با وجود گوناگونی روش های ضدانقلاب می توان گفت که مقوله "گفتگو" کم خطر تر از دیگر روش های ضد انقلاب برای رویاروئی با انقلاب های عربی نیست. این نیروها چنان در برنامه ریزی خود برای سرکوب و ناکام گذاردن قیامهای ملل عرب و یا تغییر مسیر آن دقت می نمایند و از تمامی روش های قلع وقمع و سرکوب از جمله پول، اسلحه و فریبکاری استفاده می کنند که می توان گفت ضد انقلاب در بعضی از هدف های خود موفق نیز شده است. در بعضی موارد این انقلاب ها به صورت جنگ های داخلی در آمده است، با اینهمه ضدانقلاب احساس می کند که این انقلاب های همچنان برتر از تمامی آن روش ها و عملکردها است.

از جمله آن روش هایی که بارها برای به بن بست کشاندن انقلابیون بکار رفته است، مقوله "گفتگو" است که در بسیاری از موارد قیام های مردمی گفتگو مردود شناخته شده است. این مقوله که در ظاهر مثبت به نظر می رسد، در حقیقت هدف های شرورانه ای را پشت پرده دارد که هدف از آن طولانی تر کردن دوران رژیم های سرکوبگر و جلوگیری از پیروزی انقلاب ها است. در اینجا دوگانگی موضعگیری غربی ها بروشنی نمایان می گردد. از یک سو آنان خواستار گفتگو هستند و گاهی آن را به شدت رد می کنند. به عنوان مثال امریکا نخستین کسی بود که هفته پیش دعوت به گفتگو با مخالفان و شرکت آنان در انتخابات پارلمانی را که از سوی پسر قذافی عنوان شده بود رد کرد. واشنگتن نخستین کسی بود مخالف این ابتکار عمل بود و به دنبال آن مخالفان دولت لیبی آن را رد کردند و گفتند این پیشنهاد کوششی از سوی دولت لیبی برای نجات از بحرانی است که با آن روبرو است. در عین حال واشنگتن امروزه در مقدمه دعوت کنندگان به به اصطلاح به "گفتگو" در بحرین قرار گرفته است و در حال اعمال فشارهای گسترده بر مخالفان دولت بحرین و انقلابیون این کشور برای کنار گذاردن تقاضاهای خود برای سرنگون کردن رژیم حاکم بر منامه و پذیرش گفتگو است که در حقیقت هدف آن کنار گزاردن خواسته انقلابیون برای سرنگون کردن حکومت کنونی است. بدون تردید منطق بشردوستانه خالی از هر گونه انگیزه های غیرشرافتمندانه چنین ابتکار عمل هایی را می پذیرد که در ظاهر برای جلوگیری از خونریزی و حمایت از سرزمین و میهن و دستاوردهای آن و برتر شمردن عقل و منطق و همزیستی است که در حقیقت همگی جنبه های خیرخواهانه ای است در مسیر انقلاب به ویژه اگر آینده آن روشن نباشد و نتایج آن نیز تضمین شده به نظر نرسد.
هنگامی که چنین دعوت هایی در چنین شرایطی عنوان می گردد که همه وسایل ارتباط جمعی و نوشته ها و نیز مزدوران این رژیم های برای "گفتگو" تبلیغ می کنند در حالی که خود قبلا از درخواست کنندگان سرکوب رهبران به اصطلاح فتنه گری بودند وچه بسا تهمت های ناروایی را به آنان زدند و آن ها را مزدور بیگانگان و یا تروریست و یا سگ های فراری خواندند.

پیش از پرداختن به نتایج احتمالی و واقعی مقوله "گفتگو" باید چندین موضوع را در نظر گرفت تا صحنه سیاسی که این دعوت ها از آن برمی خیزد برایمان نمایان گردد.

نخست: اینکه واقعیت های "گفتگو" همان چیزی است که از آغاز نیروهای مخالف عربی از بدو استبدادگری های سیاه در 30 سال پیش بدان دعوت کردند و در بعضی موارد از محافل نزدیک به این رژیم ها درخواست میانجیگری نمودند تا رژیم ها را به گفتگو با مخالفان درباره روش های اصلاح اوضاع تشویق کنند اما این رژیم ها نه تنها قاطعانه هر گونه گفتگو با مخالفان را رد کردند بلکه کوشش نمودند طرح های سیاسی خود را با قدرت به اجرا در آورند وکمتر "گفتگوهای" مثبت میان یک رژیم عربی با مخالفان آن صورت گرفت، بلکه در حقیقت سرکوب و شکنجه و زندان پاسخ مستقیم برای خواستاران گفتگو در آن دوران ها بود.

