف کردن و یا فرونشاندن روند انقلاب های منطقه بود. همزمان با آن ویلیام پرنز معاون وزارت خارجه امریکا در امور سیاسی نیز از منطقه دیدار کرد تا از نزدیک با نیروهای انقلابی اشنا شود و روشی خاص را برای گفتگو با آنان در پیش بگیرد. کامرون از میدان التحریر (آزادی) دیدار کرد و با رهبران انقلاب و ژنرال طنطاوی ویز دفاع و رئیس هیئت حاکم در مصر گفتگو کرد اما از دیدار با اخوان المسلمین خودداری نمود.

در آن روزها، انقلابهای دیگری در بحرین و لیبی آغاز شده بود و نیروهای ضد انقلاب به ناچار باید دست به اقدامات فوری می زدند در حالی که هیچ گونه توان برای مانور کافی نداشتند. در عین حال این ضد انقلاب توانست کنترل اوضاع را در دست گیرد و تمامی انقلاب های عربی را مهار نماید و حال می بینیم که انقلاب هایی که هنوز به پیروزی نرسیده است با خطراتی روبرو هستند و در این گیر و دار، درآمدهای نفتی نقش اساسی را در عملیات ضد انقلاب بر عهده دارد و می بینیم که نه تنها این درآمدها برای تأثیرگذاری و همسویی با سیاست های امریکا و انگلیس بکار می روند بلکه برای سرمایه گزاری به سود عملیات ضد انقلاب بکار گرفته می شود و شاید در آینده ای نه چندان دور برای عملیات تروریستی به هدف سرکوب انقلاب ها و سرکوب ملت ها و افزایش دخالت غرب بکار گرفته شود.

عربستان در مقدمه نیروهای ضد انقلاب قرار دارد که البته از پشتیبانی امریکا و انگلیس برخوردار است که در عین حال نمی توان نقش اسرائیل را در هم پیمانی با این ضد انقلاب نادیده گرفت به خصوص که عملیات ضد انقلاب هم اکنون بسیار علنی شده است تا آنجا که به گونه ای بسیار رسوا در مسائل داخلی بحرین دخالت می کنند. در بحرین ضد انقلاب با زور و سرنیزه و اسلحه و ارتش هایی از اینجا و آنجا کوشش می کنند انقلاب مردمی را سرکوب کنند. در یمن نیز سعی دارند با مطرح کردن نوعی آشتی و راه حل های میانه، میان ملت و علی عبد الله صالح، شخصیتی را روی کار آورند که در حقیقت دست نشانده امریکا و انگلیس باشد. در لیبی نیز شورای همکاری خلیج فارس به رهبری عربستان سعی دارد بر اتحادیه عرب فشار وارد آورد تا در آنجا دخالت نظامی کند که دخالت غرب اوضاع را نه تنها بهتر نکرد بلکه پیچیده تر ساخت. اوضاع کنونی در لیبی ممکن است وضعیت را میان نیروهای قذافی و انقلابیون به حالتی از رکود بکشند و در نتیجه اوضاع یا به تقسیم لیبی بیانجامد و یا درخواست از غرب برای اعزام نیروی پیاده به لیبی و تکرار فاجعه عراق کشیده شود.

تمامی این گزینه ها دارای جنبه های مادی و معنوی هستند که کشورهای عربی آن ها را می پردازند که البته انقلابیون بزرگترین زیاندیدگان آن خواهند بود چون آن ها تضعیف خواهند شد (در لیبی) و یا روند انقلاب مهار خواهد شد و پول نفت انقلاب را سرکوب خواهد کرد (در یمن) و یا نیروهای نظامی با دخالت مستقیم (همچنانکه در بحرین صورت گرفت) اقدام خواهند کرد اما آنچه که به هیچ وجه باورکردنی نیست سکوتی است که روشنفکران و مفکران و اندیشمندان را فرا گرفته و اینان به دنبال سیاست های عربستان و امریکا به راه افتاده اند تا انقلابهای مردمی را سرکوب کنند. در اینجا با این پرسش روبرو می شویم: چگونه ممکن است یک روشنفکر با سیاست های از هم پاشیدن ملت و مردم خود همسو شود؟

"بیب اسکوبار" نویسنده چند کتاب در اظهار نظری درباره دیدار گیتس وزیر دفاع امریکا از عربستان می گوید: هنگامی که پنتاگون با خاندان آل سعود دیدار می کند من بوی ضد انقلاب در میان خاندان صباح می شنوم و ضد انقلابی که عربستان و امریکا انرا بر عهده دارند در حال پیروزی است.

ضد انقلاب، تمامی درآمدهای نفتی را برای شکست انقلاب و آزادی و دموکراسی به کار می گیرد و جان مردم را ارزان می شمارد و هیچ کس تا کنون درباره این سرکوب های آشکار اعتراضی نکرده است تا آنجا که واشنگتن پوشش مورد نیاز این عملیات را برای دخالت عربستان در بحرین فراهم کرده است در حالی که افکار عمومی جهانیان با این دخالت ها مخالفت کرده است. در این میان با مطرح کردن موضوعاتی از قبیل طایفه گرایی از همبستگی ملت و انقلابیون جلوگیری می کند. از سوی دیگر خبرهای رسیده حاکی است عربستان پرداخت صورت حساب های هنگفت جنگ علیه لیبی را پراداخته و می پردازد. از سوی دیگر قطر و امارات اعلام داشتند در تحریم هوایی علیه لیبی شرکت می کنند و اطلاعات به دست آمده نشان می دهد که عربستان در حال برگزیدن شخصیتی است که جای علی عبد الله صالح را بگیرد اما انقلابیون خواستار برکناری عبد الله صالح پیش از هرگونه گفتگو شده اند. اطلاعات به دست آمده نشان می دهد که غرب موافقت کرده است عربستان همان گونه که می خواهد در بحرین دخالت نماید مشروط بر اینکه تمامی هزینه های دخالت غرب در لیبی را بپردازد.

بسیار روشن است که یک طرح عربستانی-غربی برای از بین بردن انقلاب های عربی وجود دارد تا از دموکراتیزه شدن کشورهای عربی جلوگیری کند و چنین است که می بینیم ملت های عرب، وضعیتی بسیار دشوار دارند که در بحرین بر اساس افکار و عقاید مردم به قتل می رسند که البته در مصر و تونس چنین نبود و همه پزشکان و دانشمندان و بزرگان که در انقلاب شرکت دارند از زن و مرد و پیر و جوان بازداشت می شوند.

جهان در حال حاضر در برابر چند راهی قرار گرفته است که یا باید بدون استثنا از انقلاب های عربی هواداری نماید که این به معنی جلوگیری از بکارگیری زور و سرکوب از سوی سردمداران است و یا از رژیم های حاکم هواداری کند که این نیز البته دارای بدی هایی است که برای همه روشن است. این انتخابی است میان پیشرفت و تمدن و میان پسروی. انتخابی است میان سرکوب و آزادی و مرگ و زندگی چون ملت ها هر روز در سایه این رژیم های سرکوبگر در حال مرگ هستند و در این میان اندیشمندان و متفکران و دانشمندان باید در برابر ضد انقلاب که عربستان رهبری آن را بر عهده دارد خودی نشان دهند.

منبع: خبر آنلاین