دوم: این رژیم ها هستند که در ساعات نزدیک به پایان عمر خود و نزدیک شدن به پیروزی مخالفان، طرح های گفتگو را عنوان می کنند، بنابر این به آسانی می توان گفت که عنوان کردن موضوع "گفتگو" در حقیقت نوعی فرار به جلو می باشد ونه اقدام در طریق اصلاحات.

سوم: این فراخوان با هدف های گوناگونی عنوان می گردد از جمله ناکام کردن مخالفان و کوتاه کردن خشم مردمی و فرصت دادن به نظام برای تجدید نفس پیش از حمله سراسری به مخالفان و سرکوب نهایی انقلاب. در نتیجه تاکتیکی است که علیه مخالفان بکار گرفته می شود تا آن ها را تضعیف کرده و از هم بپاشند به ویژه که نیروهای جوانی که انقلاب ها را در کشورهای عربی به راه انداختند هم اکنون به صورت یک وزنه مهمی در معادلات سیاسی در آمده ند و توانسته اند واقعیت های جدیدی را بر صحنه تحمیل کنند که تا کنون نیروهای سیاسی و مخالفان سنتی نتوانستند آن را به اجرا درآورند. اینان دارای نیروی جوانی و پاکدامنی سیاسی هستند که هیچ یک از انواع بازی های سیاسی و فریبکاری ها نتوانستند بر آن ها غلبه کنند. این نیروهای جوان خواسته های روشن و واضح خود را در تمامی کشورهای عربی که در آن ها انقلاب به وقوع پیوست اینچنین مطرح کردند: "مردم خواستار سرنگونی رژیم هستند" بدون هیچگونه تعارف و رودربایستی با هیچکس.

چهارم: موضوع گفتگو در آغاز عنوان نمی گردد بلکه هنگامی که به نظر می رسد انقلاب در سرنگونی رژیم جدی است مطرح می شود و به همین علت به نظر می رسد کسانی که در این مرحله از گفتگو دم می زنند در کناره گیری از قدرت جدی نیستند بلکه هدف آن ها تا آنجایی که امکان دارد غلبه بر دگرگونی های سیاسی است که در نتیجه ضامن تسلط مطلق آنان با برخی تغییرها ظاهری که توهم اصلاحات را به وجود می آورد.

با وجود این طرح پیشنهادی، رهبری های جوان در کشورهای انقلابی ثابت کردند که می توانند کوشش های به عمل آمده برای تسلط بر آن ها و یا کنار گزاردن آنان را از میان بردارند و لذا پیشنهاد گفتگو را رد کردند و آن را به عنوان مین هایی بر سر راه تظاهر کنندگان خیابانی برشمردند. حسنی مبارک نخستین کسی بود که فراخوان گفتگو را عنوان کرد که این هم چند روز پس از انقلاب 25 ژانویه بود. در آن هنگام مشخص بود میدان آزادی (التحریر) قاهره به صورت منطقه ای درآمده که همگان به خصوص جوانان را به سوی خود جذب کرده است. جوانان بخش عمده ای از ملیون ها مردمی بودند که بر ناکام گذاردن هر گونه کوشش برای سرکوب را تأکید داشتند. حسنی مبارک که دادگاه های نظامی برای محاکمه رهبران مخالف و به ویژه اخوان المسلمین را برپا کرده بود، به نظر می رسید با عنوان کردن موضوع "گفتگو" سعی دارد بحران سیاسی را که رژیمش با آن روبرو است به پایان برساند. انقلاب به مرحله خطرناک و سرنوشت سازی رسیده بود و اگر این جوانان بر خواسته های خود برای سرنگونی رژیم مبارک اصرا نمی ورزیدند، حیله گری های عمر سلیمان معاون مبارک در آن زمان که به وادار کردن بعضی از شخصیت های سیاسی به گفتگو در حال به نتیجه رسیدن بود و انقلابیون به ناچار امتیازهایی را تقدیم می کردند که بسیار از خواسته های جوانان به دور بود.
همین کار را علی عبد الله صالح انجام داد که همچنان و تا کنون دم از گفتگو می زند تا خود را از این بحرانی که انقلاب مردمی بر او و رژیمش تحمیل کرده است برهاند. نظام سیاسی موجود در یمن که هدف انقلابیون تغییر دادن آن می باشد، می داند که محافل سیاسی سنتی زمینه ضعیفی دارند که می توان آن ها را به آسانی به سوی گفتگو کشاند.

این نیروهای در گذشته شریک سیاسی او بودند و می توانند در کنار یک میز با یکدیگر بنشینند و درباره مسائل موجود گفتگو کنند که البته نتیجه اش ناکامی خواهد بود و این همان عملکرد حکومت کنونی است که به هیچ وجه به سود ملت و در راستای خواسته های مردم نمی باشد و در حقیقت انقلاب مردمی کنونی نتیجه این عملکرد دولت بود. شیخ راشد غنوشی رهبر جنبش نهضت تونس در سخنرانی چند روز پیش خود در لندن اظهار داشت: انقلاب های مردمی این پیام را به دنبال داشتند که برنامه های اصلاح گرایی از داخل رژیم های کنونی محکوم به شکست است". وی افزود: "هیچ یک از جنبش های انقلابی نتوانستند از طریق مشارکت با رژیم موجود اقدام به اصلاح اوضاع موجود در کشورشان بنمایند". به همین علت بود که موضعگیری جوانان در "میدان تغییر" در یمن درباره رد پیام های علی عبد الله صالح که از 21 فوریه تا 12 مه ادامه یافت بسیار سرنوشت ساز بود. در حالی که بعضی از احزاب سیاسی همسو با رژیم صالح، پیشنهاد گفتگو را پذیرفته بودند، اصرار جوانان به سقوط علی عبد الله صالح و فرارش به عربستان انجامید که هم اکنون به عنوان قبرستان دیکتاتورها نامیده می شود.

اوضاع بحرین نسبت به اوضاع موجود در دیگر کشورهای منطقه تفاوتی ندارد. چه رژیمی که در اختیار آل خلیفه است از همان آغاز هر گونه گفتگو با مخالفان را رد کرد و طی دهه های اخیر برنامه ها و طرح های سیاسی خود را بدون مشورت با مردم به اجرا گزارد و حتى قانون اساسی کنونی را بر ملت تحمیل کرد و به هیچ وجه مردم در تهیه آن شرکت نکردند و برای اظهار نظر مردم هم برأی گزارده نشد. در اینجا نقش امریکا برای تحمیل راه حل های سیاسی عیان می شود. در سال 2000 واشنگتن چهارچوبی را به نام "طرح اصلاحی" ارائه کرد و بعضی از مخالفان سابق را بدان دعوت نمود. هنگامی که مشخص گردید که انقلاب راه درازی را در مسیر تغییر واصلاح طی کرده است این بار مقوله "گفتگو" را ارائه داد و "جفری فیلتمن" معاون وزیر خارجه امریکا در امور خاور نزدیک کوشش کرد بعضی از مخالفان را برای مشارکت در این طرح تشویق کند. هفته گذشته مشخص گردید که "گفتگو" راه حل ارائه شده از سوی خاندان خلیفه نمی باشد که هنوز گمان دارد اشغالگری عربستان و پشتیبانی سیاسی امریکا ضامن حمایت از این رژیم و شکست انقلابی که از "میدان لؤلؤ" آغاز گردید می باشد. بنابر این گمان خود را درباره گفتگو با بعضی از گروهک های سیاسی عنوان کرد تاشاید با نظارت رئیس بخشی از اعضای مجلس شورى به نتیجه برسد که البته این گفتگوها باید با وجود اشغالگری نیروهای عربستان و پشتیبانی سیاسی امریکا صورت بگیرد و همچنانکه در مصر صورت گرفت جوانان 14 فوریه این بازی را فاش کردند و بر رد شرکت در این گفتگوها تأکید نمودند و این گفتگوها را ناکام دانستند که هدف از آن سرکوب اندیشه انقلاب و از هم پاشیدگی مخالفان است و نیروهای انقلابی را درهم می کوبد و آن ها را به بن بست می کشاند تا از رژیم کنونی محافظت نموده و سیاست های آن را قانونی جلوه دهد.

اکنون بسیار ضرورت دارد که موضوع بازگشت به مقوله "گفتگو" مورد بررسی قرار گیرد و روشن شود چگونه این موضوع به صورت اسلحه ای علیه نیروهای انقلابی در آمده است تا هدف ها و موضعگیری های آن به سوی طرح های سازشکارانه و به دور از صحنه میدان لؤلؤ کشانده شود. جوانان انقلابی به مسئله فلسطین اشاره دارند و می گویند به بینید چگونه گفتگو با نیروهای اشغالگر صهیونیستی در تحقق هدف های ملت فلسطین و آزاد سازی سرزمینش ناکام ماند و انقلابیون فلسطینی را به صورت سیاستمداران حرفه ای در آورد که تنها بر گفتگوها تکیه دارند که البته در عین حال درخشندگی انقلاب را از میان برد و در گسترش طرز فکر امریکایی در سیاست و فرهنگ تأثیر گذارد و بر اشغالگری تأکید کرد. جوانان انقلاب های عربی به دو تجربه انقلابی مصر و تونس اشاره می کنند که نزدیک بود در دام گفتگو گرفتار شوند و دو رهبر آن ها را بر مقام خود نگه دارند و بر جنبش انقلابی چیره شوند که هدف آن تحول بنیادین در این دو کشور بود.

در اینجا دوگانگی موضع گیری های امریکا درباره مقوله گفتگو تکرار می گردد. به عنوان مثال از یک سو واشنگتن گفتگو را به عنوان روش داد و ستد با رژیم قذافی رد می کند ولی از سوی دیگر با اعزام مقامات حکومتی خود یکی پس از دیگری به منامه سعی دارد تا گروهک های سیاسی را برای همسویی با مقوله گفتگو وادار نماید که اکنون مشخص گردید به هیچ وجه به تغییرات سیاسی قابل توجهی نخواهد انجامید.

همچنانکه طرح امریکا که "طرح اصلاحات" نامیده شده در به وجود آوردن یک تحول در کیفیت عملکرد سیاسی در بحرین ناکام ماند، طرح واشنگتن در باره گفتگو نیز که هدف از آن سرکوب انقلاب مردمی است با شکست روبرو شد و اگر مصر و تونس شاهد تحولات گسترده ای بودند می توان گفت که نیروهای ضد انقلابی شبانه روز در حال کوشش برای روی کار آوردن نظامی سیاسی برای جانشینی اوضاع موجود در دو کشور هستند که در عین حالی که پاسخگوی بعضی از آرمان های مردمی است، به امریکا اجازه می دهد به تسلط خود ادامه دهد. از سوی دیگر تجربه لیبی نمونه ای بود که به یک نبرد قدر نمایی و مسابقه تبدیل شد که از یک سو غربی ها سعی دارند از روی کار آمدن یک نظام سیاسی مستقل و آزاد جلوگیری نمایند و هر گونه تغییر و تحول در این کشور را بر اساس خواسته خود برقرار سازند و در این راه سعی دارند قذافی را برای مدتی طولانی تر بر قدرت نگه دارند. خبری انتشار یافته در هفته گذشته درباره موافقت با شرکت قذافی و یا یکی از فرزندانش در المپیک لندن نشانه این بود که غربی ها سعی دارند بگویند قذافی تا آن هنگام همچنان بر قدرت خواهد ماند.

هدف از این موضوع وادار کردن گروه های درگیر در نبردهای لیبی به پاسخگویی به درخواست غربی ها برای دست زدن به حمله زمینی در لیبی همچنانکه در عراق صورت گرفت که البته این اقدام ممکن است برای عده ای جالب باشد اما تحول خطرناکی در موضعگیری مخالفان قذافی به دنبال خواهد داشت چون دخالت بیگانگان به اشغالگری و تسلط سیاسی و نظامی خواهد انجامید.
در اینجا این پرسش همچنان باقی خواهد ماند: تصمیم گیری برای برقراری خط قرمز میان حقانیت برای برقراری رژیم سیاسی جانشین و درخواست دخالت نظامی مستقیم بیگانگان که در گذشته ها به عنوان اشغالگری نامیده می شد در کجا إتخاذ می گردد؟ مشکل نجات و آزادی از رژیم های سرکوبگر با پذیرفتن اشغالگری از سوی بیگانگان همچنان نگران کننده است و در حقیقت محافل سیاسی تا دوران های بسیار طولانی خواهد بود. در همین زمینه عجله در تصمیم گیری درباره "گفتگو" با رژیم های سلطه گری که اصول حکومت مداری نوین مانند مشارکت سیاسی و برقراری حکومت قانون و حق مردم در تعیین سرنوشت خود و احترام به حقوق بشر بر اساس مقررات حقوقی بین المللی را نمی پذیرند به معنی تسلیم انقلاب در برابر نیروهای ارتجاعی و تاریکی است. تنها جانشین ان وضعیت اصرار نیروهای انقلابی بر آزادی و رهایی از دیکتاتوری و رژیم های سلطه گر و قبول به اینکه "گفتگو" های تحمیلی از سوی رژیم ها و یا از سوی واشنگتن چیزی جز یک گام شیطانی برای دور کردن این انقلاب ها از مسیر و هدف های خود و بازگرداندن اوضاع به حالت اولیه ضمن تغییر جزئی در اوضاع نمی باشد. مقوله "واقعیت سیاسی" و "پراگماتیسم" نباید جانشین راه حل های انقلابی گردد که ملت ها خواستار آن ها هستند و در حالی که راه حل های انقلابی خواسته مردم است، گفتگو راه حل امریکا برای سرکوب تمامی انقلاب ها است و حفاظت از رژیم های استبدادگری و اشغالگری است. این کشمکش همچنان ادامه خواهد یافت اما موضوع سرنوشت ساز این است که جوانان انقلابی تنها ضامن قوی و جانشین واقعی جلوگیری کننده از سقوط در دام حرفه گری های سیاسی وزد وبندها و کوتاه آمدن هایی است که همواره به بن بست رسیده و روند انقلاب را متوقف می کند و آرمانهای انقلابیون را از بین برده است و این را انقلابیون به هیچ وجه نمی پذیرند.

منبع: خبر آنلاین